Machete
HET MES ERIN – Robert Rodriguez en een legertje vedetten brengen hommage aan de exploitationfilm van weleer. Been there, done that.
Robert Rodriguez met Danny Trejo, Robert De Niro, Jessica Alba, Steven Seagal, Lindsay Lohan
Halverwege de jaren 90 – het gouden tijdperk van de postmoderne pastiche – borrelde bij guerrillafilmer Robert Rodriguez voor het eerst het idee op voor een ‘mexploitationthriller’ over de messentrekkende Mexicaanse wreker Machete. Toch bleef het wachten tot 2007 en zijn Grindhouse-tweeluik met beste buddy Quentin Tarantino voor Machete ook effectief op het doek verscheen. Eerst was er de neptrailer die Grindhouse flankeerde, nu dus ook de langspeler waarin Rodriguez zijn onblusbare voorliefde voor de exploitationcinema alweer botviert.
Voor diepzinnige dialogen, rake karaktertekeningen of iets wat ook maar enigszins naar goede smaak neigt, hoef je niet bij Rodriguez te zijn. Als vanouds trakteert hij je op een portie pulp fiction, waar het namaakbloed en testosteron in hectoliters afspatten. Macho van dienst is de voortvluchtige ‘Federale’ Machete (Danny Trejo), die illegaal in de States vertoeft, daar een angelieke immigratieagente (Jessica Alba) ontmoet en het aan de stok krijgt met een meedogenloze drugkoning (Steven Seagal) en een racistische senator (Robert De Niro). Of zoiets.
Terwijl cultveteraan Danny Trejo en veteraan tout court Robert De Niro de acteerstijl van Charles Bronson tot minimalistische method acting reduceren, tracht Rodriguez een pseudosubversief subplotje over racisme en de immigratiepolitiek stiekem over de grens van de wansmaak te smokkelen. Wat de bandanadragende snelfilmer met latinoroots over die thema’s te melden heeft, wordt door de amper bij te houden body count en de compleet van de pot gerukte plotwendingen echter nooit volledig duidelijk.
Toegegeven: Machete is bedoeld als hersenloze popcornpret en niet als politiek traktaat – dat kan zelfs de hardnekkigste meerwaardezoeker niet ontgaan. Dat neemt echter niet weg dat Rodriguez alle stunts, exploten en oneliners uit Machete al eens stoerder, stouter en straffer heeft geserveerd in eerdere B-filmplunderingen als El mariachi, Desperado, Planet Terror en bij uitbreiding de rest van zijn chronisch puberale cataloog.
Bovendien rijst de vraag waarom een mens nog tijd zou investeren in de elfendertigste hommage aan de exploitationpulp uit de seventies als je ook de originelen kunt bekijken. Anders gezegd: films als Machete zijn pastiches van pastiches, makkelijke herhalingsoefeningen die onder hun oh zo hippe en rebelse verpakking in feite even conservatief, voorspelbaar en déjà vu zijn als een McDonaldsreclame.
Om even Rodriguez’ eloquente retoriek te bezigen: Grow the fuck up!
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier