ONDOOD VERSUS HERSENDOOD. Zombies rekenen af met Bush in briljante anti-oorlogshorror van Joe Dante.

Masters of Horror: Homecoming (2005)

FILM: **** EXTRA’S: ** (THREE LINES PICTURES)

Films. De meest frontale aanval uit Hollywood tegen de leugens waarmee Bush de Amerikanen een oorlog verkocht (dat Irak weapons of mass destruction zou bezitten), is een horrorfilm. De zombies van dienst zijn gesneuvelde soldaten die uit de dood ontwaken en de Amerikaanse vlag waarin hun lijk gewikkeld ligt aan stukken rijten. Ondanks het feit dat ze al in zekere staat van ontbinding verkeren, en geregeld een reepje vlees of een ledemaat verliezen, beginnen ze hun onstuitbare mars naar… de stembus. Deze ondoden hebben het niet op vers mensenvlees gemunt: hun enige doel is de onverlaat die hen de dood instuurde, uit het Witte Huis te stemmen.

Regisseur Joe Dante levert met Home-coming een politieke horrorsatire van de bovenste plank af, waarin ook de sinistere neocons, de rechts-conservatieve media en de diabolische spindoctors en campagneplanners het moeten ontgelden. Wat Dante zegt over de verontrustende realiteit in zijn land, is minstens even pertinent als de tirades van Michael Moore. Homecoming is trouwens stukken subversiever dan Fahrenheit 9/11, minder demagogisch en oneindig grappiger – tenminste als je je humor graag gitzwart geserveerd ziet. Het wonderbaarlijke is dat deze film helemaal niet onder de zwaarwichtigheid van zijn betoog gebukt gaat, maar dat de antipropaganda ook perfect werkt als efficiënte oubollige horror. Alleen kies je als kijker meteen de kant van de zombies, die tegen nog net iets monsterachtiger leiders ten strijde trekken.

Homecoming maakt deel uit van de 13-delige serie Masters of Horror, samengesteld door Mick Harris, vooral bekend van zijn televisiebewerkingen van Stephen King. Harris wist nagenoeg alle grote Angelsaksische namen uit het griezelgenre te strikken voor zijn ambitieuze project. De regisseurs werd dan ook absolute artistieke vrijheid beloofd, zonder enige beperking wat bloed en gore betreft, zolang ze zich maar aan het krappe budget en het format van één uur hielden. De Amerikaanse zender Showtime had echter moeite – wat had u gedacht? – met de sadistische bijdrage van Takashi Miike. De film van de enige Aziaat in de reeks werd nooit uitgezonden en is alleen op dvd te zien. Niet dat in de overige bijdragen op gruwelijkheden wordt bezuinigd. De Italiaanse huivermaestro Dario Argento geeft ons in zijn kannibalistisch festijn Jenifer een toch wel ongewone inkijk in de mannelijke psyche. Een domme detective ontfermt zich over een rare jonge vrouw met een geweldig lijf maar een afschuwelijk misvormde kop. Ze is echter zo goed in bed dat hij wel een en ander door de vingers ziet: dat ze de kat opeet, het buurmeisje verscheurt en met de lillende ingewanden van de zoon van haar nieuwe werkgever aan de haal gaat.

Van Argento zijn we groteske overdrijvingen gewoon, maar John Carpenter die toch meestal voor het understatement kiest, laat zich eens flink gaan in Cigarette Burns. Dit door filmobsessies voortgejaagde verhaal toont de speurtocht naar een fictieve film, La fin absolue du monde, die ‘zich als een kogel in het collectief brein van het publiek boort, de enige mogelijke reactie is geweld.’ Carpenter trakteert ons op een waarlijk schokkend snuff-moment en de met de projector versmeltende Udo Keir is ook niet voor gevoelige magen.

Extra’s. Er zijn tot nu toe drie Masters of Horror-dvd’s verschenen, met telkens twee films: Volume 1 bevat Cigarette Burns van John Carpenter en Incident on and off a Mountain Road van Don Coscarelli; op volume 2 staan Deer Woman van John Landis en H.P. Lovecraft’s Dreams in the Witch-House van Stuart Gordon en op Volume 3 prijken Homecoming van Joe Dante en Jenifer van Dario Argento. Aan de films wordt telkens een documentaire over de regisseurs toegevoegd.

Patrick Duynslaegher