Er zijn veel zaken waar Ben Harper liever niet over spreekt, want ‘praten over mijn teksten is een beetje als masturberen’. Op onze vragen over zijn hand- en spandiensten voor Barack Obama en zijn nieuwe plaat ‘Lifeline’ had de inmiddels 37-jarige soul man gelukkig wel bevredigende antwoorden.

Timemanagement en multitasken: het zijn geen loze begrippen in huize Ben Harper. Terwijl hij samen met actrice Laura Dern vier kinderen grootbrengt, hopt de Amerikaan van studio naar podium, wat de afgelopen zes jaar liefst zes platen (waarvan twee stuks live) heeft opgeleverd. Met The Innocent Criminals, zijn los-vaste begeleidingsband, nam Harper na een lange tournee nóg een album op in een Parijse studio: Lifeline, een bijzonder knappe soulplaat en misschien wel zijn beste ooit.

Muzikanten die anderhalf jaar met elkaar op tournee geweest zijn, kunnen doorgaans elkaars bloed drinken. Jullie zijn meteen na zo’n slopende toer de studio ingedoken.

Ben Harper: Er waren wel spanningen natuurlijk, dat is onvermijdelijk als je anderhalf jaar op elkaars lip leeft. Maar achteraf bekeken hebben die gespannen verhoudingen binnen de groep net bijgedragen tot de dynamiek van deze plaat. Alle negatieve gevoelens die zich tijdens de tournee hadden opgestapeld – vermoeidheid, stress, onderlinge ruzies, heimwee en isolatie – zorgden voor een licht ontvlambare sfeer in de studio. Tot een explosie is het nooit gekomen, al vreesde ik eerlijk gezegd ook voor een soort ego clash. Die is er gelukkig niet gekomen, want that would have been a train wreck.

Je lijkt de bescheidenheid zelve, maar zeg eens eerlijk: hoe groot is jouw ego eigenlijk?

Harper: Ik bén echt wel bescheiden, hoor. Dat is geen pose. Ik hou er bijvoorbeeld niet van als men mij een ‘gearriveerde artiest’ noemt, want dat ben ik helemaal niet. Integendeel, ik heb nog geen enkele plaat gemaakt waar- over ik voor de volle honderd procent tevreden ben.

Maar ik ga niet ontkennen dat het muzikantenbestaan mijn ego heeft gevoed. Als je de helft van de tijd voor duizenden mensen staat te spelen en de andere helft geïnterviewd wordt omdat mensen jouw meningen interessant vinden, is het moeilijk om daar níét een tikje narcistisch van te worden. Ik voel dat ik door de jaren heen zo gewend ben geraakt aan al die aandacht, dat ik me onder familie of vrienden ook anders, misschien zelfs een tikje aanstellerig ben gaan gedragen. Noem me dus maar bescheiden egocentrisch.

Je hebt ‘Lifeline’ op amper een week tijd ingeblikt. Dat is wel héél snel.

Harper: Ja, vijf dagen opnemen, twee dagen mixen en de plaat was klaar. Eigenlijk is het wel logisch dat de opnames zo vlot gingen, want na anderhalf jaar toeren waren de Innocent Criminals perfect op elkaar ingespeeld en de nummers zo goed als afgewerkt. De songs zijn immers op tournee ontstaan tijdens de soundchecks. Die soundchecks heb ik altijd vreselijke tijdverspilling gevonden: die twee of drie uur dat je als groep wat zit te jammen om het geluid in de zaal goed te krijgen, kun je veel nuttiger besteden. Dus besloot ik die soundchecks te gebruiken om met de groep nieuwe nummers te componeren.

(aarzelt) Ik weet niet of ik je dit wel mag vertellen, want de Innocent Criminals weten nog altijd van niks, maar eigenlijk had ik een verborgen agenda. Aanvankelijk was ik van plan die jams stiekem op te nemen om ze dan uit te brengen als Ben Harper & The Innocent Criminals: TheSoundcheck Sessions. Alleen vond ik het materiaal dat we schreven veel te goed en besloot ik er alsnog een volwaardige studioplaat van te maken.

Tekstueel is ‘Lifeline’ overduidelijk een ‘coming of age’-album.

Harper: Daar kan je wel eens gelijk in hebben. Ik ben gefascineerd door het menselijke verouderingsproces. Het eeuwige gevecht tussen volwassen worden en toch een beetje kind willen blijven: ik worstel daarmee. En misschien heb ik geprobeerd die contradictie te ontleden.

Je lijkt steeds vaker achterom te kijken. Niet zelden met spijt, heb ik de indruk.

Harper:Yeah, I’m peeking back a little. Ik word er dit jaar 38, tijd om de balans van mijn voorbije leven op te maken en voorzichtig vooruit te kijken. Regrets? I had a few. Maar alles bij elkaar zijn er maar weinig zaken die me in mijn nachtmerries achtervolgen. Ik heb tot nog toe een betrekkelijk aangenaam leven geleid, maar artistiek ben ik verre van voldaan.

Er staan ook een paar politiek geladen songs op deze plaat.

Harper:(ontwijkend) Dat weet ik nog zo niet. Ik praat trouwens niet graag over mijn teksten, dat voelt altijd aan als … als masturberen.

Je gaat toch niet ontkennen dat ‘Fight Outta You’ gaat over de soldaten die Amerika als slachtvee naar Irak stuurt?

Harper: Dat is een uitstekende uitleg, maar ik heb die song niet geschreven met die boodschap in het achterhoofd. Van 95 procent van mijn teksten heb ik geen idee waar ze over gaan. Ik méén dat. Mijn songs ontstaan vanuit een persoonlijke, maar zeer abstracte invalshoek. Daarna neemt mijn fantasie het over, zodat ik de ware toedracht van een song soms pas jaren later achterhaal. (fijntjes) Noem me dus gerust een visionaire schrijver.

Je politieke engagement spreekt evengoed uit de concerten die je geeft om fondsen te werven voor de democratische presidentskandidaat Barack Obama.

Harper: Ja, ik steun Barack, euh, mister Obama. Absoluut! Ik ken hem redelijk goed en hij is een fantastische kerel waar ik veel goeds van verwacht.

Waarom Obama en niet pakweg Hillary Clinton?

Harper: Ik heb niks tegen Hillary Clinton. Alleen, van Barack Obama wéét ik hoe beginselvast hij is. Ik heb hem weten beginnen als politicus, ik heb hem zien opklimmen naar de top en al die tijd is hij exact dezelfde gebleven. Obama is iemand die zich niet makkelijk zal laten corrumperen.

Geloof je ook écht dat Amerika klaar is voor een zwarte president?

Harper:Hey, als de Amerikaanse bevolking acht jaar geleden klaar was voor die idioot, die regelrechte imbeciel, die horse’s ass die we nu als president hebben, dan kunnen we zelfs een marsmannetje aan. Dus waarom geen zwarte?

‘LIFELINE’

Op 27/8 uit bij EMI.

Door Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content