Precies een jaar geleden werd Canvas vernieuwd. Wat aanvankelijk een zoveelste facelift leek, is een kleine aardverschuiving gebleken. Op geheel eigenzinnige wijze werd er verjongd, aan cultuur gedaan, ruimte gemaakt voor langverwachte programma’s én rel geschopt. Het nieuwe Canvas heeft felle voor- en tegenstanders. Focus Knack evalueert ‘1 jaar Canvas – nieuwe stijl’ in acht stellingen voor de architect van de vernieuwing, netmanager Jan Stevens.
1 Canvas wil zo drastisch verjongen dat er amper plaats is voor de oudjes. Zo zit ‘Nooit Gedacht’ op woensdag tussen twee films geprangd.
Jan Stevens: We krijgen niet veel teleurgestelde reacties van oudere kijkers die zich uitgesloten voelen. Canvas moest drastisch verjongen, en daarmee bedoel ik dat de gemiddelde leeftijd van onze kijkers weer onder de 55 jaar moest. Om relevant te blijven moet je meerdere generaties aanspreken: iederéén is aandeelhouder van de openbare omroep. Dat lijkt nu te lukken met een kleine enthousiaste ploeg die vooral oog heeft voor het creatieve.
Canvas kijkt niet meer angstvallig naar de concurrentie of de kijkcijfers. Panorama werd enkele jaren geleden op de onmogelijke zondagavond geprogrammeerd, maar heeft intussen een trouw publiek opgebouwd. We willen meer van die vaste afspraken. Op de plek van Nooit Gedacht zit op een andere dag bijvoorbeeld Phara . Zo krijg je elke dag tussen tien en elf uur een goed gesprek.
2 Met videokunst in de trailers is Canvas niet langer bang van cultuur, maar dat is slechts oppervlakkig.
Stevens: Die videokunst in het begin van de avond is bedoeld als een knappe voorpagina. We willen onze kijker weer verrassen. En wat cultuur betreft: bij projecten als Iets met boeken, weet je vooraf dat ze je de huid zullen volschelden. Het enige wat je kunt doen, is je helm opzetten. En hoewel het resultaat voor verbetering vatbaar is, ben ik blij dat we met Iets met boeken eindelijk een programma rond literatuur én voor het eerst in jaren ook een coproductie met de VPRO hebben.
Daarnaast maken we met LUX eindelijk een programma waarin complexloos over cultuur gepraat kan worden. En ik ben trots op De Canvascollectie, nog het meest als maatschappelijk project. Je mag dat niet met I ets met boeken vergelijken. Het succes van De Canvascollectie was grotendeels de verdienste van de beeldende kunstsector die enthousiast zijn schouders onder het project heeft gezet.
3 De Führers forel, Weg met Hitler en De Soete: Canvas zoekt de controverse op als marketingstrategie.
Stevens: Je kunt me wel of niet geloven, maar er zat geen strategie achter. Wat ik voor mezelf over de hetze rond Hitlers Plat Préféré kan zeggen, is dat we de impact en gevoeligheid ervan schromelijk onderschat hebben. De les voor de toekomst? Bij zulke beslissingen moeten we extra goed nadenken. Ik hoop dat dit incident onze mensen niet afschrikt om te proberen te verrassen, op een zinnige en diepgaande manier dan wel.
Een andere rel was Canvas+. Wat de beheersovereenkomst betreft: die beslissing wordt op een ander niveau dan het mijne genomen. Als netmanager heb ik de taak om inhoud te voorzien en dan ga je niet klagen over meer ruimte. Zeker niet bij Canvas, dat maar vier uur per avond heeft. Bijna alles wat op Canvas+ te zien is, zal ook op Canvas worden vertoond, op integrale live-evenementen na.
4 Canvas heeft een evenwicht tussen de wereldcinema en de populaire kwaliteitsfilm gevonden, al blijft het aanbod al bij al beperkt.
