Momentopnamen

Eerste zin In het stadspark van Triëst, aan de voet van een vrouwenbeeld dat een halfnaakt Italië voorstelt met een dubbelkoppige adelaar op haar schouders – symbool van het Habsburgse Oostenrijk, in de Eerste Wereldoorlog neergehaald en een soort kostelijk wildbraad geworden voor in de pan, – ligt een dode vrouwtjesduif.

Het was twintiger Flo Windey die een tijd terug beweerde dat een goede Instagrampost vergelijkbaar is met een kunstwerk creëren. Daar moest ik kwaad om lachen, want dat soort naïeve uitspraken getuigt van een tergende dwaasheid. Voor straf mag Windey Momentopnamen van Claudio Magris overschrijven. De Italiaanse romancier en essayist – lees zeker zijn verbluffende novelle U begrijpt dus – toont in deze filosofische bundel aan hoe meerlagig een observatie kan zijn, hoeveel schoonheid er in taal verborgen zit en hoe het menselijk bestaan tegelijk een tragedie en een komedie kan zijn.

Korte snapshots zijn het telkens, doorweven met erudiete bedenkingen en melancholische bespiegelingen die de waan van de dag een hak zetten. Zo schrijft Magris in ‘Alles goed’ ontroerend over een ontmoeting met een vluchteling, die hem simpelweg naar zijn welzijn vraagt. Of hij fantaseert een leven bij de grafsteen van een boreling die amper een dag mocht bestaan.

Momentopnamen is ook leerzaam: ‘Liefde betekent ook de eenzaamheid die de ander nodig heeft, begrijpen en beschermen.’ Zo’n zin staat, in tegenstelling tot de zoveelste erbarmelijke duckface, gebeiteld in de eeuwigheid.

Momentopnamen ****

Claudio Magris, De Bezige Bij (oorspronkelijke titel: Istantanee), 142 blz., ? 24,99.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content