Het minste wat je van Nieuw Texas kunt zeggen, is dat het een poging is om een complexloze en vooral niet te ingewikkelde sitcom te maken. Een sitcom die Vlaanderen toont zoals Vlaanderen zichzelf graag ziet. Zonder te veel gekleurde gezichten, met een hardwerkende vader die dankzij slim beleggen een trapje hoger sukkelt in de sociale pikorde en met personages van wie je aan een woord en een gebaar genoeg hebt om hun volledige innerlijke wereld te vatten. Waarom zou een mens in godsnaam moeilijk doen als het makkelijk ook kan? En dus is de domme van de vier broers Vrancken gewoon dom, is de slimme slim, de sluwe sluw en de gevoelige – wel ja – gevoelig. Knip de broers Dalton uit eender welk Lucky Luke-album, plak hun hoofden op die van de broers uit Nieuw Texas en het is duidelijk welke cursus psychologie de scenaristen doorploeterden bij het ontwikkelen van hun personages.
Ook de vrouwelijke personages lijken rechtstreeks uit zo’n dorp uit de Far West van Lucky Luke geplukt. Je hebt het hoerige, leeghoofdige type, het dikke, gezellige type en het wat saaie, verstandige type. Nee, voor een boeiende vrouwelijke rol moet je zeker niet bij Nieuw Texas zijn. Het was lang geleden dat ik nog zoveel gegiechel en gekir bij elkaar zag in wat men toch een hedendaagse serie zou kunnen noemen. Want zo oogt Nieuw Texas wel. Bijzonder hedendaags. En mooi. En bijna sprookjesachtig. Het ouderlijke huis is tot in de details perfect ingericht, de vader in zijn jonge dagen (Tom Waes) rijdt in de ultieme Opel rond en de gekleurde lichtjes zorgen voor het juiste snuifje sfeer. Maar het verhaal ruikt even belegen als een doos kleren die iemand na de laatste verhuis van vijfentwintig jaar geleden is vergeten en die nu wordt opengesneden.
Het meeste wat je van Nieuw Texas kunt zeggen, is dat het een poging is. Ooit – ik spreek nu over de tijd waarin we allemaal allang blij waren met de fratsen in Het pleintje – was het waarschijnlijk prima om met Vlaamse fictie een poging af te leveren. Precies omdat het zo moeilijk was om fictie van eigen bodem tot op een zeker niveau gekrikt te krijgen. Maar een mens zou toch denken dat scenarioschrijvers zich niet meer blindstaren op wat er hier ooit bij gebrek aan beter gemaakt werd? Zijn scenarioschrijvers dan niet de comakijkers van hun generatie? Weten zij dan niet dat er meer nodig is dan een zak vol clichés om komische scènes te schrijven? Dat een acteur veel kan, maar dat het zeer moeilijk is om van een slechte dialoog een meesterwerk te maken? Dat een plotwending niet onverwacht is als je die van ver ziet aankomen? En om het even over de regie te hebben: iedereen weet toch dat iedere acteur behept is met een arsenaal aan tics die je als regisseur maar beter intoomt dan aanmoedigt? Zelfs al gaat het verhaal over mannen die meer testosteron dan empathie hebben, dan nog moet er een manier bestaan om daar subtiel mee om te gaan.
Al zaten er in deze eerste afleveringen ook een aantal zeldzame vonken. De monoloog over hoe oude deuren het it thing van de jaren negentig waren, toverde die ene banale scène in de keuken even om tot een straf staaltje absurd denken. Maar blijkbaar kostte het toch te veel moeite en inspanning om dat spel tussen banaliteit en absurditeit vol te houden en trok men voor ieders gemak dan maar de kaart van de banaliteit. Het is dat wat van Nieuw Texas meer serieproduct maakt dan serie, meer doorslagje dan maatwerk. De reeks lijkt op het eerste gezicht bijzonder, maar mist de durf en de tegendraadsheid om werkelijk origineel te zijn.
**, 18/3, 20.40, één
DOOR TINE HENS
HET MEESTE WAT JE VAN NIEUW TEXAS KUNT ZEGGEN, IS DAT HET EEN POGING IS.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
