Moordvrienden – Erik Van Looy volgt – eindelijk! – ‘De Zaak Alzheimer’ op met een stijlvolle whodunit die opnieuwvettig richting Hollywood knipoogt.
Erik Van Looy
Koen de Bouw,Filip Peeters,Matthias Schoenaerts, Veerle Baetens,Bruno Vanden Broecke’Vijf vrienden. Een loft. Een lijk.’ Alleen al de tagline van Erik Van Looys langverwachte opvolger voor de De Zaak Alzheimer klinkt Amerikaanser dan de slogans van Uncle Sam, al hoeft dat net als bij zijn hyperpopulaire voorganger zeker geen verwijt te zijn. Integendeel. Met een budget van 3,5 miljoen euro – een bedrag waarvoor ze in Tinseltown geeneens Van Looys sollicitatiebrieven openen – blijkt de Slimste Regisseur ter Wereld er namelijk opnieuw in geslaagd een strakke designlook te creëren à la Basic Instinct of Fracture. En dat met goed gekozen luxedecors, zwierig camerawerk en strategisch ingezette kleurenfilters die je aan een behoorlijke vaart meesleuren doorheen een hyperrealistisch, lichtjes over the top ogenduniversum van lust, moord en bedrog.
De hamvraag van dit rarara-verhaal – een soort De Mol in designverpakking, neergepend door (ex)Woestijnvisbuddy Bart de Pauw en slim bijeengegraaid uit allerlei eighties- en nine-tiesthrillers – is even simpel als intrigerend: ‘Wie vermoordde het meisje dat op zekere dag door vijf overspelige vrienden wordt aangetroffen in de loft die ze samen huren om discreet hun scharrels te ontvangen?’ Verwacht dan ook geen diepgravende morele inquisitie over romantische besognes, echtelijke troebelen en uit de hand gelopen midlifecrisissen, maar wel een onderhoudend, fraai gestileerd en trefzeker in breedbeeld gezet moordmysterie met een behoorlijk hoge testosteronfactor dat vooral in de slotact meer kronkels kent dan het circuit van Francorchamps.
‘Niets dan Loft dus’, horen we u al denken. En inderdaad: Van Looy maakt zijn reputatie als Vlaanderens meest ‘hollywoodiaanse’ stilist zeker waar. Toch had diezelfde ontknoping wellicht meer impact gehad, mochten hij en De Pauw een paar van die alles op zijn kop zettende plotwendingen achterwege hebben gelaten. Bovendien laat de alomtegenwoordige score van Wolfram de Marco maar weinig aan de verbeelding over en worden de chills and thrills, vooral bij de revelerende hints en cliffhangers, er iets te vaak Pavlovgewijs ingeramd om écht gewag te kunnen maken van een heerlijk suggestieve, lichtjes opgepimpte tongue-in-cheek-thriller à la De Palma of Verhoeven.
Met andere woorden: Loft heeft alle gebreken, maar zeker ook alle kwaliteiten van De Zaak Alzheimer. En dat met een scenario dat nog net iets leper in elkaar steekt, een look die nog net iets chiquer oogt en een pitch die internationaal nog net iets makkelijker te slijten valt. Een mens zou nu al nieuwsgierig worden naar de Amerikaanse remake (naar verluidt zijn de onderhandelingen al volop bezig), al komt gelukkig ook de Vlaamse cast – met Koen de Bouw, Filip Peeters, Matthias Schoenaerts, Koen De Graeve en Bruno Vanden Broecke als de vijf usual suspects – aardig voor de dag. Degelijke genrecinema met allure dus.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier