Amanda Seyfried zong zich de ziel uit het lijf in de musicals Mamma Mia! en Les Misérables. In de biopic Lovelace incarneert ze de Deep Throat-ster die op geheel andere wijze haar keel openzette. ‘Seks is mooi. En we doen het allemaal, anders zaten we hier niet.’
In 1972 werd Linda Lovelace met de klap een wereldster – en een icoon van de seksuele revolutie – toen ze haar orale kunsten demonstreerde in Deep Throat, nog steeds de beroemdste en lucratiefste smut movie aller tijden. Achter dat kinky succes school echter een heel ander verhaal. Lovelace werd porno en prostitutie in gedwongen door haar gewelddadige junkie-echtgenoot Chuck Traynor. Dat biechtte ze in 1980 op in haar autobiografie Ordeal, nadat ze van Traynor gescheiden was en zich had bekeerd tot antipornoactiviste.
Maar klopt dat verhaal wel, aangezien Lovelace op verschillende momenten van haar leven verschillende versies van haar infame verleden heeft verkondigd? En wie was Linda Susan Boreman, zoals ze in 1949 in de Bronx ter wereld kwam, nu echt? Een feministe die voor vrouwen het recht opeiste ook buiten het huwelijk seksueel plezier te hebben? Of een naïef katholiek meisje dat op haar twintigste zwanger werd, dat misbruikt werd door een foute entourage en in 2003, na een turbulent leven, bij een auto-ongeval om het leven kwam?
Die vragen trachten regisseurs Rob Epstein en Jeffrey Friedman, vooral bekend van de bekroonde gaydocu’s The Times of Harvey Milk (1984) en The Celluloid Closet (1993), te beantwoorden in de biopic Lovelace. Voor hun blik achter de schermen van Deep Throat verzamelden ze, ondanks of net vanwege het smeuïge onderwerp, een aardig troepje Hollywoodacteurs, onder wie Peter Sarsgaard als Chuck Traynor, Sharon Stone als Linda’s moeder, Hank Azaria als Deep Throat-regisseur Gerard Damiano, James Franco als Playboy-baas Hugh Hefner en Amanda Seyfried als Linda Lovelace.
Op haar 27e lijkt Seyfried – het blonde ex-soapsterre-tje dat doorbrak met de ABBA-musical Mamma Mia! (2008) en daarna te zien was in Jennifer’s Body (2010), Red Riding Hood (2010) en Les Misérables (2012) – dan ook resoluut van plan om haar imago van sexy girl next door van zich af te schudden. Of beter: om daar toch een andere, gewaagdere en gelaagdere draai aan te geven. Op visite bij la Seyfried.
Wist je wie Linda Lovelace was vooraleer je aan de film begon?
AMANDA SEYFRIED:(knikt) Ik had wel alleen de documentaire Inside Deep Throat gezien. Die ging meer over de productie van Deep Throat en de schandalen errond, maar daaruit had ik toch al een idee van hoe haar imago verschilde van wie ze echt was. Als voorbereiding heb ik daarna haar autobiografie Ordeal gelezen, haar tv-optredens en haar films bekeken. Als je de achtergrond kent, kijk je met heel andere ogen naar dat iconische posterkind van de seksuele revolutie. Ze wilde helemaal geen stoeipoes zijn, ze werd er zelfs amper voor betaald.
Heb je ondertussen een idee wie ze echt was?
SEYFRIED: Ik begrijp waarom ze deed wat ze deed. Toen ik twintig was, was ik ook naïef en zo verliefd dat ik alles voor die kerel gedaan zou hebben. Was ik toen een charmante manipulator als Chuck Traynor tegengekomen, was ik misschien ook in de porno beland. Ik begrijp ook de nood die ze voelde om achteraf haar imago bij te sturen. Dat gevoel bekruipt me ook wel eens. Je speelt een sexy rol of je geeft je emotioneel bloot en plots menen mensen je te kennen en projecteren ze dingen op jou die helemaal niet kloppen. Maar dat hoort erbij als je een publiek persoon bent. Ik denk dat ik Linda pas echt heb leren kennen toen ik haar kinderen ontmoette en besefte wat voor een warme, liefhebbende moeder ze altijd voor hen geweest is. Iedereen kent Linda van die ene film en die ene daad, maar dat ze een geweldige moeder was, dat verhaal kent niemand want dat is niet sexy en dat verkoopt niet.
De film bevat geen expliciete seksscènes, maar toch is het – zeker voor een jonge, Amerikaanse actrice – niet evident om een pornoster te spelen.
SEYFRIED: De naaktscènes hebben me nooit afgeschrokken. Het engste was: een bestaand persoon spelen, omdat zoiets je verantwoordelijkheid geeft over haar nalatenschap. Naar haar familie en vrienden toe. Aan de andere kant mag het ook geen eenzijdig bidprentje worden. Linda’s verhaal hééft schaduwkanten. Ze wilde beroemd zijn. Ze snakte als kind naar aandacht en erkenning. Dat moet je niet ontkennen. Het juiste evenwicht vinden was lastiger dan naakt rondlopen op de set. Zoiets went ook. In het begin heb je tussen de takes door voortdurend een badjas aan. Na enkele dagen ben je niet meer zo verlegen en loop je al eens topless rond. Als actrice leen je nu eenmaal je lichaam uit aan een ander persoon. Het helpt ook als je een krullenpruik opgezet en sproetjes opgekleefd krijgt. Dat voelt aan als een masker waarachter je jezelf kunt verschuilen.
Veel actrices zouden ‘nee’ zeggen uit vrees dat blootscènes repercussies hebben voor hun verdere carrière.
SEYFRIED: Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf al bewezen heb en dus zoek ik uitdagende rollen waar ik van kan bijleren. Ik denk niet alleen aan het geld. Ik wil een lange carrière. Kijk naar Susan Sarandon, Sharon Stone, Helen Mirren… dat zijn fantastische actrices die alom gerespecteerd worden, en zij gingen ook ooit uit de kleren. Er is niks verkeerd met naakt. Erotiek is mooi. Seks is mooi. En we doen het allemaal, anders zaten we hier niet. Alleen in Amerika is men er panisch voor. Je kunt zonder probleem honderd mensen afknallen in een film, maar als je een tepel toont, staat het land op zijn kop. Die verkrampte houding heb ik nooit begrepen.
Kan porno ook mooi zijn?
SEYFRIED: Het is niet mijn ding, maar ik heb er geen bezwaar tegen. Er is veel veranderd sinds Linda’s tijd. Neem nu een pornostudio als Kink, die we bezocht hebben. Dat bedrijf wordt gerund door vrouwen, de regisseurs zijn vrouwen en de sterren zijn vrouwen. Die vrouwen zijn daar omdat ze het graag doen. Niemand dwong hen met een geweer tegen hun hoofd, zoals Chuck deed bij Linda. Persoonlijk heb ik liever dat seks iets mysterieus heeft, maar als volwassen mannen en vrouwen uit vrije wil neuken voor de camera en zich ermee amuseren en het publiek opwinden: waarom niet? Ik geloof niet in censuur. Ik geloof wel in het feit dat voor alles een plek en een moment is, en dat je elkaars grenzen moet respecteren.
LOVELACE
Vanaf 23/10 in de bioscoop.
DOOR DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
