Politici van de babyboomgeneratie hangen maar wat graag de rocker uit. Bill Clinton liet zich tijdens zijn kiescampagnes gewillig toeterend op zijn saxofoon betrappen,de Republikeinse presidentskandidaat Mike Huckabee walste door de voorbije primaries met zijn basgitaar in de hand en Tony Blair kon als prime minister maar niet genoeg herhalen dat hij ooit nog gitaar had gespeeld bij het in de nevelen der vergetelheid gehulde Ugly Rumours. En dan zijn er ook muzikanten die zich met politiek inlaten. Bono, Bob Geldof en Thom Yorke bijvoorbeeld, lieden die uit ijdelheid,marketingstrategische overwegingen of gewoon oprechte bekommernis om de wereldvrede op allerhande VN-, G8- of EU-conventies handjes schudden met de wereldleiders. Slechts een handvol muzikanten hebben echter daadwerkelijk de overstap naar de politiek gemaakt. (Neen, we zijn Walter Grootaers en MargrietHermans niet vergeten. Maar we zouden het nu eenmaal over muzikanten hebben.)

Sonny Bono

De zanger, acteur en producer die in de jaren 60 en 70 met zijn toenmalige vrouw het wereldberoemde duo Sonny & Cher vormde, werd in 1988 verkozen tot burgemeester van Palm Springs. Zes jaar later verhuisde hij naar de Senaat als afgevaardigde voor de Republikeinen, maar aan zijn termijn als congressman kwam vroegtijdig een einde toen hij in 1998 tijdens een skivakantie in het Californische South Lake Tahoe – Bang Bang! – tegen een boom aan knalde.

Dana

Onder haar nom de plume Dana won Rosemary Brown in 1970 het Eurovisiesongfestival met All Kinds Of Everything. Ze nam in 1997 deel aan de Ierse presidentsverkiezingen en werd als onafhankelijke kandidate verrassend derde. Twee jaar later raakte ze verkozen in het Europees Parlement, waar ze intussen als vurige tegenstander van abortus en contraceptie bekendstaat.

Peter Garrett

In 1984 deed de kale frontman van Midnight Oil voor het eerst een gooi naar een zitje in de Australische Senaat, maar toen kwam hij drie procent te kort. In 2007 schopte hij het met-een tot minister van Klimaat. Met Midnight Oil vergaarde Garrett wereldfaam dankzij Beds Are Burning, een song over de onderdrukking van de Aboriginals, aan wie hij tijdens de opening van de Olympische Spelen in Sydney historische excuses aanbood in de plaats van de onwillige premier John Howard.

Nana Mouskouri

Nana Mouskouri, zeg maar de Griekse La Esterella, was jarenlang een Eurovisiesongfestivalfenomeen én ’s werelds grootste afnemer van kubistische brilmonturen. Na meer dan veertig jaar zingen ging ze in 1994 in het Europees Parlement zetelen. Intussen heeft ze haar mandaat alweer afgestaan en zette ze met een afscheidsconcert in Athene ook een punt achter haar muzikale carrière.

Jello Biafra

Met de eerste single van de Dead Kennedy’s, California Über Alles, richtte Jello Biafra zijn pijlen meteen op het politieke establishment van Californië en vooral op toenmalig gouverneur Jerry Brown. In 1979 stelde hij zich kandidaat voor het burgemeesterschap van San Francisco. Hij haalde 3,5 procent met als programmapunt de invoering van het clownspak als verplichte dress code voor zakenlui.En toch overwoog de Green Party hem in 2000 nog als presidentskandidaat. (V.B.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content