Zilte romantiek – Neil Jordan klutst droom en werkelijkheid dooreen in dit mooie meerminsprookje over schuld- en andere gevoelens.
Neil Jordan met Colin Farrell, Alicja Bachleda, Alison Barry, Tony Curran, Stephen Rea
Eigenlijk zijn alle films van Neil Jordan romantische sprookjes, zelfs zijn politiek gechargeerde prenten als The Crying Game en The End of the Affair. Ook in zijn nieuwste – het overzees jammerlijk geflopte Ondine – hoeft u niet naar een ijzeren plotlogica te vissen, al combineert Jordan de mystieke sfeer wel weer met bitsig sociaalrealisme.
Wanneer de Ierse visser Syracuse (Collin Farrell) tot zijn verbazing een jong meisje uit zijn netten vist, besluit hij zich over haar te ontfermen. Hoe ze precies heet, kan ze zich niet herinneren, maar ze doopt zichzelf Ondine, naar de waternimf uit de Germaanse folklore. In een poging om zijn wonderbaarlijke vondst te rationaliseren, vertelt Syracuse zijn zieke dochtertje Annie een sprookje over een visser die een zeemeermin ontmoet. Of beter: een selkie, een verleidelijke vrouwelijke creatuur uit de Keltische mythologie.
Is Ondine werkelijk een selkie of is ze gewoon een vondelinge met issues? Aangezien Syracuse in zijn dorpje ooit bekendstond als het lokale drankorgel, lijken weinig mensen bereid om zijn mythologische theorie te geloven. Daar komt echter verandering in wanneer hij zijn waternimf aan wal brengt en Annie haar gescheiden vader door Ondines aanwezigheid weer ziet opfleuren.
Cameragoeroe Christopher Doyle vangt de Ierse kusten in een mistig net van groengrijze kleuren en dompelt samen met Jordan elk shot onder in een feeërieke véritéstijl die de zilte lucht haast laat proeven. Daartussen zwalpt Colin Farrell van depressieve loner naar uitgelaten huisvader, hierbij bijgestaan door Jordanhabitué Stephen Rea, als de priester die al zijn zielsroerselen geduldig aanhoort.
Conform de Jordancanon bulkt Ondine trouwens van de katholieke schuldcomplexen en morele bespiegelingen, wat in het superieure eerste uur in een diep melancholisch familie-sprookje resulteert. Of Ondine nu een verzinsel is of niet, doet daarbij amper ter zake. Wat telt, is de broze relatie tussen Syracuse en zijn dochtertje.
Helaas komt aan alle mooie sprookjes een einde, zelfs aan diegene die beginnen met ‘er was eens’. Om de film alsnog in rationele wateren te loodsen gaat Jordan in de slotact plots de thrillertoer op. Het verteltempo wordt flink opgedreven en de realiteit pleegt een hold-up op de suggestieve verbeelding.
Die verhelderend bedoelde climax of de nogal melig klinkende etherische riedeltjes van Sigur Rós-toetsenist Kjartan Sveinsson kun je Jordan echter niet lang kwalijk nemen. Tenslotte trakteert de Ierse stilist je ook nu weer op een origineel en prima gemaakt modern sprookje, waarin mythe en werkelijkheid zich afwisselend aan een sirenenzang wagen. Splash… with a vengeance.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
