NIGEL WILLIAMS: TERRORIST

22.10 – CANVAS

Na de goede Belgen van Bert Kruismans, deze week de bommenleggers van Nigel Williams: tot de tanden gewapend met snedige oneliners en vurige witzen probeert die zijn onschuldige publiek immers tot meedogenloze terroristen te bekeren. ‘Terroristen van humor’, vult Williams snel aan, ‘humor kan de wereld misschien niet redden, maar is wél ons belangrijkste wapen.’

Van waar komt je voorliefde voor deze toch licht ontvlambare materie?

Nigel Williams: Omdat ik er zelf niet meer aan uit kan. Vroeger was het veel eenvoudiger om te zeggen wie de goeden en de slechten waren. Nu kan ik amper volgen wie precies de vijand is, als neutrale burger begrijp ik het niet meer. Het lijkt wel of we iedereen als slechteriken moeten beschouwen.

En er dan toch nog grapjes over maken: ben je je leven beu?

Williams: Ik ben niet bang, ik viseer niemand persoonlijk. Ik begrijp ook niet waarom mensen bijvoorbeeld zo’n heisa maakten van die Mohammed-cartoons. Aanslagen zijn toch veel beledigender voor je godsdienst dan wat tekeningen. Als George Bush had geweten dat hij die mensen met humor kon kloten, had hij nooit aan de oorlog moeten beginnen. Dan had hij beter tien komieken daarheen gestuurd, onder leiding van Geert Hoste. Twee vliegen in een klap.

Waarom raad je dan je toeschouwers aan om zelf terrorist te worden?

Williams: Omdat het blijkbaar de enige manier is om gehoord te worden. Als je braaf bent, gebeurt er niets. Wij klagen over parkeren, burengerucht of over problemen met de politie, tijdens de voorstelling geef ik tips om daar op een grappige manier tegen in te gaan. Maar tegelijkertijd zit er ook een diepere boodschap in. Ik hoop dat mijn publiek beseft dat onze klachten niets zijn in vergelijking met het dagelijkse leven van mensen die misschien ooit terrorist worden.

We moeten opnieuw leren relativeren met humor?

Williams: Absoluut. Eigenlijk heb ik het een beetje opgegeven met de mens. We waren een veelbelovende diersoort, maar het is schromelijk misgelopen. En toch, ik wil me niet laten meeslepen in de algemene angstpsychose, ik hoop mijn toeschouwers evenmin. Voor de rest, zoals de Arabieren het zo mooi zeggen: Insjallah, we zullen wel zien.

The Prisoner of Zenda **** John Cromwell, VS 1937. Deze succesrijke Selznick-productie is nog altijd de meest superieure van al de verfilmingen van Anthony Hopes gelijknamige 19e-eeuwse avonturenroman. De plot van deze viriele swashbuckler volgt de intriges aan het hof van het fictieve Ruritanië, waar een dubbelganger de plaats van de gekidnapte koning (Ronald Colman) moet innemen. Regisseur Colman ging stevig in de clinch met oppergod Selznick, die hem uiteindelijk door W.S. Van Dyke verving, maar die heibel had geen invloed op het spel van Douglas Fairbanks Jr. als de ultragemene Rupert of Hentzau, de onbetwiste ster van deze prestigefilm (15.05 – BBC 2) The Sea ** Baltasar Kormakur, FR-IJsland, 2001. Wrange kroniek over een patriarch en eigenaar van een visconservenfabriek wiens villa het schouwtoneel wordt van lang verkropte verhalen over afgunst, seksueel misbruik, nijd en donkere geheimen. Vergelijkingen met het meer verrassende Festen van Thomas Vinterberg zijn onvermijdelijk (00.25 – RTBF) Intimacy *** Patrice Chéreau, FR-GB-D-SP 2001. In dit met een Gouden Beer in Berlijn bekroonde, onverbloemde erotisch melodrama over de macht van lust en onpersoonlijke seks legt Chéreau intelligent en intens de radeloosheid van twee mensen in de liefde vast die elkaar elke woensdag in een Londense flat ontmoeten om te vrijen, zonder met elkaar te praten. Naar een semi-autobiografisch kortverhaal van de Britse scenarist-schrijver Hanif Kureishi (00.40 – Ned 2) Solomon Burke: Everybody Needs Somebody Biografisch portret van de grote soulzanger, van zijn eenvoudige afkomst in Philadelphia tot zijn grootste successen in New York en Hollywood (0.35 – BBC2).

(B.D.C.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content