Donderdag 3/11, 20.55 – Canvas

Wanneer u dit leest, hebben we misschien een nieuwe regering – hoera! Daar heeft Pascal Poissonnier niet op gewacht om zijn film over de langste politieke crisis ooit in ons land af te ronden. ‘Oorspronkelijk wilde ik bij de verkiezingen van 2011 aan een film over de wisselwerking tussen politici en journalisten beginnen, omdat daarover zo veel geruchten de ronde doen’, vertelt Poissonnier, die met het Walking Back to Happinness al een geprezen docu over zijn familiegeschiedenis filmde. ‘Na de val van de regering ben ik dan een jaar eerder met de opnames gestart, ook op de dag van de verkiezingen. Ik wist natuurlijk niet hoe lang de crisis zou duren.’

En hoe lang ben je met filmen doorgegaan?

PASCAL POISSONNIER: Niet zo lang als de politici en journalisten zijn doorgegaan. (Lacht) Mijn film houdt op bij het definitieve ‘nee’ van Bart De Wever. Ik had een einde voor mijn film nodig en eigenlijk moet ik hem dankbaar zijn dat hij daarvoor gezorgd heeft. Al heb ik de laatste weken wel even gevloekt: een akkoord was natuurlijk een mooi slot geweest, al krijgt de kortere tv-versie van mijn film voor Canvas wellicht een kleine epiloog mee.

Je hebt een jaar lang met de Westraatjournalisten meegelopen. Werd je na een tijd niet als een van hen beschouwd?

POISSONNIER: Ik heb er de hele tijd over gewaakt om zo objectief mogelijk te werk te gaan. En ja, dat is redelijk goed gelukt. Mijn film is pure registratie, net daarom zitten er geen interviews tussen. Ik vel ook geen oordeel, al is het mij opgevallen dat journalisten dat in hun werk wél doen.

Waren ze eigenlijk wel dankbare figuren – pakweg Ivan De Vadder en Tim Pauwels lijken zich in het beste geval voor een kostschooldrama te lenen.

POISSONNIER: Wel, tijdens de montage is me opgevallen hoe ernstig de Vlaamse journalisten zijn, zeker tegenover hun Franstalige collega’s, die toch veel vaker het komische en het absurde van de situatie inzien. Dat onderscheid maakt het weer boeiend. Van de journalisten die op de première waren, kreeg ik vooral positieve reacties, ook al komen ze niet altijd even flatterend in beeld.

In ‘Terzake’ omschreven de Wetstraatjournalisten ‘No Comment’ als een zedenportret. Een juiste benaming?

POISSONNIER: Dat heb ik toen niet gehoord. (Lacht) Hoe komen ze erbij? Ik heb wel geprobeerd hun werk zo waarheidsgetrouw mogelijk in beeld te brengen. En dan vooral hoe ze hun werk als nieuwsjagers probeerden uit te voeren in de uitzonderlijke omstandigheden van die aanslepende crisis, toen er eigenlijk geen nieuws te rapen viel. Vandaar de titel No Comment.

Jij bent als onafhankelijke documentairemaker verbonden aan Savage Film en niet aan de VRT. Is dat gemakkelijker of moeilijker werken?

POISSONNIER: Goh, hier en daar bleven de deuren gesloten. Zo mocht ik op de VRT-redactie níét filmen – ze waren er blijkbaar niet gerust op. Ivan De Vadder vertelde mij achteraf dat journalisten als geen ander weten hoe vlug een beeld gevormd kan worden. Maar verder zijn het geen slechte tijden voor onafhankelijke filmmakers, met dank aan het Vlaams Audiovisueel Fonds. Net als voor fictie is het klimaat voor documentaires aanzienlijk verbeterd: er worden veel meer en vooral meer goede docu’s gemaakt.

HANS VAN GOETHEM