IN HET OFFENSIEF. DE KWALITEITSZORG EN HET REALITEITSGEHALTE VAN ‘MEDAL OF HONOR: PACIFIC ASSAULT’ BEWIJZEN EENS TE MEER DAT EEN KLEIN BEETJE OORLOG OOK MOOI KAN ZIJN.

(PC)

Net als zijn voorganger Allied Assault is Medal Of Honor: Pacific Assault gemaakt met de hulp van de bekende Medal Of Honor-oudstrijdersvereniging. Bedoeling van dat pact: een zo waarheidsgetrouw mogelijke weergave brengen van de veldslagen in de Tweede Wereldoorlog. Om diezelfde reden is ook de gerenommeerde militair-technische Hollywood-adviseur Dale Dye aan boord gehaald, die eerder zijn diensten leverde aan Steven Spielberg en Oliver Stone, ten tijde van respectievelijk Saving Private Ryan en Platoon. Om maar te zeggen: producent Electronic Arts maakt er werk van.

Die kwaliteitszorg strekt zich uit over alle aspecten van de game, en in de eerste plaats in de animaties: toepasselijk wazig wanneer je ligt te sterven of het bewustzijn dreigt te verliezen in de strijd, helder genoeg om slangen door de struiken te zien kruipen, kleurig en gedetailleerd, zowel bij daglicht als na zonsondergang. Ook de decors – Pearl Harbor, Guadalcanal, het eiland Tarawa en andere exotische locaties in het Verre Oosten – zijn stuk voor stuk zorgvuldig gereconstrueerd. En dan zijn er de personages: niet gewoon overgenomen uit Allied Assault, maar hertekend, in een nieuw uniform gestoken en van een stem voorzien door Britse, Australische en Japanse acteurs. Ook de gameplay voldoet: de besturing is goed, de 25 missies zitten vol variatie, de hoge snelheid zorgt voor zweet op het voorhoofd. Afwisselend volbreng je missies alleen of in team. Naarmate het spel vordert, win je aan ervaring en kracht. Ook je strijdmakkers worden steeds beter. Zij redden je meermaals van de dood. En ben je geraakt, dan roep je de medische officier om je weer op te lappen. Gek dat die altijd vlakbij is en geen andere patiënten heeft? Ja, maar zijn interventies hebben een hoger realiteitsgehalte dan de energiemunten en andere krachtenversterkende onzin in andere games.

Als we ineens een stuk minder enthousiast klinken, is dat gewoon omdat Electronic Arts na zijn vorige krachttoer ongezond hoge verwachtingen had gecreëerd. Dat Pacific Assault de grenzen van de gamesindustrie níét verlegt, is echter geen reden tot ontevredenheid. Toch één echte tegenvaller: de overdreven lange oplaadtijden tussen twee levels. Je kan de onderbreking gebruiken om het zweet weg te vegen of een slok water te drinken, dat wel. Electronic Arts koestert zowaar de ambitie om jongeren via Allied Assault en Pacific Assault geschiedenisles te geven en hen bewust te maken van de gruwelen van oorlog. Waar een game zoal goed voor is! Bart Vandormael

Bart Vandormael