Ook als het op muziek aankomt, veegt The Wire zijn voeten aan de conventies van televisie. In series, en ook in films, worden songs vaak gebruikt om de dramatiek van een scène of de gevoelens van een personage te onderstrepen – een techniek die bijvoorbeeld in Grey’s Anatomy tot vervelens toe wordt toegepast. Niet zo in The Wire. De muziek in de reeks moet altijd afkomstig zijn van een bron in de scène zelf, zoals een autoradio, een televisie of een groepje dat in het café aan het spelen is. En dat betekent dat de song in kwestie niet altijd past bij wat er in de scène zelf gebeurt en dat er tijdens een achtervolging bijvoorbeeld The Lion Sleeps Tonight te horen is. De reden daarvoor is opnieuw authenticiteit, aldus Simon, want ‘in het echte leven kun je ook niet kiezen welk liedje je hoort als je in een gevecht of een achtervolging verwikkeld raakt.’

Er zijn twee uitzonderingen op die regel: de song die de eindmontage van elk seizoen begeleidt en de ’theme song’ van de serie, Way Down In The Hole van Tom Waits, een soort verknipt gospellied dat volgens Simon perfect ‘het gevoel van een gebroken wereld’ weergeeft. Voor het eerste seizoen werd echter niet het origineel gebruikt, maar een cover van The Blind Boys of Alabama, omdat de versie van die zwarte groep beter aansloot bij het verhaal over de hoofdzakelijk zwarte drugswijken. Waits’ versie paste wel bij het tweede seizoen, dat zich in de ‘blanke’ haven afspeelde, en toen hebben de makers beslist om elke reeks het lied door iemand anders te laten vertolken. Voor reeks 3 wordt Way Down In The Hole gezongen door The Neville Brothers, voor reeks 4 (die draait rond het onderwijs) door enkele tieners uit Baltimore en voor de vijfde reeks door Steve Earle.

Overigens heeft het een tijdje geduurd vooraleer de makers van Waits de toestemming kregen om zijn song te gebruiken. De muzikant wou eerst enkele afleveringen zien, en daarom hadden de producenten hem een videotape opgestuurd. Een paar weken gingen voorbij zonder dat Waits iets van zich liet horen, en uiteindelijk raapte een van de producers de moed bijeen om hem zelf op te bellen. Toen bleek dat hij nog niets had kunnen bekijken, omdat hij naar eigen zeggen niet wist hoe de videorecorder werkte. ‘Maar bel me straks nog eens op,’ aldus Waits, ‘want dan is mijn vrouw thuis en die weet het wel.’ En effectief: de volgende dag was alles in kannen en kruiken.

(S.W.)