Maximes obsessie

Eerste zin Maxime komt de caravan uit en loopt het pad af dat naar de boshut leidt.

Moegetergd door zijn opdringerige en hebberige galeriehouder en met een degout van de verwaandheid in het wereldje van de hedendaagse kunst heeft Maxime zich afgekeerd van zijn verf en penselen. Drie jaar is het inmiddels al geleden dat hij nog een doek geprepareerd heeft. Hij heeft zich teruggetrokken in een paar caravans en een boshut, achter struiken en hekken, verstoken van eventuele nieuwsgierige blikken. Veel bezoek krijgt hij niet. Er is de taxidermist met zijn diepvries vol kadavers waarvan hij er af en toe eentje te dooien zet bij een elektrisch kacheltje en die in zijn atelier door 524 paar ogen wordt aangestaard. En er is Edith, een misnoegde notarisvrouw met een lingeriewinkel, die Maxim van tijd tot tijd uitnodigt om in zijn caravan een soort tableau vivant op te zetten, waarna hij haar van alle kanten fotografeert.

Maximes obsessie is de debuutroman van kunstschilder Robert Devriendt, bekend om zijn kleine, detaillistische en soms licht ontwrichtende schilderijen. Schrijven doet hij met eenzelfde concentratie en oog voor het betekenisvolle. Grandioos is bijvoorbeeld zijn beschrijving van Ludwig en Annie, de eigenaars van het bosje waarin Maximes caravan staat en die in een vervallen kasteel wonen. Hij zit in een rolstoel als een aan lagerwal geraakte edelman uit een Russische roman, schrijft Devriendt, terwijl zij een kruidengenezeres is die in de kapel van het kasteel soms een zieke verzorgt, waarbij ze een tafereel uit een prerafaëlitisch schilderij vormt dat suggereert dat alle lijden zin zou hebben.

Ook Maxime lijdt, aan angsten, dromen en waanvoorstellingen. Hij neemt handenvol tranquillizers en nog steeds ziet hij vreemde bewegingen rond zijn caravan. ’s Nachts klinken er geweerschoten en wie was de man met het varkensmasker die voor zijn raam opdook? Zal Edith hem redden uit zijn bos en zijn dreigende waanzin? Of zal hij toegeven aan de druk van zowat alle anderen om weer te beginnen schilderen? Van zijn apothekeres, van de taxidermist die een buste van een Duitse prostituee maakt of van ene David X, die hem via mail verzoekt een schilderij te maken bij zijn levensverhaal. Steeds dieper neemt Devriendt je mee in zijn duistere wereld, waar niets lijkt wat het is en angst en extase verraderlijk dicht bij elkaar liggen, tot je verbluft het boek dichtslaat.