Stefaan Werbrouck
Stefaan Werbrouck Ex-hoofdredacteur van Knack Focus en tv-freak

Neurovision – De Britse journalist Tim Moore schreef een boek voor de André Vermeulen in elk van ons, waarin hij op zoek gaat naar de grootste ‘losers’ uit de geschiedenis van het Eurovisiesongfestival.

Tim Moore, Jonathan Cape, 378 blz., euro 15

Van de kandidaten voor het Eurovisiesongfestival blijven maar twee groepen in het collectieve geheugen hangen: de winnaars en diegenen die grandioos onderuit zijn gegaan. In de eerste categorie is België mager bedeeld, maar in de tweede groep zijn we wél erg goed vertegenwoordigd, met onder meer Micha Marah, Nicole & Hugo, Linda Lepomme, Pas De Deux, Barbara Dex, en nog een paar. Toch duikt er in Nul Points, het nieuwe boek van Tim Moore, geen enkele Belg op. Moore – een reisjournalist die eerder al het hilarische Franse omwentelingen: een ongetrainde Engelsman fietst de Tour de France schreef – gaat immers op zoek naar de allergrootste verliezers uit Eurosong, de kandidaten die compleet puntenloos achter zijn gebleven. Of zoals Moore het zelf schrijft: ’the unfortunates left to wander the lonely, windswept summit of Mount Fiasco without a point to their names.’ Blijkbaar konden de Belgische deelnemers altijd genoeg medelijden opwekken om toch een paar stemmen bijeen te sprokkelen.

Moore’s reis begint bij de Noor Jahn Teigen, ’the granddaddy of nul points’, die in 1978 zijn land vertegenwoordigde in Parijs met Mil Etter Mil – ongetwijfeld een wereldsong – en daarvoor niet echt naar waarde werd geschat. Hij eindigt in eigen land bij het duo Jemini, dat in 2003 het nummer Cry Baby zong ‘half an octave south of the backing track’. Tussendoor vertelt Moore het verhaal van nog twaalf andere onfortuinlijke deelnemers, van wie hij de meesten ook heeft opgezocht om herinneringen op te halen. Niet altijd tot het plezier van de kandidaten zelf. Sommigen, zoals Teigen, hebben sindsdien een respectabele carrière kunnen opbouwen in eigen land en kijken met de nodige zelfspot terug, anderen reageren nog altijd heel verbitterd. De Portugese Celia Lawson, die in 1997 met nul punten eindigde, vertelt bijvoorbeeld dat ze een zenuwinzinking heeft gekregen, omdat ze sinds haar deelname alleen nog maar als kamermeid aan de bak kon komen in haar land.

De getuigenissen zijn niet altijd even sterk, maar het is vooral Moore’s schrijfstijl die van dit boek leuke lectuur maakt. Hij kijkt door een ironische bril naar het hele Eurovisiecircus en zijn kandidaten, maar laat toch altijd merken dat hij ieder jaar geniet van het kitschspektakel dat wordt opgevoerd. Oké, Nul Points is misschien net iets te lang om tot het einde te boeien, maar laten we eerlijk zijn: dat is het songfestival de afgelopen jaren ook.

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content