Stevens: Ook hier streven we ernaar om duidelijke afspraken te maken. Canvas zendt al langer wereldcinema uit, alleen wisten de kijkers nooit precies wanneer. Nu wel: op zondagavond. Zaterdagavond laat is de stek van de cinefiele film en woensdagavond voor de populairdere prenten. Niets zegt dat die afspraken eeuwig blijven lopen, want het aanbod is beperkt. Naast film proberen we ook ons deel van de betere buitenlandse fictie mee te pikken, met name die van HBO. Op vrijdagavond zullen we Deadwood uitzenden. Rijkelijk laat volgens sommigen, maar op die markt moet je soms geduldig zijn.
5 Canvas waagt zich schoorvoetend aan vernieuwende humor, maar het zijn vooral herhalingen die aanslaan.
Stevens: We blijven naar een evenwicht streven en hopen de eigen producties te kunnen voortzetten. We hebben net de tweede reeks van Neveneffecten gehad en beginnen dit jaar met Zonde van de zendtijd. We hebben geopteerd voor verschillende stijlen humor, elke weekdag na halfnegen.Daarbij hangen we we wel van het BBC-aanbod af. Wat vrolijkere humor als Love Soup vind je moeilijker.
Ik begrijp dat herhalingen sommige mensen frustreren, maar niet iedereen is een early adaptor. In De Gloria is een schoolvoorbeeld van hoe een programma kan groeien. In dat opzicht lijkt het me geen slecht idee om ooit Smack the Pony voor het eerst naar primetime te halen. Maar ik ga er niet flauw over doen: herhalingen zijn ook een budgettair middel. Ik moet er geen tekeningetje van de financiële situatie bij maken om te zeggen dat het er niet makkelijker op zal worden.
6 Eindelijk programmeert Canvas muziekdocumentaires. Waar blijven echter de muziekprogramma’s rond de helden van vandaag?
Stevens: Ik begrijp de roep om een muziekprogramma, maar voorlopig is dat nog niet haalbaar. De behoefte is er wel, en vroeg of laat komt het er dan ook. Momenteel ben ik heel tevreden met de eerste Radio 1-sessies en ik hoop dat er nog meer zulke kruisbestuivingen tussen radio en tv zullen komen.
Wat Belpop voor de muziek gedaan heeft, is geen alleenstaand feit. Met de knappe verhalen van Belga Sport zijn we erin geslaagd om ook sport een betere plaats binnen Canvas te geven. Sport is niet langer de inbreker.
7 De harde quizzer is nergens nog welkom, zelfs niet bij Canvas.
Stevens: We hebben nog maar één quiztraditie: De Canvascrack in de zomer. Je moet keuzes maken en we vonden dat de quiz niet genoeg de kern van Canvas bepaalt om er een heel jaar mee te vullen. En de lat ligt met Herman Van Molle wel erg hoog: zolang hij geen nieuw idee bedenkt, heeft een nieuwe quiz weinig zin. Vanuit het niets in de voetsporen van Herman Van Molle treden: ik wens niemand zo’n mission impossible toe.
8 Met ‘Weerwolven’ als uitschieter maakt Canvas ruimte voor auteursdocumentaires. De fictieplannen lijken zo wel definitief opgeborgen.
Stevens: Het een is geen compensatie van het andere. Maar het is wel zo dat de keuze om geen fictie te produceren geld én tijd voor andere dingen vrijmaakt, waaronder de auteursdocu. Met dat genre kunnen we innovatie echt een kans geven, getuige Weerwolven en de reportages van Luc Vrijdaghs. Zulke docu’s nemen ook heel wat tijd in beslag. Dimitri Van Zeebroeck heeft bijvoorbeeld groen licht gekregen voor een project dat hij pas over twee jaar kan tonen. Sinds kort is er ook een akkoord over een langere samenwerking met het Vlaams Audiovisueel Fonds, maar veel kan ik daarover niet zeggen.
Een tijd geleden is er nog een ander project voor acht auteursdocumentaires gestart. Een ervan volgt Guy Verhofstadt tijdens de voorbij crisis en de beelden van achter de schermen zijn verbijsterend. Zo willen we Canvas opnieuw een gezicht geven: puur, alert en met lef. We moeten durven te innoveren en risico’s te nemen. Dat we daarbij wel eens op ons gezicht gaan, is niet fijn, maar het is een kleine prijs die we graag betalen om relevant te blijven.
Door Hans Van Goethem
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier