‘NU KUNNEN WE EINDELIJK DEFTIG AFSCHEID NEMEN.’

LAUREN GRAHAM en ALEXIS BLEDEL, u beter bekend als moeder en dochter in GILMORE GIRLS.

Netflix reanimeert de Gilmore Girls voor het slot dat de serie altijd al verdiende maar tien jaar geleden niet kreeg. Wij mochten op de cocktail bij Lorelai en Rory Gilmore.

Stel u een dorp voor waar nooit iets gebeurt.

Plaats twee vrouwen – een alleenstaande moeder en haar dochter – in dat dorp.

Die vrouwen praten veel.

Heel veel.

Dat is het.

Dat is de hele plot van Gilmore Girls.

Zeven seizoenen lang (van 2000 tot 2007) kon u daarin de liefdesperikelen en de groeipijnen van moeder Lorelai en dochter Rory Gilmore volgen, tegen de achtergrond van het pittoreske dorpje Stars Hollow. Enige smet op de tv-idylle: dat vermaledijde laatste seizoen. Showrunner Amy Sherman-Palladino en haar levens- en schrijfpartner Daniel Palladino waren na contractruzies opgestapt en het resultaat was… mja, niet helemaal hetzelfde.

Netflix heeft nu gewoon de Palladino’s opgebeld, et voilà: met het koppel opnieuw aan het roer zijn vier nieuwe afleveringen van telkens anderhalf uur ingeblikt.

‘Zo eenvoudig is het niet gegaan, schat’, corrigeert Lauren Graham – Lorelai in de serie – ons meteen wanneer ze in de azuurblauwe zetel tegenover Alexis Bledel – dochter Rory – heeft plaatsgenomen. ‘De manier waarop in Hollywood dit soort projecten al dan niet realiteit worden, is echt absurd. Ik knijp mezelf nog elke dag in de arm om te checken of ik dit niet droom.’

Maar jullie stonden meteen achter het idee van een reboot?

LAUREN GRAHAM: Natuurlijk! We verdienen er ook een aardig centje aan, maar het is niet zo dat we de nostalgie van de fans willen uitbuiten. Het was niet de bedoeling een soort Christmas on Gilmore Mountain te maken. Nee, er is een dwingende artistieke reden om terug te keren naar Stars Hollow: de reeks is nooit geëindigd zoals ze had moeten eindigen. Het zevende seizoen, toen Amy onze teksten niet meer schreef, voelde verkeerd.

ALEXIS BLEDEL: Ik denk dat we in die periode allemaal een beetje oververmoeid en gespannen waren. Voor mij is die tijd één groot waas. Ik herinner mij vooral dat het slot van dat laatste seizoen zeer abrupt aanvoelde. Tegenwoordig wordt al voor ook maar één aflevering is ingeblikt gediscussieerd over de ontknoping van álle verhaallijnen. Dat is bij ons nooit gebeurd. Het was gewoon… (knipt met de vingers) De ene dag sta je op de set, de volgende ben je werkloos. We hebben nooit goed afscheid kunnen nemen, van elkaar of van onze personages. Ik heb die laatste afleveringen zelfs nooit bekeken, net daarom.

GRAHAM: Serieus?

BLEDEL: Erewoord.

GRAHAM: Ik heb ze wel opnieuw bekeken, maar enkel omdat ik echt moest, voor de autobiografie die ik aan het schrijven was.

BLEDEL: Maak je nu wéér reclame voor dat boek van jou?

GRAHAM: Ik moet voor brood op de plank zorgen, lieverd. Enfin, die laatste scènes terugzien, dat was… vreemd. Ik denk dat niemand van ons had gedacht dat de serie zou eindigen. Showrunners verlaten constant hun serie. En we hadden na het vertrek van Amy en Daniel nog steeds goede schrijvers. En toch werkte het niet meer. Het was niet meer zo slim, niet meer zo grappig. De zender dacht destijds wellicht dat ze konden doorgaan zonder Amy, maar daar hebben ze zich toch serieus in vergist. Ik zie deze nieuwe afleveringen als haar auteursproject.

Nou!

GRAHAM: Amy was ons geheime wapen. Alleen zij kan gesprekken schrijven waar in dezelfde zin Patti Smith, The Lord of the Rings en Condoleezza Rice vermeld worden.

Denk je dat jongere kijkers die de reeks nu voor het eerst zien al die verwijzingen nog begrijpen?

GRAHAM: Goede vraag. Ik weet het niet. Ik denk dat het een beetje hetzelfde is als een oude Seinfeld-aflevering waarin Monica Lewinsky ter sprake komt: al die jaren later is de context daarvan helemaal verloren. Ik denk dat veel fans toen Gilmore Girls destijds werd uitgezonden niet eens alle referenties écht vatten.

BLEDEL: Ik was ook nooit mee, hoor.

GRAHAM: Nee?

BLEDEL: Totaal niet. Ik was nog maar een tiener toen de reeks begon, remember. Hoe kon ik weten wie pakweg Paul Anka was, de zanger naar wie Lorelai haar hond vernoemde? Nu snap ik vrijwel alles, gewoon door het nieuws te volgen. Maar wanneer ik destijds de scripts toegestuurd kreeg, voelde ik me altijd heel erg dom. Het was telkens alsof ik moest beginnen te blokken voor een zwaar examen. Komt daar nog bij: normaal komt een pagina van een televisiescenario overeen met ongeveer een minuut schermtijd. Bij Gilmore Girls is een pagina amper twintig seconden gespreksstof. Ik heb vaak de hele nacht door dingen moeten opzoeken, gewoon om te weten waarover mijn personage sprak. Ik was constant bang om door de mand te vallen.

GRAHAM: Maar kind, toch. Kom hier. (knuffelt Bledel)

Nu doen jullie het er toch een beetje om.

GRAHAM: Absoluut niet.

BLEDEL: Wat bedoel je?

Die band tussen jullie…

GRAHAM:is echt.

Ik ging zeggen: een beetje te mooi om waar te zijn, net als die hele hechte gemeenschap van Stars Hollow in de reeks.

BLEDEL: Gilmore Girls is geen realiteit. Dat pretenderen we ook niet. De wereld is een puinhoop, of zo voelt het toch vaak aan. Stars Hollow is een geruststellende plaats in een wereld waar niets nog geruststellend lijkt. Het is allemaal heel idyllisch, dat besef ik ook wel. Maar daar is niets mis mee, toch? Ik vind het juist heel hoopgevend dat schrijvers nog plekken als Stars Hollow kunnen bedenken.

GRAHAM: Ik denk zelfs dat dat de hoofdreden is waarom Gilmore Girls net nuterugkomt: Stars Hollow is veilig, dat is het hele punt.

BLEDEL: Ik herinner mij nog dat Scott Patterson (Luke Danes in de serie, nvdr.) op de luchthaven werd aangeklampt door een sniper die in Irak had gevochten. Heb jij dat verhaal al gehoord?

GRAHAM: (lacht) Scott vertelt het aan iedereen.

BLEDEL: Oké, goed, dus: die sluipschutter vertelde hem in tranen hoe ze daar, in oorlogsgebied, samen elk vrij uurtje naar Gilmore Girls keken, omdat dat hen tot rust bracht.

GRAHAM: De serie is ook puur in televisietermen een veilige plek, als je erover nadenkt. Tegenwoordig is er zoveel prachtige televisie, maar die is meestal zeer stresserend om naar te kijken. Het is bijna een sport geworden om je publiek de stuipen op het lijf te jagen met sensationele plotwendingen. Gilmore Girls is het compleet tegenovergestelde daarvan. Geef toe: spannend is het niet. Wij zijn zo oncool dat het cool is. (lacht)

Gilmore Girls wordt wel vaak omschreven als een feministische show voordat feminisme een trend werd op televisie.

GRAHAM: (haalt de schouders op) Gilmore Girls maakte er nooit een big deal van wie deze vrouwen zijn. Lorelai doet wat ze moet doen. Ze werkt hard en ze is een moeder. Ze wordt niet gedreven door romantische gevoelens.

BLEDEL: De fans daarentegen.

