Loro

Loro is niet de kritische radiografie waar de voormalige Italiaanse premier Silvio Berlusconi voor vreesde. Het is zelfs geen worst of met zijn vele uitschuivers. Loro is een best of van Paolo Sorrentino en zoals meestal is zo’n best of niet het beste werk van de artiest in kwestie. Net als in Il divo portretteert hij op barokke wijze een dubieuze Italiaanse premier. Net als in de tv-serie The Young Pope is hij geïntrigeerd door de eenzaamheid en de vervreemding waaronder een machtsfiguur gebukt kan gaan. Net als in La grande bellezza schept hij er een sardonisch genoegen in om van vulgariteit een cinematografisch spektakelstuk te maken dat zowel fascineert als afstoot. De eerste helft bevat meer seks, cocaïne en ranzigheden met schaars geklede schoonheden dan je kunt slikken. De tweede helft eigenlijk ook, maar daar laten Sorrentino en zijn uitmuntende hoofdrolspeler Toni Servillo iets meer ruimte voor Berlusconi’s tristesse. Waar is immers het plezier als je heel Italië besmet hebt met je pathetische behoefte aan macht, geld, seks en roem? Wat heeft hij aan gatlikkers op het zoveelste ontsporende feestje als zijn vrouw voorgoed weg wil en het jonge meisje dat hij begeert hem confronteert met wie hij geworden is: een oude, naar grootvaders ruikende man. De overdaad en de lichte chaos moet je erbij nemen. Zoals gebruikelijk gaat het potsierlijke samen met enkele geniale ingevingen en tableaus die zich op je netvlies branden. Loro is meer Sorrentino dan Berlusconi. E allora?