Met films van Steven Soderbergh, Spike Jonze en Terrence Malick op komst kun je Rooney Mara bezwaarlijk nog een bijverschijnsel van Hollywood noemen. Een gesprek met de felst fonkelende maar meest mysterieuze ster van 2013 over haar nieuwe thriller Side Effects. ‘Ik ben gewoon een braaf, simpel en doodnormaal meisje.’
SIDE EFFECTS
Vanaf 10/4 in de bioscoop.
‘Rooney Mara heeft die x-factor die je niet kunt aanleren, dat magnetisme dat een acteur nodig heeft. Mijn job was gewoon die met mijn camera vastleggen.’ Nee, Steven Soderbergh is duidelijk niet te beroerd om de hoofdrolspeelster van zijn nieuwe suspensefilm Side Effects de Hollywoodhemel in te prijzen. En als je weet dat de straks met pensioen gaande maverick director in het verleden al fraai vrouwvolk als Julia Roberts, Cate Blanchett en Kate Winslet op het doek heeft geborsteld, is dat een compliment dat kan tellen.
Dat Mara zou doorschieten tot de top van Hollywoods A-List stond trouwens al een poosje in de sterren geschreven. Niet alleen dreigde ze twee jaar geleden al Daniel Craig tot figurant te degraderen als de getroebleerde gothic girl Lisbeth Salander in David Finchers Amerikaanse versie van The Girl with the Dragon Tattoo. Ook daarvoor had de net geen 28-jarige New Yorkse haar unieke combinatie van talent, looks en that thing called movie chemistry laten opmerken. Denk maar aan de geweldige proloog van Finchers The Social Network (2010), waarin ze met zoveel verve het gedumpte liefje van Facebookgoeroe Mark Zuckerberg speelde dat de rest van de film haast een toegift leek.
‘Het is snel gegaan’, lacht Mara mysterieus, nadat ze zich gracieus heeft neergevlijd in een fauteuil. ‘Zo snel dat ik geeneens de tijd heb gehad om over de tol van de roem te kunnen klagen.’ Sinds haar doorbraakrol in The Girl with the Dragon Tattoo, waarvoor ze een Oscarnominatie kreeg, heeft ze dan ook vrijwel continu op een filmset gestaan. Op die van indie-auteur David Lowery, met wie ze het outsiderdrama Ain’t Them Bodies Saints inblikte. Op die van filmfilosoof Terrence Malick, met wie ze een voorlopig nog titelloos project heeft gedraaid. Op die van Spike Jonze’ sciencefictionromance Her, die straks in Cannes wordt verwacht. En uiteraard op de set van Side Effects, Steven Soderberghs allerlaatste bioscoopfilm – er volgt wel nog een HBO-biopic, Behind the Candelabra, en er komt een tv-serie gebaseerd op de roman The Sot-Weed Factor van John Barth.
In de heerlijk ingenieuze farmathriller Side Effects mag Mara opnieuw de nodige innerlijke demonen bekampen, iets wat stilaan haar handelsmerk wordt. Deze keer vertolkt ze een pronkechtgenote die wegzinkt in een depressie wanneer haar met aandelen sjoemelende man (Channing Tatum) uit de gevangenis wordt ontslagen en haar psychiater (Jude Law) haar nieuwe medicijnen voorschrijft met nogal wat nare neveneffecten. Of zou het allemaal maar in dat gekwelde sexy hoofd van haar zitten? ‘Ik heb met psychologen gesproken, met mensen gepraat die aan depressies lijden en videodagboeken van patiënten bestudeerd’, legt Mara uit. ‘Maar erg interessant is dat eigenlijk niet. Het hoort er gewoon bij. Veel tijd om de rol voor te bereiden had ik trouwens niet.’
Hoezo niet?
ROONEY MARA: Ik denk dat ik het script gelezen heb op de dag dat ik te horen kreeg dat ik genomineerd was voor de Oscars. Ik had letterlijk twaalf uur om te beslissen. De dag daarop heb ik Steven ontmoet, twee maanden later stonden we te draaien. Dat is Steven ten voeten uit. Hij is snel in alles. Hij weet wat hij wil en hij weet hoe hij het voor elkaar moet krijgen. Die precisie en efficiëntie zie je ook aan zijn films.
Dat hele method-gedoe – rollen maandenlang researchen en één worden met het personage – is dus niet aan jou besteed?
