Samen met Knack Focus heeft NTGent Generatie Nu op poten gezet, een avondlijke double bill van jonge, beloftevolle theatermakers. Wat in #1 meteen onderstreept wordt, onder meer door Anemone Valcke.

Roy Aernouts en Bert Haelvoet brengen op Generatie Nu hun eerste voorstelling Iets niet. Het door Onze Theaterrecensent bejubelde Een lied is dan weer het afstudeerproject van Anemone Valcke aan de Gentse School of Arts, afdeling Drama, dat ze samen met Lieselotte De Keyzer, een jaar eerder afgestudeerd, maakte. Valcke kent u van Aanrijding in Moscou en Offline, maar met Een lied grijpt ze naar een iets opbeurender register: de voorstelling heet namelijk ‘een vormstudie in de musical’ te zijn, samen met 14 figuranten.

Een musical.

ANEMONE VALCKE: Een poging tot musical. Ik denk dat we met Een lied aardig uitgejouwd zouden worden in de Capitole in Gent. We kunnen dat niet, een echte musical maken. Als musical is Een lied mislukt, als theatervoorstelling is het geslaagd. Vandaar: een póging tot musical. Logisch ook: Lieselotte en ik hebben een opleiding als theatermaker volbracht, niet als musicalmaker.

Vanwaar de keuze om net met de risee onder de toneelgenres aan de slag te gaan?

VALCKE: Omdat we het een interessant genre vonden. Musical heeft niet de beste naam, zeker niet in de theaterwereld, maar er worden wel degelijk goede dingen gemaakt. Alle musicals van Disney, The Lion King op kop, alles van Fred Astaire, Singin’ in the Rain met Gene Kelly, Grease: ik kijk daar graag naar. De vrolijkheid, de fakeheid, het artificiële, de schaamteloosheid van de clichés: dat heeft absoluut zijn charme. Het werkt ook: zet mij A Little Princess op en ik begin te wenen. Gegarandeerd.

Maar tegelijk is het heel dubbel. Je voelt bij musical dat ze je als publiek haast verplichten om te wenen – en daarvoor ook de juiste viooltjes gebruiken. Het is een genre dat heel hard op effect speelt: alles is berekend. Dat is waar we met Een lied mee aan de slag zijn gegaan: wat gebeurt er als je al die lagen effect afschraapt? Als je de muziek wegneemt, als je het licht wegneemt, als je de glitter wegneemt: wat blijft er dan over?

Een zoektocht naar de echte emotie achter de jazz hands en tandpastaglimlach?

VALCKE: Zoiets, ja. Musical is een genre van perfectie, terwijl Lieselotte en ik iets wilden vertellen over tekortkomingen. Awkwardness ook, een woord waar in het Nederlands nog altijd geen equivalent voor bestaat. Het resultaat kun je dan ook geen musical meer noemen. Er zit twee keer één refrein in – een lied van Ramses Shaffy. Net iets te weinig music voor een musical.

We wilden uiteindelijk vooral iets maken over falen. Omdat dat iets is waar we in onze leefwereld heel hard mee geconfronteerd worden: de drang om vooral níét te falen. Ik bedoel: sta op een receptie en je krijgt twee vragen, ‘hoe is ’t?’ en ‘waar ben je mee bezig?’, waarop je dan automatisch ‘druk druk druk’ antwoordt. De drang om te presteren is heel groot geworden. Falen is geen optie meer. Terwijl het iets is dat nodig is, op je gezicht gaan, en ook heel schoon kan zijn. Dat proberen we met Een lied te laten zien.

Je bent goed bevriend met theatermakers als Charlotte De Bruyne, die onderdak vond bij Ontroerend Goed, en Timeau De Keyzer van Tibaldus en Andere Hoeren. Is er zoiets als een opkomende jonge Gentse theaterscene?

VALCKE: Een scene? Goh, we zijn vooral vrienden, denk ik. Er is wel verwantschap, ja. Ik zie mezelf op dit moment geen repertoiretoneel maken, iets wat ik bij hen ook herken. Ik denk dat we allemaal theater willen maken van nu. Maar of dat genoeg is om een scene te zijn?

Klinkt als scene.

VALCKE: Dan mag je het een scene noemen. (lacht)

Tot slot: hoeveel heb je op school gekregen voor Een lied?

VALCKE: Punten? Een 16.

Grote onderscheiding?

VALCKE: Ja, maar mijn ‘kritische reflectie’ was dan weer zwak en heeft die 16 aardig gecompenseerd. Maar: ik was wel geslaagd. Je spreekt met een gediplomeerd master in het drama.

En nu? Waar ben je mee bezig?

VALCKE: Ik ben momenteel aan het opnemen voor Zingaburia, de Ketnetreeks. Daarna volgt Vriendinnen, een reeks op één, ook met Charlotte De Bruyne. En ik ga ook een voorstelling met Ontroerend Goed maken. Je merkt: het is al druk druk druk. (lacht)

HANS BOFFEL & GEERT ZAGERS