Zowel alternatieve rockgroepen als de mode-industrie zijn er gek op. ‘The O.C.’ is de hipste Amerikaanse reeks van de laatste tijd, en met voorsprong ook de leukste. Vooruitblik op het tweede seizoen.

Door Stefaan Werbrouck

‘The O.C. Seizoen 2’

Vanaf 21/6, elke dinsdag en donderdag – 20.10 Kanaaltwee. op zondag 12/6 zendt Kanaaltwee een ‘The O.C. Special’ uit, met een terugblik op het eerste seizoen. ‘The O.C. Seizoen 1’ is al uit op dvd, Seizoen 2 volgt in het najaar.

Wat waren de afgelopen weken op het vlak van entertainment de grootste en meest besproken releases? Zonder twijfel de nieuwe Star Wars-film en de nieuwe plaat van Coldplay. Wel, de Amerikaanse tv-serie The O.C. – over het leven van enkele rijke tieners in een poepchique buurt van Orange County – had in de aflevering die in de VS op 12 mei werd uitgezonden George Lucas te gast én kon in avantpremière een song uit het album van Coldplay laten horen. Het zegt veel over de positie van The O.C. , die in de VS na twee seizoenen een van de hipste series van de laatste jaren is geworden. Met de Coldplay-primeur was de reeks trouwens niet aan zijn proefstuk toe, want in de eerste jaargang had The O.C. al de nieuwe single van The Beastie Boys ( Ch-Check It Out) mogen afspelen en een paar maanden geleden zaten maar liefst vijf songs uit de laatste plaat van Beck in één aflevering (die dan ook de bijnaam ‘Beckisode’ kreeg). Niet dat het gebruik van hippe songs zo doordacht was, zegt bedenker Joss Schwartz. ‘We maken gebruik van die muziek gewoon omdat we er zelf naar luisteren. Voor de eerste zeven afleveringen hadden we zelfs niet eens iemand die instond voor de songkeuze, we namen gewoon wat songs van mijn iPod.’

Sindsdien is de trashy soap echter uitgegroeid tot een uitstalraam voor rockgroepen, zowel gevestigde artiesten als ook – en vooral – nieuwe en obscure bands. In het eerste seizoen kreeg de emocoregroep Death Cab for Cutie behoorlijk wat aandacht, omdat Seth, een van de hoofdpersonages, een grote fan is. De laatste plaat van de groep verkocht daardoor zowat honderdduizend exemplaren meer dan die daarvoor. Voor de Amerikaanse rockgroep Rooney was het nog beter: in één aflevering trok de vriendengroep van The O.C. naar een optreden van de band, en kregen we een paar flarden van hun muziek te horen. Gevolg: in de week na de uitzending verdrievoudigde de verkoop in de VS. Voor het tweede seizoen stonden de groepjes dan ook in drommen aan te schuiven, en onder meer hipcats als Modest Mouse, The Futureheads, Bloc Party en LCD Soundsystem kregen een plaatsje op de soundtrack. Natuurlijk nemen de makers van The O.C. die groepjes niet uit naastenliefde op, want dat de reeks zo cool is geworden bij jongeren komt mede dankzij de uitgekiende muziekkeuze.

Niet alleen trendy bands houden van The O.C. , ook de mode-industrie is gek van de reeks, die ze beschouwt als een van de opvolgers voor Sex & The City. De kostumering is bijna een apart personage in de serie: personeelsleden schuimen wekelijks de hipste en meest funky boetieks van Los Angeles af, en kopen per aflevering veertig tot zestig outfits. Oké, ze lenen die vooral, want de grote winkels staan maar wat graag een paar stukken af, omdat de personages in The O.C. echte trendsetters zijn. Toen Marissa naar school ging met een boodschappentas – van Chanel weliswaar – doken overal in Amerika dergelijke tassen op, en dankzij Seth zijn débardeurkes weer modieus geworden bij de jongeren. Het gaat nu zelfs zo ver dat grote modehuizen nieuwe ontwerpen, die nog niet in de winkel te vinden zijn, laat showen in de reeks, om ze even ‘uit te proberen’.

Is The O.C. dan niet meer dan een vorm van product placement, het shoppingkanaal in een fictiereeks gegoten? Allesbehalve. De reeks is populair bij mode- en muziekmensen omdat ze zoveel kijkers trekt, en dat heeft ze vooral te danken aan haar kwaliteit. Toen The O.C. in 2003 op het Amerikaanse scherm kwam, sloeg ze meteen aan – in die mate zelfs dat na het verdwijnen van Friends de jonge cast uit de reeks meteen de plaats van Aniston en co innam op de covers van de magazines. The O. C was echter niet alleen bij jongeren populair, ook meer en meer volwassenen ontdekten de serie. Dat komt doordat The O.C. geen modale tienerserie is. De belevenissen van de vier à vijf jonge personages staan centraal, maar hun ouders zijn allesbehalve decorstukken. In tegenstelling tot andere reeksen zoals Beverly Hills 90210 – waarmee The O.C. meteen vergeleken werd – krijgen de volwassenen eigen, volwaardige verhaallijnen, en daardoor spreekt de reeks een breed publiek aan. ‘We wisten van in het begin’, zegt Schwarz, ‘dat The O.C. even veel over de ouders moest gaan als over de kinderen. Dat maakt de serie een stuk interessanter.’ ‘Waarom zou je maar de helft van het verhaal vertellen’, treedt Peter Gallagher (pater familias Sandy Cohen in de reeks) hem bij. ‘De volwassenen weglaten zou gewoon niet realistisch zijn. Een serie als Beverly Hills zou nu volgens mij geen succes meer hebben, omdat ze een leugen vertelt: dat tieners in een soort van luchtbel leven, zonder invloed van volwassenen. Maar de echte drama’s liggen precies in de manier waarop ouders en kinderen met elkaar omgaan, en daar ligt de kracht van The O. C.’

Vooraleer u nu denkt dat The O.C. een traktaat over intergenerationele spanningen is: er valt ook een hoop fun te beleven. Hoewel er ernstige thema’s in worden aangesneden, neemt de reeks zichzelf nooit serieus en dat maakt het zo verfrissend. In Beverly Hills 90210 moesten personages die een glas whisky iets te lang van dichtbij bekeken meteen naar de dichtstbijzijnde AA-vergadering. In The O.C. gaan de tieners zich vrijelijk te buiten aan alcohol, drugs en seks, zonder dat er een vingertje in de lucht gaat – behalve dan als er weer eens ergens een vechtpartij uitbreekt. De hoofdpersonages, zowel de jongeren als de volwassenen, nemen met plezier de compleet verkeerde beslissingen en als iemand zegt dat iets absoluut geheim moet blijven, mag je er gif op innemen dat binnen de twee afleveringen heel de straat het weet. Het is natuurlijk een opeenstapeling van clichés en de plotwendingen zie je meestal al van mijlenver aankomen, maar The O.C. brengt het met zoveel ironie en stijl op het scherm dat je voortdurend zit te grijnzen.

Tegen het einde van het eerste seizoen dreef The O.C. de grap echter een beetje te ver, met een cliffhanger – Ryan en Seth die uit Orange County wegtrokken – die niemand serieus kón nemen: natuurlijk moeten ze allebei terugkomen, anders is er geen reeks meer. Maar dat zien we verkeerd, zegt Schwartz: ‘Het was nooit de vraag óf Ryan terug zou komen, maar hóe. En ook hoe zijn vertrek en dat van Seth de vriendengroep uit elkaar heeft getrokken en hoe dat zal worden rechtgezet.’ In het tweede seizoen zal het aantal knok- en slemppartijen ook wat afnemen volgens Schwartz, en komen de personages meer op de voorgrond. ‘In de eerste reeks wilden we indruk maken op het publiek, door een hoop melodrama te brengen. Nu zal het wat trager worden – er hoeft niet per se op ieder avondfeest een gevecht uit te breken. De mensen kennen de reeks al: nu willen ze de personages beter leren kennen.’ Al blijft er gelukkig nog genoeg plaats voor wat verhaallijnen die geweldig uit de bocht gaan. Zo was er in de VS heel wat ophef rond een ontwikkeling in het leven van Marissa Cooper, de vriendin van Ryan. Die slaat na zijn vertrek helemaal door en stort zich uiteindelijk zelfs in een lesbische relatie – compleet met uitgebreide kusscènes. Daarnaast duiken er in het tweede seizoen ook nog een paar vergeten kinderen op en krijgt een van de hoofdpersonages de politie achter zich aan. Kortom: The O.C. blijft een schoolvoorbeeld van een ‘guilty pleasure’, met die nuance dat de reeks zo plezierig is dat je geen tijd hebt om je schuldig te voelen.

Stefaan Werbrouck