Al even is Cathérine Moerkerke op missie: ze wil, als vrouw, de wonderen van de mannenwereld ontrafelen, in de hoop… Ja, wat wil ze eigenlijk vinden? Dat mannen werkelijk van Mars komen? Om eerlijk te zijn: bij de insteek van dit programma alleen al ben ik het spoor bijster. En na drie afleveringen is het me nog steeds niet duidelijk wat Moerkerke nu precies wil ontrafelen, onthullen, aantonen en bewijzen. Zou het kunnen dat de mannenwerelden waarin ze zich zo voorzichtig onderdompelt net iets te marginaal en apart zijn?
Die avond, vorige week dinsdag, zou ze zich buigen over de vraag of Thaise bruiden enkel voor oude mannen zijn, en of die dames wel zo onderdanig zijn als overal – of toch vooral op websites met kennis van zaken – beweerd wordt. Op het forum van het programma lichtte een ervaringsdeskundige alvast een tip van de sluier: hij wees op een onderschat probleem bij die Thaise vrouwen – ‘wijven’ in zijn idioom. ‘En toch opletten met die Thaise wijven, veel mannen ginds die zich laten ombouwen tot een soort wijf. Als je dan als oudere persoon je bril niet op hebt…’
Maar het wereldschokkende relaas van mannen met Thaise vrouwen werd om begrijpelijke redenen naar een latere datum verplaatst. En ja, het is gek om hier zo kort na de aanslagen in Brussel gewoon een stukje te schrijven over een doordeweeks tv-programma, maar kom, het schijnt dat normaliteit de beste remedie is tegen onbegrijpelijke waanzin en dus ga ik even door op de aflevering daarvoor, waarin Moerkerke de strijd aanbond met de duivel die drank heet.
Observaties in haar eigen omgeving hadden Moerkerke twee zaken geleerd, zo vertelde ze aan het stuur van haar auto, dat drank een probleem is en dat vrouwen daar anders mee omgaan. Waarom toch? Om dat te weten te komen, parkeerde ze haar auto in de goot van café De Post in Aalst en botste daar geheel toevallig op Peter, beter bekend als Peter Duvel.
Het was tien uur ’s ochtends en Peter nipte van zijn zesde Duvel van de dag. ‘Ben je nu gelukkig’, wilde Moerkerke van Peter weten. ‘Niet echt, nee’, antwoordde Peter. Dat hij eigenlijk zou moeten stoppen. Dat hij het geprobeerd had. Vier keer. Maar dat een mens het moet willen. Zijn glas was leeg, zijn hoofd ook en de barman zette een volgende Duvel voor zijn neus. Moerkerke schudde bezorgd het hoofd. Alsof ze wilde zeggen: Peter, dit is toch geen leven.
Maar daar wrong Patrick – Patje – zich voor de camera. Pump Up the Jam schalde door de boksen. ‘Mijn nummer’, wauwelde Patje. Wat nog waar bleek ook: als producer was hij destijds betrokken bij Technotronic. Het nummer was zijn vloek en zegen geweest, het had hem alles gebracht en weer afgenomen. Patje was perfect gecast, de droom van iedere tv-maker. Van hero tot zero, rad van tong, exhibitionistisch. Jambers had hem ter plekke de ziel uit het lijf gevraagd, maar Moerkerke is minder macho en meer moeke. Ze heeft het idee dat ze mannen toch een beetje moet redden, als de patroonheilige van de verschoppelingen.
Maar als ze Patje echt had willen helpen, had ze de camera moeten afzetten, hem in haar wagen duwen en hem bij de eerste de beste psychiatrische hulpdienst droppen. Erger dan sensatie is misschien wel doen alsof je werkelijk wilt helpen.
*, VTM, elke dinsdag, 21.50
DOOR TINE HENS
ALS CATHÉRINE MOERKERKE PATJE ECHT HAD WILLEN HELPEN, HAD ZE DE CAMERA MOETEN AFZETTEN EN HEM BIJ DE EERSTE DE BESTE PSYCHIATRISCHE HULPDIENST DROPPEN.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
