Maandag 15/8, Canvas
‘Dat de tweede reeks van My Name Is… het nieuwe tv-seizoen in gang heeft mogen trappen, is bijna symbolisch te noemen. De programma’s die de volgende weken opnieuw het scherm komen bevolken, zijn immers in meerderheid nieuwe jaargangen van formats die hun aantrekkingskracht bij het publiek al bewezen hebben of doorzichtige doorslagjes van succesnummers uit het recente verleden. Wat kan dan beter het startschot geven dan een show waarin jongens en meisjes uit Vlaanderen en Nederland hun idool imiteren, een programma dat bovendien op zich al een mix is van een concept dat twee decennia geleden populair was, met de talentenjachten uit de afgelopen jaren?
Nu had De Soundmixshow wel één groot voordeel in vergelijking met deze update: per aflevering zag je daar meestal een tiental verschillende artiesten en songs de revue passeren. My Name Is… is daarentegen, zeker in de eerste weken als het kaf van het koren moet worden gescheiden, een opeenvolging van mensen die allemaal diegene proberen te imiteren die momenteel in de belangstelling staat – in dit geval Adele – afgewisseld met enkele klassiekers uit het repertoire van Christina Aguilera of Elton John. Als er eens een deelnemer echt opvalt, zoals in de eerste aflevering een tienermeisje dat een ode bracht aan haar overleden opa, ben je al zo afgestompt dat je het nauwelijks nog opmerkt.
Zoals meestal in zulke programma’s gaat de meeste aandacht naar de zogenaamd ‘kleurrijke figuren’, die vooral ter vermaak van de jury en de kijkers thuis hun ding mogen komen doen. Een kandidaat van My Name Is… werd zelfs uitgebreid bij hem thuis geïnterviewd tijdens de voorbereidingen, wellicht omdat hij er als kwieke twintiger voor had gekozen om Britney Spears te imiteren. We zagen hoe Glenn zichzelf valse borsten aanmat, zich in een nauwsluitend jurkje wrong en geschminkt werd, onder nauw toezicht van zijn mama die op aandringen van copresentatrice Nicolette Van Dam toegaf dat ze wat bevreesd was voor de reacties. Dat zouden wij ook geweest zijn, zeker nadat we vernomen hadden dat Glenn in het dagelijkse leven in de bouw werkte, toch niet meteen een milieu waar Britney Spears kunnen imiteren als een pluspunt wordt beschouwd. Bovendien bleek Glenn nauwelijks te kunnen zingen en ook heel wat meer moeite te hebben om met hoge hakken te dansen dan zijn idool – natuurlijk allemaal tot groot jolijt van de juryleden en het publiek.
Voorspelbaarheid troef dus in My Name Is…, al zat er ook een lichtpuntje in het programma: presentator Bram Van Deputte, die samen met jurylid Kelly Pfaff voor de Vlaamse aanwezigheid moest zorgen. Van Deputte is de Koen Wauters van dienst en moet in de lounge vooral de kandidaten opvangen voor en na hun optreden. De gesprekjes tussen hem en de wandelende bolletjes zenuwen waren niet wereldschokkend, maar Van Deputte was hier duidelijk beter in zijn sas dan in De Dagshow, waar zijn rol als spontane presentator toch altijd als een slechte imitatie aanvoelde.
Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op
KNACKFOCUS .BE
STEFAAN WERBROUCK
‘Als er al een deelnemer echt opvalt, ben je door de rest al zo afgestompt dat je het nauwelijks merkt.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
