‘No more miss nice girl’, moet Nelly Furtado gedacht hebben toen haar tweede cd flopte. Een workshop rappen en een spoedcursus biltrillen later, klauwt de Canadees-Portugese terug met de ‘sexpliciete’ r&b-plaat ‘Loose’. Maak kennis met Nelly Furtado Nieuwe Stijl: ‘Ik ben trots op mijn lichaam!’ Door Vincent Byloo

Anno 2006 valt Nelly Furtado (27) nog nauwelijks te vergelijken met het onschuldige popsterretje dat puberjongens en huismoeders deed zwijmelen bij I’m Like A Bird en Turn Off The Light. De Nelly Furtado die in Londen voor ons zit, is weer single – haar relatie met Lil’ Jazz, DJ in haar livegroep en vader van hun tweejarige dochtertje Nevis, is op de klippen gelopen – en voelt zich voor het eerst in haar leven seksueel bevrijd. Vóór ze ons wijdbeens om ‘ some serious bitch slapping‘ smeekt, brengen wij streng onze openingsvraag in stelling.

Je hebt al de hele dag over jezelf zitten praten. Word je daar niet een beetje narcistisch van?

Nelly Furtado: Absoluut! ( lacht) Na zo’n dagje interviews moet ik er soms aan herinnerd worden dat de nulmeridiaan niet door mijn reet loopt. Echt, ik vind het héérlijk om even het belangrijkste onderwerp ter wereld te zijn. Net zoals ik er enorm van kan genieten om over een rode loper te wandelen en de begerige blikken van omstanders over mijn lichaam te voelen glijden. Daarom zijn celebrities ook zo vaak bevriend met andere celebrities, denk ik. Samen zijn ze dubbel zo glamoureus.

Met welke celebrities trek jij zoal op?

Furtado: Met Juanes, Timbaland, Chris Martin…

Die tellen niet mee, je noemt gewoon de namen op van de mensen met wie je aan je nieuwe plaat hebt gewerkt.

Furtado: Tja, dan moet ik je teleurstellen. ( gniffelt) Ik wou dat ik Johnny Depp of Brad Pitt kon zeggen.

Over Chris Martin gesproken. Zijn bijdrage werd te elfder ure geschrapt. Waarom?

Furtado: Hij heeft meegezongen op All Good Things Come To An End, maar zijn platenfirma vond dat het nummer te veel afweek van zijn werk met Coldplay. Lees: het paste niet in het plaatje dat ze van Chris willen ophangen. Sneu voor hem: hij mág blijkbaar niet bewijzen dat hij heel wat veelzijdiger is dan je op basis van Coldplay zou denken.

‘Loose’ is een heuse r&b-plaat geworden, waarmee je afstand lijkt te nemen van je roots, de wereldmuziek. Maar jij ziet dat omgekeerd, heb ik begrepen…

Furtado: Ik keer net terug naar mijn roots. Iedereen associeert me met wereldmuziek, maar dat is een imago dat mijn platenfirma me heeft opgedrongen. Toen ik dertien was, hingen de muren van mijn kamertje volgeplakt met posters van TLC, Mary J. Blige en Salt ’n Peppa. Ik las alle rapbladen, volgde de smeuïge verhaaltjes, seksschandaaltjes en bendeoorlogen, en ik zong voor de spiegel mee op de muziek van De La Soul, Queen Latifah en Tupac.

Timbaland heeft die vuilbekkende rapper in mij naar boven gehaald. Hij was de juiste producer op het juiste moment: zijn geile riddims waren precies wat ik zocht. De vier maanden die we samen in Florida hebben doorgebracht, waren zowat mijn persoonlijke Utopia. Overdag ging ik met mijn dochter naar het strand, tegen negen uur trok ik naar de studio en zo rond middernacht, als de wijn mijn laatste remmingen had weggenomen, begonnen we op te nemen.

Op ‘Loose’ horen we dus een dronken Nelly Furtado?

