Dat Damon Albarn en producer Richard Russell er niet, zoals gepland, voor hebben gekozen samen een nieuwe groep te starten, blijkt een goede zet. Het dwong Albarn op Everyday Robots elk masker af te zetten, en zo de soberste, meest reflectieve plaat uit zijn carrière te maken.

Zeven studioalbums met Blur, vier met Gorillaz, één met The Good, the Bad & the Queen, één met Rocket Juice & the Moon, één met de uitwisselingsprojecten Mali Music en DRC Music, en soundtracks, musicals en productiejobs tellen we niet mee: het heeft vierentwintig jaar op het poptoneel en vele gedaanteverwisselingen geduurd vooraleer Damon Albarn, een jongen van 46 inmiddels, zijn eigen naam aan een platenhoes toevertrouwde.

Niet dat hij met het autobiografische Everyday Robots voor het eerst frontaal naakt gaat. Alle geweldige meezingers ten spijt zijn het dikwijls Albarns introspectieve, melancholische songs die hem onderscheiden in het britpoppeloton. Tijdens Blurs uitgebreide reünietournee oogstten No Distance Left to Run en To the End evenveel bijval als Girls & Boys, Country House, Song 2 en Parklife. Als we één Blursingle naast het klankenpalet, het tempo en de algemene teneur van Everyday Robots mogen leggen, dan Out of Time, die eenzame uitschieter op Think Tank (2007) waarmee Albarn het vertrek van gitarist Graham Coxon verteerde, begeleid door niks meer dan akoestische gitaar, gedempte percussie en enkele uit het ijle opgevangen sampleflarden. In die zachte, minimale setting komen zijn stem en poëtische zielenroerselen het best tot hun recht, dat hebben Albarn en Richard Russell (die samen ook de comebackplaat van Bobby Womack produceten) hier goed begrepen, met hun piepende orgeltjes, trekkebenende ritmes op digitale potten en akoestische pannen, en delicate pianodroedels in mineur. History of a Cheating Heart vroeg en kreeg violen, een solitaire koperen hoorn zet de nostalgische muizenissen in Hollow Ponds kracht bij, en in de achtergrond van Hostiles ruisen field recordings van joelende kinderen. Enkel het gospelkoortje van het opgewekte Mr. Tembo springt uit de band.

We zijn allemaal robots, slaven van de vooruitgang, tot onze kleine kantjes roet in het eten gooien. Ontrouw en andere relatieperikelen, drugs en andere excessen. Eenzaamheid. Egoïsme. Teleurstelling. Het is des mensen en dus der popster. Daarover gaat Everyday Robots, de soloplaat waarop Damon Albarn soms hard is voor zichzelf, maar altijd teder voor de luisteraar.

DAMON ALBARN ****

Everyday Robots

indiepop

Parlophone

DOWNLOADS

Lonely Press Play

Everyday Robots

The Selfish Giant

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content