Schrijfster Angel beweert dat ze nog nooit een boek gelezen heeft en alles zelf verzint. François Ozon daarentegen kent zijn filmklassiekers en geeft toe dat hij ze dankbaar plundert. Een overzicht van de films die hem inspireerden. ‘Niets zo mooi als kleuren die exploderen.’

Sissi: Schicksalsjahre einer Kaiserin (1957)

(Ernst Marischka)

François Ozon: ‘ Sissi was mijn favoriete film als kind. Dat herinnerde ik me plots toen ik de receptie voor Angels debuutroman filmde, waar het meisje voor het eerst kennismaakt met de rijkere klasse. Op dat moment ziet ze zichzelf als een keizerin. De titel van de derde Sissi-film, De noodlotjaren van een keizerin, komt overeen met het traject dat mijn heldin aflegt. Haar succes confronteert Angel met verantwoordelijkheden die ze niet aankan. Met zijn felle kleuren is Sissi ook een plezier om naar te kijken. Het heeft iets ouderwets, maar de kracht van dat soort films is dat je er veel in kan zien, net zoals in populaire oude schlagers: niemand vindt ze meesterwerken, maar je voelt dat ze iets reëels uitstralen. Sissi heeft veel van mijn jeugdige dagdromen geïnspireerd.’

Ludwig (1972)

(Luchino Visconti)

Ozon: ‘Ik hou enorm van films over helden die dromen van een huis of een kasteel en vervolgens een gevangene worden van die plaats. In Ludwig toont Visconti hoe koning Ludwig II van Beieren zich afsluit van de buitenwereld. Op een handvol mensen na dringt niets er nog binnen. De held eindigt eenzaam, krankzinnig en nutteloos. Ook bij Angel vind je dat idee van de rise and fall, glorie en ondergang. Als ik een beetje afstand neem van mijn films merk ik dat de intrige vaak verbonden is met een huis. Ik hou van huis clos-verhalen, waar de actie zich afspeelt binnen een afgebakende ruimte. Dat zal alles te maken hebben met mijn vader, die wetenschapper was. Als kind was ik gefascineerd door de experimenten die hij deed met witte muizen. In mijn film bouwt Angel haar domein Paradise om tot een projectie van haar verbeelding. Bij het ontwerpen van de decors en kostuums mocht ik dus vooral geen schrik hebben voor slechte smaak en gedurfde keuzes.’

Imitation of Life (1959)

(Douglas Sirk)

Ozon: ‘Het zal je niet verbazen dat melodrama deel uitmaakt van mijn cultuur. Imitation of Life: wat een geweldige titel! Ik had hem zelf kunnen gebruiken voor Angel. Ik heb hoofdrolspeelster Romola Garai gevraagd die film te bekijken om de geest van Angel te vatten. Ik wou voor die extreme emoties gaan, geen schrik hebben om het genre volledig te omarmen. Romola reageerde aanvankelijk verrast toen ze Imitation of Life zag, maar beetje bij beetje begreep ze waar ik naartoe wou. Bij Sirk draait alles om stijl. Written on the Wind vind ik ook zo’n magische film, vooral wat de uitbeelding van de tijd betreft. Het begin, met die blaadjes van de kalender die wegwaaien als de bladeren van een boom en zo de flashback op gang trekken, is subliem. Bovendien maakt Sirk altijd fantastisch gebruik van Technicolor.’

Gone with the Wind (1939)

(Victor Fleming)

Ozon: ‘Voor mij is Technicolor synoniem voor cinema. Het procedé geeft je de mogelijkheid om diep verzadigde kleuren en sterk contrasterende visuele sferen vast te leggen. Gone with the Wind is misschien de meest representatieve film uit die periode. Net zoals Angel heb ik een elementaire liefde voor kleur. Er is niets mooiers dan kleuren die exploderen. Daarom wou ik een film die behoorlijk somber begint en vervolgens steeds helderder wordt. Het tegenovergestelde van realisme dus. Op dramatisch vlak kan je Angel ook vergelijken met Scarlett O’Hara. Beide personages zijn tot alles bereid voor de liefde. Pas als hun geliefde naar de oorlog vertrekt, worden ze zich bewust van de wereld om hen heen. Het zijn twee sterke en zeer pragmatische vrouwen.

Esther Kahn (2000)

(Arnaud Desplechin)

Ozon: ‘Een van de moeilijkheden voor een Franse regisseur die in het Engels wil draaien, is het gebrek aan vertrouwen vanwege Britse investeerders. Mijn producenten en ik dachten dat Angel als project interessant genoeg was om hun enthousiasme los te weken. Maar films als Esther Kahn van Arnaud Desplechin zijn grandioos geflopt. Als een Engelsman een kostuumfilm wil zien, hoeft hij ook maar de BBC op te zetten. Het grootste verwijt dat we te horen krijgen, heeft te maken met de accenten, die in Groot-Brittannië heel gevoelig liggen. De manier waarop iemand praat, de intonaties, daaruit leid je meteen iemands sociale klasse af. Om die reden vonden Engelsen Esther Kahn moeilijk verteerbaar, hoe goed die film ook is. Bovendien had Arnaud Desplechin gekozen voor een Amerikaanse hoofdactrice, Summer Phoenix. Met Romola hebben we dan ook heel sterk gewerkt op de accentverschillen die de evolutie van haar personage aanduiden.’

The Picture of Dorian Gray (1945)

(Albert Lewin)

Ozon: ‘Bij Angel dacht ik vaak aan de gotische Britse films. Rebecca van Alfred Hitchcock bijvoorbeeld, maar ook The Picture of Dorian Gray – al was de regisseur dan een Amerikaan. George Sanders, die de hoofdrol speelt, is schitterend met zijn Britse aristocratische verwaandheid. Maar Lewin had vooral het briljante idee om in zijn zwart-witfilm het schilderij in kleur te tonen. Op zich is zo’n kunstgreep misschien weinig subtiel, maar het heeft wel een interessant effect. Dat hadden we in gedachten toen we de schilderijen voor Angel kozen, met name het portret dat Esmé van Angel maakt. Kunstwerken tonen in een film is altijd problematisch omdat veel afhangt van de persoonlijke smaak van de kijker. Hetzelfde doek kan dus compleet uiteenlopende reacties uitlokken. We wilden de kloof tonen tussen Angels kitscherige universum en de sombere en realistische blik van haar minnaar.’

Door Thomas Baurez