MARA: Ik heb niets dan bewondering voor acteurs als Daniel Day-Lewis, of voor Joaquin Phoenix, met wie ik heb samengewerkt voor Her. Maar het is niet mijn ding. Laat ons eerlijk zijn: als acteur moet je uitvoeren wat in het script staat. That’s about it. Ik werk meer op intuïtie. Ik probeer te begrijpen wat mijn personage voelt en te reageren zoals ik dat in die omstandigheden ook zou doen. Verder luister ik naar mijn regisseur en doe ik wat hij van me verlangt. Ik ben een braaf, simpel en doornormaal meisje. Mijn personages zijn gekweld. Ik niet.
Als je al na twaalf uur hebt toegehapt voor Side Effects moet het script wel érg goed geweest zijn.
MARA: Dat ook. Maar eerlijk: ik wilde vooral graag met Steven Soderbergh werken. Hij had zijn pensioen toen al aangekondigd, dus ik wist: dit is mijn enige kans. Wellicht had ik sowieso ja gezegd. Dat het script van Scott Z. Burns, die ook The Informant! (2009) en Contagion (2011) had geschreven, geweldig bleek, was mooi meegenomen.
Geloof je dat Soderbergh er echt mee kapt? Of is hij gewoon aan een break toe?
MARA: Hij heeft me geen reden gegeven om aan zijn woorden te twijfelen, maar we hebben het er verder ook nooit over gehad. Zelfs niet op de laatste dag van de shoot. Het filmen zit Steven natuurlijk in het bloed. Hoeveel films heeft hij niet gemaakt sinds zijn debuut Sex, Lies, and Videotape (1989)? Ik denk wel een stuk of dertig. (25 bioscoopfilms, twee tv-films, een tv-serie en drie documentaires, om precies te zijn, nvdr.) Hij zegt dat hij nu boeken wil schrijven en schilderijen maken, maar hoe lang gaat het duren vooraleer die boeken filmscenario’s worden en die schilderijen storyboards? Ik ben even benieuwd als jij.
Zelf sta je nog maar aan het begin van je carrière, maar die heeft sinds The Girl with the Dragon Tattoo wel een steile vlucht genomen. Heeft de plotse roem je nog geen extra stress bezorgd?
MARA: Mijn leven is nog even simpel als tevoren. Ik kan nog steeds de straat op zonder herkend te worden. Dat is het voordeel aan Lisbeth Salander spelen, mijn enige grote rol toe nu toe. Zij heeft een punkkapsel, piercings en tattoos. Ik niet. Ik kan me nog altijd achter haar verbergen. Ergens is het grappig. Dankzij Salander ben ik zogezegd een stijlicoon voor goths, punks en andere alternatieve kids, maar mochten die me op straat tegenkomen, zou ik wellicht niet cool genoeg zijn om in hun buurt te mogen rondhangen. (glimlacht)
Je stond anders wel al op de cover van Vogue, én je bent de postergirl voor Givenchy, én Nina Ricci en Calvin Klein ontwierpen jurken voor jou én je bent het gezicht van de modetentoonstelling Punk: Chaos to Couture in het Metropolitan Museum. Je kunt zeggen wat je wilt, maar zoiets heet een fashionista.
MARA:(glimacht) Als je acteert op een bepaald niveau, word je vanzelf ook een beetje een fotomodel. Dat is altijd zo geweest. Je kiest het niet zelf. Je kiest wel je eigen kleren. En ja: ik ben in mode, kunst en mooie dingen geïnteresseerd. Je moet het als vrouw ook niet proberen in een slobbertrui en een jeans op een première te verschijnen. Doet een man dat, dan is hij ruig en rebels. Als vrouw ben je meteen een lesbienne.
Was je cool als tiener?
MARA: Ik was geen goth en geen cheerleader. Ik hoorde bij geen enkele kliek. Ik was the girl next door. Ik was ook heel verlegen. Dat ben ik nog steeds.
Dat lijkt me geen gelukkige eigenschap voor een acteur.
MARA: Het kan een nadeel zijn, zeker in het begin. De eerste jaren was het meegraaien wat ik kon. Mijn eerste rolletjes waren… beschamend. Ik heb toen zelfs even gedacht: als het zo blijft, hou ik ermee op. Ik kijk nog steeds niet graag naar mezelf. Ik loop zelfs meestal de zaal uit bij premières.
