VOLLE MAAN. Klassiek, maar allesbehalve gedateerd: ‘Moonlighting’ is nog altijd genieten.
Moonlighting
REEKS: **** EXTRA’S: ***
Reeks. Als haar boekhouder met al haar geld naar Zuid-Amerika vlucht, is topmodel Maddie Hayes (de verrukkelijke Cybill Shepherd) platzak. Het enige wat ze nog heeft, is Blue Moon, een detectivebureau in het slop. Om haar cashflowproblemen het hoofd te bieden wil Maddie het bureau verkopen, maar de welbespraakte ’topdetective’ David Addison (Bruce Willis, met voor het eerst zijn typische Wie doet me wat?-blik in de ogen) kan haar ertoe overhalen om Blue Moon te laten voortbestaan én zelf baas te worden.
Op het eerste gezicht lijkt Moonlighting een clichématige misdaadreeks, en dat was wellicht ook wat de Amerikaanse zender ABC in gedachten had toen ze halverwege de jaren 80 Glenn Gordon Caron de opdracht gaf om een detectiveserie te maken rond een blonde stoot en haar mannelijke partner. Om Caron te overtuigen, moest ABC hem echter creatieve vrijheid geven, en daar maakte de schrijver – een jongeman van 26 met nauwelijks tv-ervaring – dankbaar gebruik van om zowat alle regels te doorbreken. Nu zijn baanbrekende series twintig jaar na datum meestal nauwelijks nog te bekijken, maar Moonlighting heeft de tijd opmerkelijk goed doorstaan. Dat komt in de eerste plaats door het spetterende verbale vuurwerk tussen Hayes en Addison, vol oneliners, double entendres en snelle dialogen (de scripts waren gemiddeld dubbel zo lang als die van een vergelijkbare serie uit die tijd). Moonlighting is ook gewoon een slimme reeks. Ze zit vol verwijzingen naar andere tv-series, films of literatuur (de titels van sommige afleveringen alleen al: Gunfight At So-So Corral, My Fair David, North By North Dipesto) én lacht met zichzelf. ‘The show that knows that it’s on television’, noemde Gordon Caron zijn geesteskind, omdat de personages soms de camera toespreken of over hun eigen serie praten (David Addison terwijl hij Hayes vastgrijpt: ‘Als ik nog verder ga, moeten ze ons verplaatsen naar een betaalzender’).
Tel hierbij heerlijke experimenten als de aflevering The Dream Sequence Always Rings Twice, dat na een tiental minuten overschakelt op zwart-wit en verandert in een hommage aan de Bogart/Bacall-films uit de jaren 40, en je hebt een reeks waar je nog altijd van kunt genieten. ‘De bonzen van ABC waren woedend toen ze zagen hoeveel Moonlighting kostte’, vertelt Gordon Caron in de extra’s. ‘Ik zei hen: nu is het duur, maar over twintig jaar zullen mensen er nog altijd naar willen kijken. Denk aan het geld dat je dan zal verdienen.’ Right on.
Extra’s. Drie korte maar informatieve documentaires: twee over de start en de opnames van de serie en één over het hele Moonlighting-fenomeen.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier