P.B. GRONDA, van wie onlangs de nieuwe roman Wanderland is verschenen, duikt elke week in de populaire cultuur.

Er was een tijd dat kinderen te snel volwassen moesten worden. Niet zoals ze vandaag te snel volwassen moeten worden, door stress en het dragen van preadolescente seizoensmode, maar omdat groot worden nog meer begrepen werd als je emoties kunnen bedwingen. Flink zijn, met andere woorden. Dat wilde zeggen: alles binnenhouden, rug recht houden aan tafel en al je smerige praktijken uit het huis van je moeder houden.

Dat veranderde toen de hippies kinderen kregen, en gelukkig maar.

Toch stel ik me vandaag, tijdens het fris gewassen en goedgemutst doornemen van de eindeloze waterval aan posts, blogs, nieuwsartikels en trending tweets, wel eens de vraag: blijven volwassenen ondertussen niet te lang kinderen?

Je kunt namelijk geen nieuwsitem volgen, of een werkelijk onbesurfbare golf aan emoties zal je naar de diepste onderstroom trekken.

Ik snap dat mensen het jammer vinden dat er bomen worden gekapt. Of dat bezwete kinderen hun schoenen moeten maken. Of dat iemand op straat klappen krijgt omdat hij hand in hand loopt met zijn vriend.

Dat is ook allemaal behoorlijk klote. Elke mens die nog niet door blind cynisme of een of ander dogma wordt bepaald, zal een vorm van medelijden of plaatsvervangende schaamte ervaren.

Nu komt echter het probleem, in de zin dat het daar veel te vaak ophoudt. Dat is deels omdat de middelen die we vandaag gebruiken om te communiceren als kenmerken hebben dat ze erg direct, betrekkelijk kort en zeer vergankelijk zijn. Emoties van het vluchtige soort zijn perfect om binnen die parameters hun weg te vinden, en omgekeerd.

Dat zorgt voor twee zaken. Ten eerste een erge afwaardering van de emotionele kracht die ons als mensen soms zulke schoonheid oplevert in het persoonlijke leven en aan de muren van musea, metrotunnels en bibliotheken. Heel de tijd heel persoonlijk en heel intens zijn over heel veel dingen is vooral heel vervelend en heel vermoeiend. Dat houdt niemand vol. Alsof iemand een plaat van Radiohead heeft genomen en alle gitaarsolo’s achter elkaar monteerde in de erg ongelukkige overtuiging dat die ingreep de ervaring alleen nog maar zou verbeteren.

Daarnaast besmet de onbeteugelde roes aan hoogdringende emotionele verklaringen over wat iemand vanochtend op de bus zei of de herinnering aan een ontmoeting met iemand die ooit een flat huurde in de straat waar die ene terrorist een dag zijn auto fout had geparkeerd de serieuze berichtgeving.

Nu snap ik dat Jan Becaus veel heeft kapotgemaakt voor het woord ‘serieus’. Je ziet al snel saai volk in rode wollen V-halzen over een oude zwart-witkopie van De Standaard de begeleide groepsreis met Mia Doornaert plannen terwijl iemand in het Latijn de Here aanroept.

Soms betekent serieus ook gewoon: ontdaan van overdreven bullshiteske elementen.

We zouden er goed aan doen om het kind in ons op andere manieren te verblijden. Bijvoorbeeld door op blote voeten door gras te lopen of chocolade van onze vingers te likken. Daarnaast gaan we echt moeten leren om onze vaak wateroplosbare gevoelens wat vaker voor ons te houden om de subjectieve en populistische trend in de journalistiek en de kritiek erop weer om te buigen. We gaan onszelf nog bedanken als we groot zijn.

P.B. GRONDA

IK SNAP DAT JAN BECAUS VEEL HEEFT KAPOTGEMAAKT VOOR HET WOORD ‘SERIEUS’.