Furtado: Wel euh, toch op zijn minst een lichtjes aangeschoten Nelly.

Was het een bewuste keuze om je meteen ook als sexy vamp te profileren?

Furtado: Toch wel. Ik was het beu versleten te worden voor een onschuldig popsterretje. Sinds ik moeder ben geworden, voel ik me vreemd genoeg sexier dan ooit. Ik ben een seksueel bewuste vrouw geworden. En met deze plaat wil ik tegen de wereld roepen: ‘Kijk, ik ben trots op mijn lichaam!’.

En dus schud je nu volop met je borsten en billen?

Furtado: Als je het zo wil noemen, geen probleem. Weet je, een Duitse journalist schreef dat ik plots hedonistisch was geworden. Maar ik ben het niet geworden, ik ben het altijd al geweest. Alleen komt dat aspect van mij nu pas aan de oppervlakte. Diep vanbinnen wou ik altijd al een ondeugende meid zijn.

Met een song als ‘Promiscuous’ laat je in ieder geval weinig aan de verbeelding over.

Furtado: Dat ene nummer vat het goed samen, ja. Ik wil uitdagen, zingen over flirten en opgewonden raken. Maar wel zonder plat te worden, het blijft grotendeels suggestief. Ik wil op een gesofistikeerde manier met mijn seksualiteit pronken. Een grote bron van inspiratie was Janet Jackson. Met Janet heeft ze de dunne grens tussen seksueel expliciet en subtiel suggestief mooi afgetekend, vind ik. Dat album was een totaalconcept. In het boekje bij de cd stonden bijvoorbeeld heel erg mooie semi-naaktfoto’s van haar, waarop je haar tepels nét niet kon zien. Nu ja, sinds haar performance op de Superbowl met Justin Timberlake weten we goed genoeg hoe ze eruitzien. ( lacht)

In ‘Promiscuous’ zing je: ‘Promiscuous boy, I can see you with nothing on’. Beeld jij je gesprekspartners altijd naakt in?

Furtado: O nee, nu wordt het pas echt gênant. Iedereen doet dat toch wel eens? ( giechelend) Heb jij tijdens het voorbije uur niet één keer gedacht: ‘Hm, hoe zou ze er zonder topje uitzien?’

Mijn vriendin leest mee, Nelly.

Furtado: Laten we er maar over ophouden. Ik heb Promiscuous geschreven samen met een vriend, Attitude. Toen we zaten te schrijven, waren we ook echt een beetje aan het flirten. Dat kan je eraan horen. Het is het meest hormonale nummer dat ik ooit gezongen heb. Maar niet alles op deze plaat gaat over seks, hé! Iedereen lijkt bijvoorbeeld te denken dat Maneater over mijn nymfomane trekjes gaat, terwijl het over machomannen gaat die de wereld op een bijna schrokkerige manier consumeren, als vleesgeworden Godzilla’s. Dankzij Timbaland ben ik even in zo’n jongensclubje opgenomen. Je weet wel: veel drinken en schuine moppen vertellen. Ik vond het leuk om alles eens vanuit hun perspectief te bekijken.

Denk je dat de fans van de oude Nelly ook de nieuwe Nelly zullen pruimen?

Furtado: Ik hoop van wel, maar het is niet mijn eerste zorg. Deze plaat heb ik voor mezelf gemaakt. Op mijn eerste cd, Whoa Nelly!, werd ik aan de wereld voorgesteld als een braaf ‘world pop’-sterretje. Met mijn tweede cd, Folklore, wilde ik bewijzen dat ik ook iets te zeggen had. Dat was mijn singer-songwriterplaat, music for the brain, zeg maar. En Loose is pure body music. Ik voel me echt bevrijd nu. Als je pop zingt, moet iedere noot zuiver zijn. Maar breng je r&b, dan is het allang goed als je breedbeeldvullende borsten hebt en wat op en neer springt. ( lacht)

Als dat La Esterella maar niet op ideeën brengt!

‘Loose’

Uit bij universal

Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content