MAX COLOMBIE: Toen ik 17, 18 jaar was en voor het eerst crazy in love, toen pas ben ik goede muziek beginnen te schrijven. Daarvoor modderde ik maar wat aan. Ik kan liefde en muziek dus onmogelijk van elkaar scheiden, het een zorgt voor de drang naar het ander.

Het is voornamelijk de donkere kant van verliefdheid die me fascineert en inspireert. Want wat doet verliefdheid? Ze verblindt, misleidt en verlamt, ze maakt je zwak, je projecteert en je bent jezelf niet. Toen de Oostendse schilder Leon Spilliaert – bekend van zijn nachtelijke, raadselachtige taferelen in donkere kleuren – zijn vrouw leerde kennen, begon bij plots bloemetjes te schilderen. Dat zal mij nooit overkomen. Eerder het omgekeerde. Misschien is het mijn jonge leeftijd – ik ben nu 22 – of mijn gebrek aan ervaring, maar ik heb in de liefde tot nu toe nooit iets meegemaakt waardoor ik een song als Happy van Pharrell Williams zou kunnen schrijven. Verliefd worden voelt voor mij soms als een put graven voor jezelf, en toch zoek ik het op. Verlangen is de motor van de liefde, maar zoals je naar een sigaret kunt verlangen, brandt verlangen snel op zodra je eraan toegeeft. Misschien is liefde wel een illusie, een fata morgana die in rook opgaat zodra je ze hebt bereikt. De titel van onze plaat wordt Entity, een woord dat alles kan omvatten, maar tegelijk vormloos en ongrijpbaar is. Net zoals de liefde dus. Het hele album is eigenlijk één lange serenade, waarin ik mijn verlangens en kijk op de dingen probeer te uiten aan een beminde.

Tijdens optredens proberen we de donkere inhoud van de teksten te overstijgen, en er een bombastische, feestelijke ervaring van te maken. Je kunt als toeschouwer kiezen om te wenen, of te dansen. Of allebei tegelijk. Misschien is dat wel de ultieme metafoor voor de liefde: crying at the discoteque, zoals in dat liedje van Alcazar. Sowieso is de waarde van liefde en romantiek gedevalueerd sinds de invloed van de kerk is afgebrokkeld en het huwelijk minder betekent. De tijd van de eeuwige beloftes is voorbij, we leven nu in een zapcultuur. Er wordt minder hard gewerkt voor de liefde, en eigenlijk is dat jammer. Tegelijk haat ik het idee dat je zogezegd pas compleet bent met een zogezegde wederhelft. Het is complex. Soms zie ik verliefde koppels bezig vanop een afstand en vind ik hun gedoe melig, lelijk en zwak, maar tegelijk verlang ik zelf naar zo’n verbintenis.

Wie Oscar & The Wolf kent als het Brusselse roedel van Max Colombie waarvan de habitat zich in de postrock en etherische folk situeert, zal schrikken bij de nieuwe single Princes, waarop hedendaagse, elektronische soul en sensuele r&b de gitaren en de drumsalvo’s hebben opgevreten.

DOOR JONAS BOEL EN XAVIER VUYLSTEKE DE LAPS – FOTO’S CHARLIE DEKEERSMAECKER