Naar aanleiding van haar nieuwe film polsen we naar het culturele hart van de Belgische cineaste-actrice Marion Hänsel (57). Diagnose: het gaat sneller kloppen van Fellini, Mozart en Fontana.

* Wat staat er op je iPod?

Tot vóór de moord op Joe Van Holsbeeck wist ik niet eens wat dat was. En ik heb er nog steeds geen. Ik luister meestal naar klassieke muziek op Radio Klara en Musique 3. Of naar wereldmuziek, liefst gespeeld op instrumenten die we hier niet gewoon zijn. Via mijn zoon leer ik wel wat popmuziek kennen, maar vraag me geen namen. Ik sta voor alles open, behalve voor techno. Dat enerveert me ongelooflijk.

* Ben je een lezer?

Een verstokte. Ik ben nu trouwens bezig in een geniaal boek: Ebène van de onlangs overleden Poolse journalist Ryszard Kapu-scinski. Hij was zijn hele leven buitenlands correspondent in Afrika, en geeft een zeer heldere visie op de problemen in Afrika en hoe het zich kan bevrijden van het postkolonialisme. Een prachtboek, geschreven door iemand die evenveel van Afrika houdt als ik.

* Wat is het boek van je leven?

La détresse et l’enchantement van de Canadese Gabrielle Roy: een roman die in heel simpele woorden handelt over de kleine vreugdes en pijnen van elke dag. Er een paar pagina’s in lezen volstaat voor mij om het leven weer te zien zitten.

* Stel: je krijgt een culturele talkshow op televisie. Wie inviteer je?

Ik zou graag eens praten met Jacques Brel. Of met Mozart, volgens mij een amusante, gepassioneerde kerel. Shakespeare mag ook afkomen. Niemand weet met zekerheid wie hij was of hoe hij eruitzag, dus dat zou een primeur zijn.

* Kan moderne kunst je raken?

Absoluut. Sculpturen of schilderijen kunnen me helemaal uit mijn lood slaan. Mijn hevigste esthetische ervaring had ik bij een werk van de Italiaanse minimalist Lucio Fontana: een volledig wit doek waarin met een mes een diepe snee was gemaakt. Zulke gewelddadige kunst doet me trillen op mijn benen. Ook de schilderijen van Mark Rothko emotioneren mij enorm. Goede kunst moet destabiliseren.

* Welke films zinderen nog steeds na?

Habla con ella heeft onlangs zowat al mijn morele waarden omver-gegooid. En ik herinner me dat ik indertijd nogal gechoqueerd was door Taxi Driver, een van de eerste films van Scorsese. A Clockwork Orange van Kubrick onthutste me zo mogelijk nog meer. Minder choquerend, maar minstens even mooi is The African Queen (1951) van John Huston. Die film vindt de perfecte balans tussen avontuur, humor en romantiek. En de personages zijn aandoenlijk. Maar mijn favoriete film aller tijden blijft La Strada van Fellini, vanwege de intrigerende circussfeer.

* Dan zal je ‘The Elephant Man’ ook wel gesmaakt hebben?

Al twee keer ben ik mentaal gekraakt net voor het einde. Ik vind dat een immens zware film om naar te kijken. Aan het monsterlijke uiterlijk van het hoofdpersonage raak je onmiddellijk gewoon, het zijn de onmenselijkheid en intolerantie van zijn omgeving die me telkens naar de keel grijpen. Ik vond David Lynch’ The Straight Story trouwens ook magistraal.

* Veel mensen ergeren zich aan het trage tempo.

Ach, veel van mijn films gaan ook zo langzaam vooruit. Dat is mijn Afrikaanse kantje, denk ik. Ik neem graag de tijd om mijn verhaal filmisch te vertellen. Mensen hebben het geduld niet meer om zich te laten meedrijven in kunst met een trager ritme. Zo missen ze veel diepgang.

Marion Hänsels nieuwste film, Si le vent soulève le sable, komt uit op 22/3. Meer info: www.soundsofsand.be

Thijs Demeulemeester