(Xbox)

Een uit de dood herrezen Japanse krijger die de strijd aanbindt met een demonisch leger dat de wereld naar de ondergang wil leiden: het klinkt als de korte samenvatting van honderd andere actiegames die we al gespeeld hebben. En toch is Otogi: Myth Of Demons net niét zoals andere actiegames. Want hoe vaak denken we aan adjectieven als ‘sierlijk’ en ‘artistiek’ terwijl we een vijand in elkaar aan het timmeren zijn? De animaties in deze hack&slash-game zijn ware kunstwerkjes, zo ontdek je bijvoorbeeld als je een huis aan spaanders slaat. Meestal staan de animaties ten dienste van de actie en moeten ze er net realistisch genoeg uitzien om de vijand op overtuigende wijze van zijn leven te beroven, maar hier is een kunstenaar aan het werk geweest.

De ontwikkelaars bij het Japanse From Software lijken inspiratie te hebben gehaald bij Crouching Tiger, Hidden Dragon, want zowel de sfeer als de visuele trucs herinneren aan de prachtfilm van Ang Lee. Zo kan je als een vogel in de lucht blijven zweven tijdens een aanval en heeft karate vaak iets van luchtballet. De mythische wereld waarin het verhaal zich afspeelt, laat die fantasieën toe. We bevinden ons in een niet nader gedefinieerd stukje fictieve geschiedenis van Japan en maken daar kennis met Raikoh, een zwijgzame krijger die van de prinses de opdracht heeft gekregen om haar te verlossen van de moordlustige demonen die het land teisteren. Raikoh is van alle emoties ontdaan en zijn gezicht lijkt dat van een dode, wat bijdraagt aan de bevreemdende sfeer van de game. Doordat onze ‘held’ beschikt over bovenmenselijke krachten, slaagt hij erin om de meeste vijanden snel uit te schakelen en onderweg ook nog een huis of een stuk van het decor mee te nemen. Een makkelijke game, denk je dan, ware het niet dat je tegen de klok speelt en je een level verschillende keren moet overdoen om er alles uit te halen.

In totaal verwerf je meer dan dertig verschillende wapens, waarvan je de meeste in welbepaalde situaties moet gebruiken, al was het maar omdat ze je bewegingssnelheid en wendbaarheid beïnvloeden. Merk je een vijand op, dan kan je hem in je gezichtsveld ‘vergrendelen’ om te vermijden dat hij wegglipt. Handig, maar het beschermt je niet tegen verrassingsaanvallen in de rug. Zo is dat ook in het echte leven van een soldaat, zou je kunnen zeggen, al heeft het hier vooral te maken met de beperkte manoeuvreerruimte van de camera. Meteen de enige ernstige onvolmaaktheid in dit haast poëtisch visueel spektakelstuk. We zouden nog artistieke waarde gaan toedichten aan geweld.

DOOR BART VANDORMAEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content