WALK ON THE MILD SIDE De documentaire ‘Rock And Roll Heart’ over Lou Reed werd acht jaar geleden bekroond met een Grammy Award. Te veel eer voor een eendimensionaal bidprentje.

ROCK AND ROLL HEART

BLACK HILL

Als iemand zichzelf met recht en reden een ‘miskend genie’ mag noemen, dan is het wel Lou Reed. Met The Velvet Underground vond hij in volle hippietijd de avantgarderock uit, maar oogstte hij niets dan vernietigende recensies. En met Berlin schreef hij in zijn dooie eentje de Sgt. Pepper’s van de jaren 70, om daarna lijdzaam te moeten toezien hoe zijn meesterwerk helemaal verknipt werd door de platenfirma. Pas toen Brian Eno stelde dat Lou Reed weliswaar niet veel platen had verkocht, maar dat elke koper wel zijn eigen groepje had opgericht, begon het de wereld te dagen dat hij even invloedrijk was geweest als John Lennon, Bob Dylan en Jimi Hendrix. Vooral toen Eno’s stelling later nog een keer volmondig werd beaamd door onder meer Bryan Ferry, David Bowie, Patti Smith, Chrissie Hynde, Michael Stipe, Bono en Thurston Moore van Sonic Youth.

Brian Eno, David Bowie en Patti Smith mogen in de documentaire Rock And Roll Heart nog eens al het goeds vertellen dat ze over Lou Reed denken, samen met een paar andere bevoorrechte getuigen, zoals John Cale, David Byrne, Suzanne Vega, Philip Glass en New York Times-journalist John Rockwell, die door Reed uitgebreid de mantel werd uitgeveegd op de dubbele live-elpee Take No Prisoners. Ook de zanger zélf geeft uitgebreid commentaar bij de archiefbeelden: foto’s van zijn mentor Delmore Schwartz, en filmpjes uit de Factory van Andy Warhol, ten tijde van de Velvet Underground.

Wie Lou Reed nog niet kende, krijgt met Rock And Roll Heart een gedegen introductie tot ’s mans leven en werk. Maar wie de man wél al aan de borst gedrukt had, heeft de indruk naar een bidprentje te kijken, waaruit alle interessante verhalen werden weggeknipt. Er wordt met geen woord gerept over Reeds jarenlange drank- en drugsverslaving, over zijn problematische relatie met Andy Warhol, John Cale, Nico en de internationale rockpers, of over de autobiografische inslag van Venus In Furs (over SM), Waiting For The Man (over heroïne) en Black Angel’s Death Song (over zelfmoord). Rock And Roll Heart is met andere woorden A Walk On The Mild Side – een braaf en eendimensionaal portret van een man die er nochtans lang prat op ging dat hij in één week meer meemaakte dan de doorsnee sterveling in zijn hele leven.

Wouter Van Driessche