Terwijl in het centrum van Gent nog volop brokken worden gelijmd en de geur van bier en wildplassers langzaam uit het asfalt verdampt, slaat Wastelands zijn kamp op in 019, een artistiek onderkomen in de buurt van de Muide. De vierde editie van het kleine, fijne, alles op alternatieve namen inzettende Wastelands is alweer een microjamboree voor de muzikale meerwaardezoeker. Twee aanraders op de affiche.

REJJIE SNOW

Na twee uitstekende albums van Young Fathers kijken we niet meer op van experimentele rappers uit Schotland, maar een rijmkunstenaar uit Ierland die op de radars van Kendrick Lamar én Elton John staat hadden we nog niet gezien.

Alex Anyaegbunam, zoals de 22-jarige MC Rejjie Snow bekendstaat in het geboorteregister van Dublin, lijkt voorbestemd tot grootse dingen. Al op elfjarige leeftijd imponeerde hij Pharrell Williams tijdens een van diens concerten. ‘Mijn moeder had kaartjes voor zitplaatsen gekocht, dik tegen mijn zin’, vertelt hij aan MOBO. ‘Dus blufte ik me helemaal naar voren, en toen Pharrell Rockstar van N.E.R.D inzette trok hij me het podium op, waar ik de hele hook heb meegezongen. Achteraf ontmoette ik hem backstage, en hij was onder de indruk omdat ik de hele tekst foutloos uit het hoofd kende. Ik heb gehuild, zo zot was het.’

Na een studieperiode in de VS keerde Snow terug naar Ierland, waar hij rustig verdertimmert aan zijn doorbraak, en wel onder de vleugels van Rocket Music, de artiestenstal van Elton John. Na podia te hebben gedeeld met Kendrick Lamar en MF Doom, een van zijn grote voorbeelden, tijdens hun Europese tournees zakte Snow eerder deze zomer af naar Dour, deze week kunt u aan de Gentse binnenwateren nader kennismaken.

MOLLY NILSSON

Ze komen van overal naar het braakland aan de Muide: Ierland, Finland (cultheld Jaakko Eino Kalevi), Denemarken (de postpunkers van Communions), Londen-via-Ecuador (rapper Blaze Kidd), Brussel (synthpopcombo Bright Entity) en Zweden, waar de haard van Molly Nilsson brandt.

Al vermoeden we dat juffrouw Nilsson het eerder bij een bescheiden theelichtje houdt, qua gezelligheid. Wie zijn persoonlijke platenlabel Dark Skies Association doopt, straalt niet meteen een overvloed aan joie de vivre uit. En wat met die songtitels: Poisoned Candy, Wounds Itch When They Heal,Hello Loneliness, Never O’Clock en – onze favoriet – A Song They Won’t be Playing on the Radio.

‘I hope you die, by my side / The both of us at exactly the same time’, zingt de Zweedse in I Hope You Die, het type doemromantiek dat Morrissey ooit in het rond strooide. Nilsson dreunt het op in monotone, aan Nico herinnerende klaagzangen, en begeleidt zichzelf op krakkemikkige drumcomputers en synthesizers. Lo-fi minimal wave waar een hart voor het Grote Gebaar in klopt – niet toevallig heet een van haar songs Power Ballad. Wie de intentie van Zola Jesus wel kan smaken, maar haar te pompeuze productie en arrangementen niet lust, mag aansluiten in de steeds langer wordende rij bewonderaars die Nilsson de voorbije jaren verzamelde.

JONAS BOEL