Mark Hollis

Hij had zich dan wel al zo’n twee decennia uit het muziekleven teruggetrokken, toch steeg er bij velen een toepasselijk stille zucht op, toen bekend raakte dat Mark Hollis eind februari was heengegaan. Daar had zijn erfenis met Talk Talk veel mee te maken – de pophits én de latere antipop – , maar ook dit magistrale soloalbum uit 1998. Er hangt dus een geurtje aan, dat Polydor dit bescheiden, want destijds nauwelijks opgepikte meesterwerk voor het eerst in achttien jaar opnieuw beschikbaar maakt op vinyl. Maar Hollis’ akoestische en minimalistische, haast gewichtloze meditatie tussen jazz, klassiek en vrijwel desintegrerende pop, een plaat waar vooral veel níét op wordt gespeeld, vindt wel haar ideale draai tussen groeven en stof. Een testament voor de (eeuwige) stilte, nooit te laat om te (her)ontdekken.