De Australische zangeres Kylie Minogue (35) wikkelt zich graag in onthullende repen textiel, maar walgt van seksscènes in videoclips.

body language Uit op 17/11 (EMI)

Het poppemieke uit Buren, het stoeipoesje van I Should Be So Lucky, haar tienerverleden sleurt Kylie Minogue wellicht tot het einde der dagen mee. En ook al verbaasde ze vriend en vijand met Can’t Get You Out of my Head en nu ook met de uitstekende single Slow, in de bijbehorende clips blijft bloot triomferen.

U zit al meer dan twintig jaar in de showbusiness en had tot voor kort volledig afgedaan. Verbaast het u dat u er sinds ‘Can’t Get You Out of My Head’ weer helemaal bij hoort?

Kylie Minogue: Het gaf me wel de smaak van een mooie overwinning, ja. Ik kon er ook meer van genieten dan vroeger. Toen ik begon, beschouwde men mij als een barbiepop – ik was ook het dotje dat met grote ogen naar de muziekindustrie keek. Nu weet ik wat mijn succes echt betekent, precies omdat een groot deel van die industrie mij definitief had afgeschreven.

Deed het u pijn toen uw carrière voorbij leek?

Minogue: Ik zou liegen mocht ik beweren van niet. Die twee, drie jaar dat het niet goed liep, ben ik gewoon op tournee gegaan: concerten zijn vermoeiend, maar ook ideaal om problemen te vergeten.

Na uw triomfantelijke comeback met het album ‘Fever’ verschijnt nu ‘Body Language’. Wilt u met de titel de critici een stap voor zijn, omdat ze vaak van u zeggen dat u een groot deel van uw succes aan uw lichaam te danken heeft?

Minogue: Precies. In elk verhaal of interview gaat het over mijn lichaam. Toen we Body Language als titel van het album bespraken, vreesde ik in eerste instantie dat ik er mezelf pijn mee zou doen. Het thema hangt me de keel uit en toch komt het weer naar boven.

Waarom heeft u hem dan toch gekozen?

Minogue: Omdat ik professioneel genoeg ben om in te zien dat het ook een verdomd coole titel is. Natuurlijk weet ik hoe belangrijk mijn uiterlijk voor de buitenwereld is. Maar geldt dat niet voor iedereen? Evenveel voor u als voor de portier als voor mij.

U gebruikt uw lichaam wel anders dan ik.

Minogue: Goed, ik ben heel expressief. En mijn lichaamstaal verandert voortdurend. Van de clip voor Can’t Get You Out of My Head…

… waarin u bijna niets draagt…

Minogue: … tot de clip voor mijn nieuwe single Slow is mijn lichaamstaal veel veranderd.

Niet op het eerste gezicht. In ‘Slow’ strekt u zich in een nauwsluitend jurkje tussen mannen in zwembroek. Wat is daar nieuw aan?

Minogue: Dat is toch een enorme stap terug! Ik lig daar wat en provoceer niet. Ik zie er gewoon heel goed uit, of niet soms? Ik ga met zulke onschuldige beelden zelfs openlijk in tegen de huidige poperotiek.

Bent u er toch niet mee verantwoordelijk voor dat in veel recente clips de grens met porno overschreden wordt?

Minogue: Nee. Ik zie duidelijke verschillen. Bij sommige hiphopclips ben ik even ontzet als mijn grootmoeder. Dan denk ik: ‘ Jesus, wat voor walgelijke dingen doen die daar?’ Ook in de reclame en op de covers van lifestylemagazines merk ik dat de popcultuur meer en meer pornotrekken krijgt. Mijn erotisch ideaal is Brigitte Bardot, zoals u op de cover van mijn nieuwe single ziet. Zij was in de jaren zestig onweerstaanbaar verleidelijk en pure rock-‘n-roll. Voor mij de ultieme vrouw.

Wat doet u dan met al die stripteasefoto’s uit uw carrière die in het pas verschenen boek ‘Kylie – la la la’ staan?

Minogue: Daar lach ik eens om. Een nauwsluitend, goudglinsterend, krap broekje is kinderspul vergeleken bij wat je tegenwoordig op tv ziet.

Waarom zou uw blote huid onschuldiger zijn dan die van uw collega’s?

Minogue: Dat is moeilijk uit te leggen. Omdat mijn naakt een spel is. Het is niet gevaarlijk of donker. Alles wat ik doe, is ongedwongen. Ik ben een vriendelijk spinnende kat in een popwereld waarin alles grimmiger wordt.

Wat vindt u zo grimmig?

Minogue: U moet maar eens kijken naar die talentenshows op tv. Ik wil hier niet arrogant met het vingertje wijzen en ik weet dat ik zelf via het toneel in de popmuziek ben beland, maar met dat soort entertainment heb ik echt niets gemeen.

Welke lichaamstaal bewonderde u toen u opgroeide?

Minogue: Toen ik tien was, dweepte ik met Olivia Newton-John in haar strakke outfit die ze in Grease droeg. Met mijn zus Dannii en mijn broer als John Travolta dansten we in de kelder urenlang Greased Lightning, dat nummer rond de auto. Ook ABBA was natuurlijk heel belangrijk.

U heeft met uw recentste plaat iets bereikt waarvan de meeste Europeanen enkel kunnen dromen: de grote doorbraak in de VS. Verhuist u binnenkort naar Los Angeles of New York?

Minogue: Nee. Ik heb veel respect voor de VS, maar het volstaat voor mij om er op vakantie te gaan. In het muziekwereldje zegt men letterlijk dat men Amerika moet kraken. Dat betekent concreet: nog meer dan keihard werken. In Londen waar ik woon, doe ik dat al genoeg.

Neil Tennant van de Pet Shop Boys heeft gezegd dat u ondanks uw bekendheid nog altijd een raadsel bent en dat men niets van u weet, vergeleken met Madonna. Vindt u dat de roddelpers u tekortdoet?

Minogue: Nee, niet echt. Het mooie aan al die verhalen over mij is dat er maar heel weinig kloppen. Ze zijn soms ook heel grappig. Onlangs beweerde iemand dat ik in het begin van de plaat een stuk toast aan het eten ben. Hoe kómt ie erbij?!

© Der Spiegel/Vertaling Wim Smets.

Door Christoph Dallach