Fried’l Lesage presentatrice ‘de nieuwe wereld’ (radio1)

‘Televisie heeft me altijd enorm gefascineerd, maar ik heb nooit gedacht dat ik er zelf zou terechtkomen. Het leek als kind zo onbereikbaar, zo veraf: Brussel, die studio’s, die bekende gezichten. Thuis waren we ook meer met voordracht, dictie en theater bezig. Maar op regenachtige woensdagnamiddagen was er toch de vaste afspraak met Zaki en hetSchildpaddenplein. Onlangs wist iemand me te vertellen dat Nadine Desloovere er ook bij zat, maar vooral Zaki moet indruk gemaakt hebben want haar was ik compleet vergeten. Ik vond Zaki vooral een straffe mens. Hij was in die tijd alomtegenwoordig. Hij had een radioprogramma, Er komt geluid uit het behang en leek altijd wel ergens op te duiken. Toch bleef er een afstand. We wisten niet veel van hem.’

‘In mijn herinneringen is dat Schildpaddeneiland een soort totaalprogramma. Er werd geknutseld, er waren filmpjes, er zaten kinderen in de studio. Op een dag had zelfs een jongen uit Ardooie, het dorp waar wij woonden, de eer naar de studio te mogen komen. Het nieuwtje ging als een lopend vuur door de straten van het dorp. Iedereen wist dat iemand van ons bloedeigen dorp die woensdagnamiddag bij Zaki zou zitten. We waren trots in de plaats van die jongen. Als je op de televisie kwam, was je toch wel een held. Een keer stond Terloops in Ardooie om Blaadje Casteleyn te filmen, een dorpsfiguur die ieder jaar een kegelspel organiseerde. We vonden het heel terecht dat hij op tv kwam. Het was goed dat werd vastgelegd hoe bijzonder hij was. Nu zou je geld geven aan iemand die nog nooit op tv te zien was, toen was televisie onbereikbaarder. Het was specialer, uitzonderlijker. Groot was echter onze ontgoocheling toen ook Zaki – net als de andere mensen op de BRT – ons dorp Aardooie noemde in plaats van Ardooie.’

‘Door voor de radio te werken, heb ik veel mensen ontmoet van toen. Onder andere Zaki, maar het gesprek is me niet echt bijgebleven. Dat was anders bij Nonkel Bob. Ook hij stond op een woensdagnamiddag in Ardooie. Je kon een prijs bij hem winnen. Ik die als kind nooit iets won, stopte een briefje met mijn naam op in de wand en voorwaar: ik was de gelukkige winnaar van een vulpen. Echt wel een mooie vulpen. Zo eentje waarmee je inkt in een buisje zoog. Ik heb ze trouwens nog altijd, maar ze schrijft niet meer. Ik heb ze letterlijk opgeschreven in de vele brieven die ik mijn pennevrienden en -vriendinnen stuurde.’

‘Als ik aan de tv uit mijn jeugd denk, kan ik onmogelijk om ‘de Kat’ heen. Alles was er fascinerend en wonderlijk aan. Het was echt ons programma. Ik heb ontdekt dat het oorspronkelijk van 1973 is. Ik ben geboren in 1970, dus ik moet het in heruitzending gezien hebben. Het gekke is: er zijn maar dertien afleveringen van gemaakt en toch heb ik de indruk dat de serie eindeloos duurde. Vooral het feit dat de Kat over daken en muren liep, sprak ons enorm aan. “Als het op tv mag, mag het thuis ookô, dacht mijn broer. Ik heb vaak met hem op het dak of op de muur gezeten. Ik bleef meestal netjes staan of zitten, mijn broer niet. Die zou net als de Kat zijn en liep over het dak of de muur. Een keer is hij er zelfs afgesprongen, van die muur. Tot groot ongenoegen van mijn moeder. Maar gelukkig zijn er nooit benen gebroken.’

‘Pas veel later heb ik ontdekt dat Rik Andries de Kat speelde. We zagen wel dat de Kat een man in een pak was. En wat voor man! Een knappe man met een behoorlijk gespierd lichaam. Wie die man was, interesseerde ons eigenlijk niet. Het maakte deel uit van het mysterie. Ik dacht zelfs dat Rik Andries al lang overleden was, tot iemand me vertelde dat hij in de eerste reeks van Thuis meespeelde. Dat was vreemd: de Kat in Thuis.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content