
Maarten Vande Wiele
1 Hoe heb je De Horla, de novelle van Guy de Maupassant, leren kennen?
Maarten Vande Wiele: Als puber verslond ik griezelverhalen. Ik begon met Stephen King, maar al gauw vond ik dat niet goed genoeg meer. In een bundel met kortverhalen stootte ik op De Horla. Dat maakte vanaf het begin een grote indruk op me. Daarna ben ik andere dingen van hem gaan lezen, maar vooral de korte verhalen. De Maupassant had geen roman nodig om sfeer over te brengen. Hij kon dat in compacte vorm. In De Horla kun je de actie zo voor je zien: het huis aan de Seine, de Mont Saint-Michel… In vergelijking met zijn andere korte verhalen is De Horla langer en persoonlijker. Je kunt eigen ervaringen van De Maupassant erin lezen. Hij had syfilis en dat had een invloed op zijn dromen. Ik zag onlangs The Nightmare, een documentaire over slaapverlamming. Daaraan leed De Maupassant blijkbaar ook, want hij beschrijft het in De Horla.
2 Wanneer is het idee voor je eigen versie van De Horla ontstaan?
Vande Wiele: Dat is al heel oud. Ik denk dat ik er de eerste keer serieus aan dacht in de tijd van mijn boek Strip noir, vijftien jaar geleden, al zag het project er toen nog helemaal anders uit. Achteraf gezien is het maar goed dat ik het toen nog niet gemaakt heb. Ik was er nog niet klaar voor. Heel die tijd is het project op het schap blijven liggen. Na mijn vorige De Maupassant-verstripping Monsieur Bermutier wilde ik er eindelijk aan beginnen, maar toen kwam net die andere Horla-strip uit, van de Franse tekenaar Guillaume Sorel. Ik heb dus nog maar enkele jaren extra gewacht.
3 In jouw versie wordt het hoofdpersonage een vrouw. Waarom?
Vande Wiele: Dat lag voor de hand, vond ik. Het is veel leuker voor het verhaal om een mooie vrouw in gevaar te brengen dan een man. Hitchcock zou het ook gedaan hebben, daar ben ik van overtuigd. Het was voor mij daarnaast een manier om te spelen met het genre. Een vrouw alleen in een landhuis, dat is nu eenmaal een klassieke situatie in dit soort griezelverhaal. Denk maar aan films als The Haunting, The Innocents, The Others of zelfs The Shining. Maar pas op, zoals gewoonlijk in mijn boeken zit er ook een vleug Dynasty in. In sommige opzichten lijkt Madame Catherine zelfs op een Joan Crawford-film uit de jaren veertig. Madame Catherine wordt langzaam gek en heel gevaarlijk. Of niet, daar moet je zelf over oordelen. Ik doe graag een beroep op de fantasie van de lezer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier