Groeimormonen – Op zijn achtste plaat evolueert het mormoonse echtpaar Low verder weg van zijn vroegste ‘langslepers’, dit keer met behulp van drummachines.

Drums And Guns Sub Pop slowcore In concert: 30/4 AB, Brussel

Drums And Guns: het had de naam van een neo-naziband of het balorkest van de National Rifle Association kunnen zijn. Maar het is de titel van de achtste plaat van Low, een Amerikaanse rockband die boven alle verdenking verheven is. Naast nieuwbakken bassist Matt Living-ston heeft Low immers zanger-gitarist Alan Sparhawk en zangeres-drumster Mimi Parker in de rangen, een mormoons koppel dat volledig volgens het boekje – te weten: de Bijbel – leeft en zich geen ene zier aantrekt van wat de buitenwacht daarover denkt. Vanuit Duluth, Minnesota bestieren ze, behalve een drukke mormonenhuishouding met twee kinderen, al sinds 1993 een van de meest atypische rockgroepen aan gene zijde van de oceaan.

Zo uniek, eigengereid en uit duizenden herkenbaar is de minimalistische, spaarzaam geïnstrumenteerde en zich immer in slowmotion voortslepende gitaarrock van Low, dat iemand die te weinig omhanden had er speciaal de term slowcore voor uitvond. Groot was dan ook de verbazing toen de Amerikaanse groep twee jaar geleden The Great Destroyer op de wereld losliet: Sparhawks teksten gingen nog steeds over de moeizame verzoening van zijn levenswijze met de mormoonse geplogenheden – vooral zijn drank- en druggebruik brengen hem vaak in gewetensnood – maar muzikaal ging het er op The Great Destroyer bepaald heftig en bij momenten zelfs ronduit poppy aan toe.

‘Poppy’ zouden we Drums And Guns niet durven noemen, maar een echte ‘langsleper’ zoals debuutplaat I Could Live In Hope is het ook niet. Al bij al dekt de titel de lading nog het best, want op Drums And Guns maakt Low voor het eerst gebruik van drummachines die een loopje nemen met Mimi Parkers ritmepatronen, terwijl de teksten moord en doodslag schreeuwen. De manisch-depressieve Sparhawk bericht dertien nummers lang over de schaduwkant van het leven en, zoals hij terloops meldt in Your Poison: ‘I’ve spent a lot of time / Trying to make it rhyme’.

Daar is hij op verbluffende wijze in geslaagd. In Murderer bijvoorbeeld, dat niet zou misstaan op de soundtrack van een surrealistische horrorfilm, werpt hij zich bij de Heer op als martelaar/moordenaar, terwijl hij in Dust On The Window zijn doodsverlangen voor zich uitprevelt op de cadans van een vertrekkende trein – een trein der traagheid, dat spreekt. Maar pièce de résistance is Hatchet, waarin Sparhawk, gestut door een bluesy riff, op verzoening hoopt: ‘Let’s bury the hatchet / Like the Beatles and the Stones’. Intense plaat, én een uitstekende.

Download nu

* Sandinista

* Dust On the Window

* Hatchet

Vincent Byloo