GRAHAM: (lacht) O ja, de fans zijn gewoon geobsedeerd door wie met wie eindigt. Dat is meestal ook het enige waar ze mij naar vragen.

BLEDEL: Mij ook! Hoeveel keer kijkers mij al niet gevraagd hebben wie ik zou kiezen: Dean, Jess of Logan. Wat maakt het uit?

GRAHAM: De serie is ook zoveel meer. Het is een eerlijk portret van een complexe moeder-dochterrelatie, zowel die tussen Lorelai en Rory als die tussen Lorelai en haar eigen moeder. Weet je, Lorelai werd destijds beschouwd als een vooruitstrevend personage. Volgens mij is dat onzin. Ik koppelde haar automatisch aan Murphy Brown, de controversiële alleenstaande moeder/verslaggeefster uit de gelijknamige sitcom in de jaren negentig. Voor mij was het dus gek dat Lorelai een decennium later op televisie nog steeds als een anomalie werd beschouwd. Komaan zeg, Lorelai is een heel gewone vrouw. Misschien is dat wel de boodschap van de reeks, dat al die vrouwen ook maar gewoon vrouwen zijn.

BLEDEL: (knikt) Ik hoor vaak van jonge vrouwen dat Rory hen geïnspireerd heeft. Ze vertellen mij dat Rory hen ertoe heeft aangezet om meer te lezen en om zich niet te schamen voor hun ambities. Die impact heb ik toen, als beginnende actrice, erg onderschat. Gilmore Girls is voor mij in de eerste plaats een reeks over vrouwen, over de relatie tussen een moeder en een dochter die ook beste vriendinnen zijn. Positieve relaties tussen vrouwen waren in die tijd zeldzaam op televisie. Je zag vooral een pak onderlinge concurrentie.

GRAHAM: En veel man-vrouwrelaties.

BLEDEL: (rolt met de ogen) Te veel.

GRAHAM: Rory en Lorelai zijn eigenlijk het ultieme koppel: niets is sterker dan de band tussen twee vrouwen.

BLEDEL: Misschien zeggen ze daarom dat we feministisch zijn?

Die moeder-dochterrelatie tussen Lorelai en Rory: zal dat nog werken nu ook Rory volwassen is?

GRAHAM: (lacht) Lorelai is allesbehalve volwassen. Omdat ze zo jong, op haar zestiende, zwanger werd, heeft ze nooit de kans gekregen om echt volwassen te worden. In de nieuwe afleveringen heeft Rory haar moeder niet meer op dezelfde manier als vroeger nodig.

BLEDEL: Rory is opgegroeid, een echte carrièrevrouw. Ze is heel onafhankelijk, reist de wereld rond op zoek naar goede verhalen. Ze is zoals Jack Kerouac: altijd on the road.

GRAHAM: Maar ze hebben elkaar nog steeds nodig.

BLEDEL: Ja, natuurlijk. Zo zoeken ze na de dood van Lorelais vader Richard steun bij elkaar.

GRAHAM: De dood van Edward Herrmann, die Richard speelde, was een moeilijk moment. Zowel in ons eigen leven als in dat van de Gilmore Girls.

BLEDEL: We missen hem enorm.

GRAHAM: Het verhaal weerspiegelt dat: de personages gaan elk op hun eigen manier om met het verlies. Dat geeft nog meer diepgang aan de relatie tussen Lorelai en Rory. Ze zijn nu echt beste vriendinnen.

Klinkt eerlijk gezegd ook als meer van hetzelfde. Wat is het grootste verschil met vroeger?

BLEDEL: We drinken cocktails in plaats van koffie.

GILMORE GIRLS

Vanaf 25/11 op Netflix.

door Anke Wauters

‘Gilmore Girls is een geruststellende plaats in een wereld waar niets nog geruststellend lijkt. Maar daar is niets mis mee, toch?’ – Alexis Bledel

‘Sensationele plotwendingen zijn bijna een sport geworden in tv-series. Gilmore Girls is het tegenovergestelde. We zijn zo oncool dat het cool is.’ – Lauren Graham

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content