Je bent wel niet te verlegen om naakt te gaan.
MARA: Verlegen is niet hetzelfde als preuts. Als ik een naaktscène moet spelen, dan doe ik dat. It’s part of the job. Acteren is mijn manier om mijn verlegenheid te overwinnen. Ik leef me uit in mijn rollen. Ik durf ook meer in mijn rollen. Wat mensen van me denken, daar lig ik niet van wakker. Als ik al extra druk voel, dan komt die van mezelf. Omdat ik mijn regisseur niet wil ontgoochelen. Omdat ik de verwachtingen wil inlossen. Vroeger was dat makkelijker, maar sinds ik met David Fincher, Steven Soderbergh, Spike Jonze en Terrence Malick mag werken, ligt de lat natuurlijk hoger.
Aangezien Malick al jaren niet meer in de media verschijnt, zal het van hem niet komen. Kun jij iets zeggen over je film met Malick, een liefdesdrama dat nog steeds voor 2013 gepland staat?
MARA:(lacht) Ik praat niet graag over Terry. Omdat ik het gevoel heb dat ik daarmee zijn privacy schend en je weet hoe belangrijk die voor hem is. Ik kan alleen maar zeggen dat het een geweldige ervaring was en dat hij een genie en een mentor tegelijk is.
Wanneer wist je eigenlijk dat je actrice wilde worden?
MARA: Op mijn negentiende. Ik wist het daarvoor al – als kind deed ik niks anders dan naar oude films kijken en met mijn moeder meegaan naar musicals en het theater – maar ik wilde absoluut geen kindacteur zijn. Ik wilde een normale jeugd. Naar school gaan, gewone dingen doen met mijn vrienden en zo veel mogelijk reizen.
Als backpacker?
MARA: Als scholier. Ik heb iets vroeger dan de meesten mijn middelbareschooldiploma gehaald en ben daarna naar de Traveling School (waar tienermeisjes al reizend kunnen studeren, nvdr.) gegaan, waarmee ik een jaar door Zuid-Amerika heb gereisd. Bolivia, Peru, de Galapagoseilanden… We beklommen de ruïnes van Machu Picchu en kregen ondertussen les over de Inca’s. Of we trokken door de jungle van Ecuador terwijl we romans lazen over die streek en haar cultuur. Het was een fantastische manier om te leren en je horizon te verruimen. Ik kan het veel acteurs aanbevelen.
Waarom precies acteurs?
MARA: Omdat sommigen van hen toch op een eiland leven – veel Amerikanen leven op een eiland. Als je de wereld rondtrekt, besef je dat niet iedereen een villa met zwembad heeft. Of nodig heeft.
Is het daarom dat je de liefdadigheidsorganisatie Faces of Kibera hebt opgericht?
MARA: Zes jaar geleden, toen ik nog geen werk had als acteur. We proberen weeskinderen in Kenia naar school te laten gaan. Dat ik voor Kenia heb gekozen, is toeval. Het had ook een ander Afrikaans land kunnen zijn. Jammer genoeg. Na mijn studies heb ik een maand in een weeshuis in Nairobi gewerkt. In de sloppenwijk Kibera. Vandaar.
Slotvraag: als je me één film zou aanbevelen, welke zou dat dan zijn?
MARA: Goh. Ik kijk constant naar films. Vooral oude. Hitchcock. Hawks. Wilder. The Wizard of Oz. Casablanca. Maar de film die ik de voorbije jaren het vaakst heb gezien, is Paper Moon (1973) van Peter Bogdanovich. David Fincher gaf me die mee om mijn scène in The Social Network voor te bereiden. Er zit één scene in waarin Ryan en Tatum O’Neal in de auto zitten en voortdurend aan het bekvechten zijn omdat ze geen bijbels meer over hebben. Het is maar één enkel shot. Maar het is snel, ontroerend, herkenbaar, mooi en alles wat cinema zo geweldig maakt.
DOOR DAVE MESTDACH
Rooney Mara
‘DOOR LISBETH
SALANDER BEN IK
EEN STIJLICOON VOOR
GOTHS EN ANDERE
ALTERNATIEVE KIDS,
MAAR ALS ZE ME
ZOUDEN TEGENKOMEN,
ZOU IK WELLICHT
NIET IN HUN BUURT
MOGEN RONDHANGEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
