Mel Gibson speelt een racistische flik: ‘Ik heb hem niet gecast om het publiek te jennen’

Er zijn nog regisseurs met een voorliefde voor mannetjesputters en nihilistisch geweld en een bloedhekel aan politieke correctheid. Of toch eentje: S. Craig Zahler. In Dragged across Concrete laat hij Mel Gibson een foute flik spelen en hij vertikt het om diens racisme te veroordelen. ‘Hatemail? Dat ben ik gewoon.’

In zijn western Bone Tomahawk (2015) worden native Americans wilden genoemd en afgemaakt (omdat het kannibalen zijn). In zijn knokfilm Brawl in Cell Block 99 (2017) is het geluid van krakende schedels haast ondraaglijk. In Dragged across Concrete spelen Vince Vaughn en de verketterde Mel Gibson twee flikken die wegens buitensporig geweld worden geschorst en een overval op overvallers beramen. Gibsons personage heeft het geld nodig om eindelijk te kunnen verhuizen uit de rotbuurt die van zijn vrouw een raciste heeft gemaakt en waar zijn dochter wordt gepest door Afro-Amerikaanse straatjongeren. Dat recensenten zijn film een ‘gemene, racistische, rechtse fantasie’ noemen, neemt regisseur-scenarist S. Craig Zahler erbij.

En tot spijt van zijn vijanden pikte het filmfestival van Venetië Dragged across Concrete vorig jaar wél op, want hoe controversieel Zahler ook is, hij is gewoon ook een krak in wat hij doet.

Maar doe je het er ook om? Je wéét toch dat je reactie uitlokt als je Mel Gibson als racistische flik cast.

S. Craig Zahler: Of je Dragged across Concrete links laat liggen omdat Gibson meedoet, moet je vooral zelf weten. Dat is ieders keuze. Ik heb hem niet gecast om een deel van het publiek te jennen of omdat zijn verleden en reputatie (Gibson werd door Hollywood uitgespuwd na enkele racistische, seksistische tirades, nvdr.) misschien een extra laag aan het personage toevoegt. Ik weet met zekerheid dat hij die ‘bagage’ liever niet had gehad. Hij wil samenwerken met iedereen die nog met hem wil samenwerken.

Ik besefte wel dat ik meegesleurd zou worden in een debat over hem terwijl ik daar helemaal geen zin in heb. Ik wil over de film praten, niet over iemands privéleven. Maar dat heeft me niet tegengehouden, want artistiek was hij de beste keuze. De tijd zal me gelijk geven. Michael Keaton, Kevin Costner en mannen van dat kaliber zouden het nooit even goed gedaan hebben.

Zit je verveeld met het verwijt dat je films reactionair zijn?

Zahler: Zulke beschuldigingen raken me amper. Iedereen heeft recht op een eigen mening. Meestal zegt zo’n reactie meer over het wereldbeeld van de persoon in kwestie dan over mijn film. Meestal wordt de boosheid uitgelokt door wat de personages doen of zeggen en dat is niet noodzakelijk hoe ik erover denk. Soms wel, soms niet. Mensen maken veel veronderstellingen die niet kloppen maar dat stoort me niet. Ze mogen dat doen. Uiteindelijk zijn er genoeg mensen die wél van mijn films houden. Het enige wat ik vervelend vind, zijn interviews waarin ik bewust verkeerd word geciteerd.

Zoals?

Zahler: Ik wil dat mensen van mijn films houden maar ik neem geen creatieve beslissingen in de hoop een grotere groep mensen te bekoren. Die uitleg hebben gereputeerde media tot twee keer toe verdraaid tot ‘De regisseur die niet geeft om wat je denkt van zijn films’. Is dat sensatiezucht? Liegen om het verhaal aan te dikken dat ik een arrogante klootzak ben? Ik kom op sommigen arrogant over maar eigenlijk volg ik gewoon mijn smaak. Ik maak de dingen die ik wil zien, horen en lezen.

Die dingen stoten sommigen tegen de borst.

Zahler: Ik ben het gewoon om hatemail te ontvangen en verdeelde reacties te krijgen op mijn films, mijn boeken en mijn muziek. Het is nooit anders geweest. De films die ik in mijn schooltijd maakte, kenden al felle voor- en tegenstanders. Mijn smaak heeft altijd al afgeweken van de mainstream. Op mijn dertiende werd ik een grote fan van schrijvers als H.P. Lovecraft en Robert E. Howard (cultgrootheden van respectievelijk de horror- en fantasyliteratuur, nvdr.). Daardoor had ik een betere woordenschat dan de gemiddelde tiener. Na mijn veertiende raakte ik verslingerd aan films, eerst horror daarna van alles. Op mijn kamer stond een standbeeld van Humphrey Bogart. Ik keek ook veel en graag naar buitenlandse films. Akira Kurosawa was mijn grote held. Mijn smaak week af van die van de doorsneeveertienjarige in Miami.

‘Vandaag een racist genoemd worden is hetzelfde als in de jaren vijftig een communist genoemd worden’, stelt iemand in Dragged across Concrete. Waar sta jij politiek?

Zahler: Ik ben totaal niet geïnteresseerd in politiek. Ik heb dat al herhaaldelijk aangekaart in interviews maar blijkbaar wil niet iedereen dat geloven. Als ik wél een grote politieke interesse zou hebben gehad, was ik waarschijnlijk in de politiek gestapt. Zo ben ik namelijk. Ik jaag al mijn dromen na. Ik stort me op alles wat me boeit. Eerst verdiep ik me erin als fan, daarna wil ik het zelf doen. Ik ben een foodie en heb negen jaar als kok gewerkt. Ik hou van muziek en heb meerdere albums gemaakt: veel metal maar ook synthesizer- en soulmuziek. Volgend jaar komt mijn zesde roman uit en ik heb zopas de laatste hand gelegd aan een graphic novel. Daar heb ik vijf maanden lang vijftien uur per dag aan gewerkt. Wees gerust, het is géén Kuifje geworden.

Geloven we zo!