Donderdag 13/12, 21.05 – één
‘Op een rommelmarkt vond ik een boekje uit de jaren vijftig, bestemd voor de moderne vrouw: Organiseer jezelf. (lacht) Blijkbaar worstelden vrouwen daar toen al mee, het moet iets zijn dat vrouwen van generatie op generatie doorgeven’, zegt Charlotte Vanhecke, die eerder al aan Zonde van de zendtijd, Trigger Happy en Benidorm Bastards werkte. Het inspireerde haar tot Loslopend wild, een nieuwe sketchreeks met onder meer Anemone Valcke, Reinhilde Decleir en Els Dottermans.
Jullie hebben een indrukwekkend aantal sketches gemaakt.
CHARLOTTE VANHECKE: Zo’n 200, 20 tot 25 per aflevering. Dat deed ik uiteraard niet alleen, ik schreef samen met Els Vermuyten (ook ex-Zonde van de zendtijd, nvdr. ), Nele Meirhaeghe (coscenariste van de film Bo) en Anke Brouwers (docente film aan UA en KASK). Herkenbaarheid speelde een belangrijke rol. Iemand opperde een idee en als de andere dames zegden: ‘oh ja, dat ken ik ook’, zaten we vaak op het juiste spoor.
Flink rond je kijken kan ook aardig helpen?
VANHECKE: Absoluut, daar moesten we niet eens moeite voor doen. De eerste sketch die ik voor Loslopend wild schreef, heb ik zelfs met eigen ogen gezien: twee grootmoeders die vechten om de aandacht van hun kleinkind – op tv worden die boze bomma’s met verve vertolkt door Gilda De Bal en Camilia Blereau. Zo’n bomma-battle heb ik zien gebeuren op een terras, wat een uitgelezen plek blijkt voor onze humor over en door vrouwen. We hebben Loslopend wild opgenomen in Mechelen, dat eigenlijk het midden houdt tussen stad en dorp én heel wat terrassen telt.
Inge Paulussen ontpopt zich elke week tot superheldin. Dromen alle vrouwen daarvan?
VANHECKE: Inge kruipt daarvoor zelfs in een kinky latexpakje. Geen idee of alle vrouwen daarvan dromen, maar bij het brainstormen kwamen we al heel snel uit bij situaties waarbij wij vrouwen ons zo klein kunnen voelen: bij de autokeuring heb je schrik om in die put te rijden, bij het fietsen vrees je die wielertoeristen die je toeschreeuwen dat je uit de weg moet. Dan wil je toch even een superheldin worden en die wielerterroristen een tandwiel in hun kop hengsten.
Welke sketches waren de moeilijkste om te maken?
VANHECKE: Die met pubers, omdat we merkten dat we veel toleranter zijn voor hun blunders. Logisch, want we gaan er toch van uit dat ze het leven leren met vallen en opstaan. De grap zit ‘m bij die sketches eerder in de moeder die het gedrag van haar tienerkinderen nog weet te overtreffen – vaak een rol voor Els Dottermans.
Afsluiten doen jullie telkens met een meezinger. Ook iets voor vrouwen?
VANHECKE: Kijk eens om je heen in de file en je krijgt gegarandeerd een meezingende vrouw in het vizier. Maar mannen doen dat ook, hoor. Niet zelden met een begeleidende drumsolo op hun stuur.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
