MONUMENTAAL. IN DE CATALOGUS VAN ‘MONUMENT TO NOW’ STAAN DE KUNSTENAARS DIE HET GEZICHT VAN DE JAREN NEGENTIG HEBBEN BEPAALD.

DAN CAMERON, JEFFREY DEITCH E.A.

DESTE FOUNDATION FOR CONTEMPORARY ART, 448 BLZ., 53 EURO

Monument to now

Volgens het kunsttijdschrift Flash Art is de catalogus van Monument to now zowat het slechtste boek ooit. Pretentieus, overdreven en voorzien van een monsterlijke lay-out, zo klinkt het vanuit Italië. Maar dat vinden we toch een tikje té. Toegegeven, Monument to now blinkt niet uit in bescheidenheid. Het boek weegt een ton en qua schikking klopt er iets niet: je moet minstens drie hoeken van de bladspiegel aflopen om te weten welk werk van wie is. Bovendien zijn de letters zo groot dat je best op een stoel gaat staan om de tekst te lezen. Maar afgezien daarvan hebben we zelden zoveel vuurwerk in een gebundelde versie aangetroffen. Inhoud: de pronkjuwelen uit de Griekse Dakis Joannou-collectie die ter gelegenheid van de Olympische Spelen tentoongesteld zijn in Athene. De curatoren beweren een overzicht te geven van de invloedrijkste kunst(enaars) van de jaren negentig tot vandaag en dat is lang niet gelogen. In eenzelfde beweging pogen de auteurs een beeld te schetsen van de hyperkinetische activiteit die hedendaagse kunst is, rijkelijk voorzien van citaten. Jeffrey Deitch heeft het over het collage-idee, een wijdverspreide neiging van kunstenaars om een en ander bij elkaar te sprokkelen en er iets nieuws uit te distilleren. Degenen die daar extra goed in slagen, zijn volgens Deitch creators of fictional worlds, visionairen als Cremaster-maker Matthew Barney of de Japanse Mariko Mori. Ook het imago van de artiest wordt relatief uitvoerig besproken (Alison M. Gingeras). Sinds het einde van de avant-garde is het beeld van een luizige je-m’en-foutist in rook opgegaan. Net als andere mensen zijn kunstenaars nu vatbaar voor rijkdom en roem, en worden ze in hun opvattingen bijgetreden door wijlen Warhol en zijn After I did the thing called art, I wanted to be a Business Artist. Ruime aandacht gaat naar de Nieuwe Barbaren of de jonge Britten uit de gaarkeuken van Charles Saatchi. Hun succes wordt verklaard vanuit de Britse liefde voor wansmaak, maar ook vanuit een toenemende mediabelangstelling. Zo stond in een Engelse krant: ‘For a 1000 years art has been one of our great civilizing forces. Today, pickled sheep en soiled beds threaten to make barbarians of us all. ‘ Veel meer moet dat niet zijn om een beetje naam te maken en dat lichten ze er in Monument nog eens extra uit. Ook de royale hoeveelheid afgebeelde kunst kan tellen, enerzijds omdat nogal wat hoogvliegers in een enkel pakket zijn verpakt, anderzijds omdat tussendoor ook minder evident werk van bekende kunstenaars aan bod komt. Er werd heel wat plaats geruimd voor artiesten als Robert Gober en Jeff Koons, maar het is ook halt houden geblazen bij Inochi (een kruising tussen E.T. en de mens van de Japanner Murakami) of de in een cirkel opgestelde, brullende panters van Katharina Fritsch. Nog te onthouden zijn Jack, een vuurrood borstbeeld van een man met een neus in de vorm van een drol (Paul McCarthy), de glas-in-loodgoal met broodbakmotief van Wim Delvoye, de angstwekkend behaarde Neanderthalers of Masters of the Universe van Tim Noble en Sue Webster, en alles van de Italiaan Maurizio Cattelan. Els Fiers

Els Fiers