M.I.A. @ LOKERSE FEESTEN

En u dacht dat ú recent heeft liggen puffen? Buig nederig het hoofd voor Tamiltijgerin en grimegodin M.I.A.: anderhalf jaar geleden bevallen van een zoon en een paar weken terug alweer van een nieuwe plaat. Cadeautip voor wie haar gaat bekijken op de Lokerse Feesten: ‘Ik kan altijd een paar onderbroeken gebruiken.’

‘Sorry als ik een beetje stink.’ M.I.A. vertoeft al helemaal in festivalsferen wanneer we haar op een Brussels terras begroeten. ‘Ik heb me in geen drie dagen nog fatsoenlijk kunnen wassen en ik begin zo stilaan een penetrante lichaamsgeur te verspreiden.’

Ik hoorde nochtans dat je eerder vandaag nog verse onderbroeken hebt gekocht.

M.I.A.: Jááá! En niet zomaar onderbroeken: de beste van de wereld! De vorige keer dat ik hier optrad, heeft dat meisje van La Fille d’O (Murielle Scherre; nvdr.) een paar van haar slipjes op het podium gegooid. Normaal gezien neem ik zulke dingen niet mee naar mijn kleedkamer, maar dít cadeautje leek me wel handig – you always need knickers when you’re on tour. Ik was meteen verkocht: echt fantastische onderbroeken. Lang vóór de nieuwe tournee had ik België allang aangekruist: ik moest en zou lingerie van La Fille d’O kopen. Waar moet ik anders heen met al het geld dat ik met Paper Planes heb verdiend? (Lacht)

Ik kan me vergissen, maar je ziet me er geen verwoed festivalganger uit.

M.I.A.: Vroeger wel, hoor. Als tiener ging ik elk jaar naar Glastonbury. Het was altijd een hele onderneming om een opening in de omheining te forceren of een tunnel onder de afrastering te graven.

Je was een clandestiene bezoeker?

M.I.A.:Hell yeah! Weet je wel hoe duur die festivals zijn? Natúúrlijk werkten we ons gratis binnen, elk jaar opnieuw, met een hele bende. De jongens deden het graafwerk, de meisjes zorgden voor afleiding. Het lukte ons elke keer. En dan naar The Chemical Brothers gaan kijken, en Underworld, en The Prodigy. Die raveacts van de jaren 90 waren helemaal mijn ding.

Droomde je er toen al van om ooit zélf op dat podium te staan?

M.I.A.: Neen, helemaal niet. Ik heb mezelf altijd als een muziekfan gezien, nooit als een potentiële zangeres of muzikante. Zelfs toen ik bevriend raakte met Elastica en ik als hun roadie dezelfde festivals aandeed die ik als fan al had bezocht, was er nog geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om zelf dat podium op te gaan. Ik zag mezelf hooguit iets met film doen, muziek ben ik pas beginnen te maken toen Peaches me met een drummachine leerde werken. Ze zei: ‘Je bent dol op muziek, je weet er meer over dan ik en bovendien zie je eruit als een popster, dan kun je er maar beter een worden ook.’ (Lacht)

Hoe weet jij je als vrouw te handhaven tussen de boerende en ruftende manspersonen die doorgaans de backstage bevolken?

M.I.A.: Dat soort varkens kom je eigenlijk alleen op typische rockfestivals als Coachella tegen. Het soort festivals waar iedereen in skinny jeans rondloopt, voort-durend bier staat te hijsen en om de haverklap ‘Yeah, indie rock dude!’ staat te roepen. (Lacht) Dan mogen ze me nog een tomboy of een bad ass bitch noemen: aan dat soort onvolwassen gedrag heb ik echt moeten wennen.

Mijn vuurdoop qua kinderachtige fratsen was Big Day Out, het festival dat tijdens de zomermaanden langs verschillende steden in Australië en Nieuw-Zeeland trekt. Het was in 2005, geloof ik, en onze crew reisde samen met die van The Mars Volta. Toegegeven, ik heb hun getreiter zelf uitgelokt door in een baldadige bui een fles champagne uit hun kleedkamer te jatten, maar hun vergelding was buiten alle proportie. Een van de daaropvolgende dagen hebben ze onze hele kleedkamer leeggehaald, de cunts. Onze kleren, onze meubeltjes, ons eten, onze paspoorten, zelfs ons fucking ondergoed: werkelijk álles was weg. Bleek dat ze onze spullen zo’n beetje over het hele festivalterrein hadden uitgestrooid, zodat we er uren over hebben gedaan om alles weer bij elkaar te zoeken.

Onnodig te zeggen dat we hen hebben teruggepakt, en zij ons weer, en zo de hele tournee door. Zeer efficiënt tegen de verveling en routine, maar best ook wel kinderachtig. Achteraf hebben we trouwens gehoord dat die jongens van The Mars Volta nog braaf zijn geweest. Een andere groep hebben ze ooit een dure intercontinentale vlucht doen missen. Ondertussen zijn het wel vrienden geworden: one of the coolest bands I ever hung out with.

Wist je trouwens dat jouw favoriete band dit jaar óók naar Lokeren komt?

M.I.A.:No shit, Public Enemy? Cool! Wil je geloven dat ik ze nog nooit live heb gezien? Ik heb wel al bijna met hen samengewerkt. Bijna, zeg ik, want ik heb vriendelijk bedankt. Chuck D had mijn platenfirma gebeld met het voorstel, maar mijn enthousiasme was algauw bekoeld toen ik hoorde waar het hem om te doen was. Hij wilde met me samenwerken als ik a hundred grand op tafel legde. Ik werd dus verondersteld om 1000 dollar te betalen om met hem te mógen samenwerken – very unlike Public Enemy, als je het mij vraagt. Zelfs Jay Z bakt ze niet zo bruin. Maar hey: eens een fan, altijd een fan.

Door Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content