Dat Surveillance als een B-thriller met lynchiaanse trekjes omschreven wordt, hoeft niet te verbazen. In de regisseursstoel zat immers Jennifer Lynch (41), de dochter van het bizarre brein achter kleppers als Blue Velvet en Lost Highway. ‘Die monsterachtige baby in Eraserhead is autobiografischer dan je vermoedt. ‘

Om meteen met de hele gevel in huis te vallen: is een vader als David Lynch een vloek of een zegen?

Lynch: Op persoonlijk gebied is het ongetwijfeld een zegen. Papa is een prachtmens! Hij heeft een uniek gevoel voor humor en bracht me in contact met ongelooflijk interessante zaken en mensen. Op professioneel gebied ligt het moeilijker. Ik heb lange tijd gedacht dat voor de dochter van David Lynch de deuren van Hollywood wagenwijd zouden openstaan. Niet dus. Als je verwant bent met iemand die zulke eigenzinnige pareltjes op zijn naam heeft staan, verwachten ze dat jij onmiddellijk werk van een gelijkaardig niveau aflevert. Kijk maar naar Sofia Coppola: haar films worden steevast met die van haar vader vergeleken. En dat terwijl ze een compleet eigen stijl heeft.

Besefte je als kind al dat je vader zich met zonderlinge zaken bezighield?

Lynch: Ik herinner me dat hij regelmatig in de woonkamer stond te roepen: ‘Dit is niet het leven van een kunstenaar! Ik wil geen vrouw en dochter! Een braaf gezinsleventje zegt me niets!’ Als je dat in je achterhoofd houdt bij het herbekijken van Eraserhead, passen alle puzzelstukken plots in elkaar. Die monsterachtige baby, die verstikkende industriestad en die protagonist die maar al te graag andere vrouwen wil neuken: het is allemaal autobiografischer dan je vermoedt.

Hoe ervaart een kleuter het productieproces van zo’n buitenissige prent?

Lynch: Ik vond vooral dat het veel te lang duurde. Ze zijn beginnen te draaien toen ik vier was en ik heb op mijn zevende het eindresultaat gezien. We vertoefden bijna dagelijks op de bizarre sets en ik beschouwde de cast en de crew als familie. Onmiddellijk na de première vroeg mijn vader wat ik ervan vond. Mijn antwoord was kort, maar krachtig: ‘Paps, dit is geen film voor kinderen!’ (Lacht)

Zoiets moet toch sporen achterlaten.

Lynch: Op mijn recentste verjaardagsfeestje kwam pa met het coolste cadeau aller tijden aandraven. Hij had onze oude home movies aan elkaar gemonteerd, met daarbij de lievelingsmuziek van mijn moeder en mij. De nachtmerriebeelden van Eraserhead hadden plaatsgemaakt voor sprookjesachtige taferelen. Na een tijdje zat ons hele gezin voor de televisie te huilen. Vader nam me vast en fluisterde: ‘Jen, je bent het beste wat me ooit is overkomen. Misschien dat ik dat vroeger niet altijd liet merken. Daarvoor wil ik me excuseren. Jij hebt me de energie en inspiratie gegeven om te doen wat ik moest doen: films maken.’

En nu vind je ‘Eraserhead’ de beste film uit zijn oeuvre?

Lynch: Wat mij betreft zijn The Elephant Man en Blue Velvet de beste films die papa gemaakt heeft. Ze vertellen ontzettend veel over de verschillende aspecten van zijn psyche. Uit The Elephant Man kun je afleiden dat hij ontzettend warm en meedogend is, in Blue Velvet toont hij zijn voyeuristische en perverse trekjes.

De invloed van je vader op jouw werk gaat erg ver. Voor ‘Surveillance’ castte je zelfs Bill Pullman, de hoofdacteur uit ‘Lost Highway’.

Lynch: Daar zit je mis! Bill en ik kennen elkaar al twintig jaar. Aanvankelijk zouden hij en Madonna in mijn eerste film Boxing Helena de hoofdrollen vertolken. Die plannen vielen echter in het water toen Andrew Lloyd Webber Madonna dwong tussen onze productie en de filmversie van Evita te kiezen. Nadien zag ik mezelf genoodzaakt Julian Sands en Sherilyn Fenn – twee goedkopere acteurs – te casten. Met Bill maakte ik het goed door hem aan mijn vader te introduceren toen die met de preproductie van Lost Highway bezig was. En de rest is geschiedenis…

Maar je kunt niet ontkennen dat je veel aan je vader te danken hebt.

Lynch: Hij heeft ervoor gezorgd dat ik hier nu zit, dat klopt. Maar niet op de manier die jij in gedachten hebt. Je moet weten dat ik sinds mijn 19e met mijn ruggengraat sukkel – dat komt ervan als je door een wegpiraat wordt aangereden. Enkele jaren geleden raakte ik zelfs amper uit bed. Gelukkig betaalde mijn vader de dure operaties die me erbovenop hielpen. Vandaar dat ik hem als ‘ executive producer‘ van Surveillance vermeld. Dat was de enige manier waarop ik hem kon bedanken.

Zoiets maakt je film natuurlijk ook commercieel interessanter.

Lynch: Ik moet je teleurstellen: zo gewiekst zit de Lynchclan niet in elkaar. Vader zou zijn naam trouwens nooit verbinden aan iets wat hij niet goed vindt. Ik was dolblij toen hij me na de eerste screening vroeg of zijn naam niet in een groter lettertype op de begintitels kon. Zo trots was hij op zijn dochter. Hij had maar één probleem: hij vond het einde – waarover ik niet wil uitweiden – ronduit ziek. ‘Dat kun je je publiek niet aandoen, liefje’, klonk het uit de mond van de man achter griezelige koortsdromen als Twin Peaks, Wild at Heart en Mulholland Drive. (Lacht)

Het doet je dus geen deugd dat ‘Surveillance’ lynchiaans wordt genoemd?

Lynch: Die term komt me werkelijk de strot uit. Ik begrijp wel dat buitenstaanders gefascineerd zijn door mijn vaders bizarre gedachtekronkels. Hij is en blijft een ontzettend merkwaardige kerel. Toen ik nog een zuigeling was, maakte hij een mobile voor boven mijn bedje door een verzameling lu-cifers in alle richtingen te buigen en deze aan een stukje ijzerdraad te bevestigen. Wist hij veel dat ik dat supereng vond! Nog zo’n typisch papamoment: omdat hij vergeten was om voor mijn moeder een verjaardagscadeau te kopen, hevelden we ettelijke kilo’s tuingrond naar de eettafel over. Die maakten we nat en toverden we om tot een reeks gekke modderpoppen.

Hoe reageerde je moeder?

Lynch: Die vond het fantastisch! We hebben een jaar lang aan een andere tafel gegeten. Ze wilde onze kunstwerkjes niet verplaatsen. (Lacht)

Surveillance

Vanaf 8/4 in de bioscoop.

Door Steven Tuffin

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content