ROCKIN’ IN THE GREEN WORLD – Neil Young en Mieke Vogels: één strijd! Met de groovy rockplaat ‘Fork In The Road’ mengt de Canadese bard zich in het milieudebat.
Fork In The Road
Rock
Reprise
Precies vier jaar geleden werd Neil Young het slachtoffer van een bijna fatale hersenbloeding. De hele wereld hield de adem in – wijzelf op kop – maar nonkel Neil stuurde Magere Hein vrolijk wandelen en sloeg niet veel later volledig hersteld terug. Wij hebben niet lang genoeg doorgeleerd om te bevroeden wat die hersenbloeding in de bedrading onder ’s mans kanus heeft aangericht, maar sinds april 2005 is Neil Young productiever dan ooit en heeft hij zowat elk jaar een nieuwe plaat uitgebracht. Eerst was er het countryalbum Prairie Wind, daarna de protestplaat Living With War en anderhalf jaar geleden het eclectische Chrome Dreams II.
Nu gooit hij daar haast achteloos Fork In The Road achteraan: een stomende rockplaat met het ene been kniehoog in de country- en het andere enkeldiep in de bluestraditie. Een groovy, bijna dansbare plaat ook, die zowel muzikaal als thematisch onwillekeurig aan Freedom en Living With War doet denken. Muzikaal omdat het een ongedwongen, haast nonchalante en erg live aandoende plaat betreft. Thematisch omdat de Canadees er overduidelijk een statement mee wil maken.
De wereld staat volgens Neil Young voor een tweesprong – vandaar: Fork In The Road – en we kunnen dus maar beter resoluut voor de weg naar hernieuwbare energie kiezen. Of zoals hij het in de zompige rocker Fuel Line uitdrukt: ‘The world is ready for a whole new game/Some oldtimers just wanna stay the same/But they still advertise how clean and green they are.’ Zelf heeft Neil Young met de hulp van mechanicus Jonathan Goodwin zijn 1959 Lincoln Continental overigens tot een groene, door elektriciteit aangedreven wagen omgebouwd. Combineer ’s mans pleidooi voor alternatieve energie met de almaar wilder om zich heen grijpende crisis in de bank- en automobielsector en u begrijpt dat Fork In The Road een brandend actuele conceptplaat is.
‘Just singing a song won’t change the world’, luidt het in Just Singing A Song, maar dat belet Young nog niet om in één moeite door la condition humaine én la condition économique te schetsen. In het stampvoetende Johnny Magic merkt hij op dat ’the world starts running out of money/people are losing their jobs’, terwijl hij zich in het toepasselijk getitelde Cough Up The Bucks vertwijfeld afvraagt ‘Where did all the money go/where did all the cash flow?’
Maar als u nu denkt dat Fork In The Road één lang sermoen is, dan vergist u zich. De songs zijn kort en krachtig – alleen het afsluitende titelnummer overschrijdt de vijfminutengrens – en worden door oude getrouwen Rick Rosas, Anthony Crawford en Ben Keith steevast van grommende bassen en jengelende, onvermijdelijk aan Crazy Horse herinnerende gitaarlicks voorzien. Alleen het duo Off The Road en Hit The Road vinden we een beetje minnetjes, maar dan alleen omdat al de rest zo fantastisch is.
Tien simpele, rechttoe rechtaan blues-, gospel- en countryrocksongs van Neil Young: wat heeft een mens nog meer nodig om perfect gelukkig te zijn? Laat maar komen, die crisis!
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier