Laatste werk: Linda Lovelace for President (1975)

22 april 2002 in Denver, Colorado

Leeftijd bij overlijden: 53 jaar

Pornoster

Verstikking was een toepasselijker doodsoorzaak geweest, of keelkanker. Het was echter een dom auto-ongeluk dat Linda Lovelace doodde. Nadat ze overtuigend een vrouw met een goedaardig halsgezwel – lees: een clitoris in de keel – vertolkte in Deep Throat (1972), werd ze de beroemdste pornoster aller tijden. Een softpornofilm gefocust op orale seks, gericht op het vrouwelijke orgasme, zonder opgespoten Amerikaanse del in de hoofdrol: niemand die ooit vermoedde dat de prent zo’n cu(l)thit, laat staan geldslokop zou worden. Lovelace factureerde voor haar rol 1250 dollar, terwijl de film sinds de release in 1972 meer dan 500 miljoen dollar heeft opgebracht. Met de eerste 150. 000 dollar werd The Texas Chainsaw Massacre gefinancierd, nóg zo’n lowbudgetfilm met megaopbrengst.

Lovelace – euhm – verslikte zich lelijk in de impact van Deep Throat. ‘How far does a girl have to go to untangle her tingle’, was de melige tagline van de film. Behoorlijk far, zo bleek achteraf in haar ‘enige echte’ biografie Ordeal. ‘Ik ben gehypnotiseerd, geslagen en bedreigd met een geweer tijdens de seksscènes. Naar Deep Throat kijken is eigenlijk een misdaad’, schrijft ze. ‘Je ziet me daar verkracht worden.’ Ze hield aan de film een trauma, het etiket ‘pornoslet’ én een debiele bijnaam over. Het was regisseur Gerard Damiano die de alliteratie Linda Lovelace bedacht. Hij wilde van de initialen LL het nieuwe sekssymbool van de seventies maken, zoals MM (Marilyn Monroe) en BB (Brigitte Bardot) dat in de fifties en sixties waren.

Toen Linda Lovelace nog gewoon Linda Boreman heette, noemden klasgenootjes haar ‘Miss Holy Holy’. Het preutse meisje liep helaas in de armen van Chuck Traynor, een pimp die haar dwong te acteren in zijn beenharde pornofilmpjes op 8mm. Een anale gangbang met vier mannen was de pijnlijkste, Dog Fucker en Dogarama uit 1971 bleken de beestigste. In haar biografieën The Intimate Diary of Linda Lovelace en Inside Linda Lovelace wordt ze als nymfomane afgeschilderd. ‘I live for sex’, liet ze daar optekenen. ‘Die boeken zijn geschreven door een ghostwriter met te veel fantasie’, zo beweerde ze jaren later tijdens de promoronde van haar ‘enige echte’ biografie Ordeal uit 1980.

Na Deep Throat speelde ze nog mee in de onvermijdelijke sequel Deep Throat II van Joe Sarno, volgens pornojournalist Al Goldstein ‘de slechtste seksfilm ooit’. Zo mogelijk nóg slechter waren Linda Lovelace meets Miss Jones en Linda Lovelace for President, onvindbare softerotische komedies die niet zouden misstaan op Jan Verheyens Nacht van de Wansmaak. Tekenend voor haar geflopte filmcarrière was Lovelaces entree op Oscar Night in 1974. Smekend om persaandacht werd de maagdelijk wit geklede diva aan de rode loper afgedropt in een paardenkoets. Net toen de fotografen haar in de mot kregen, kwam Paul Newman aangereden en richtten ze al hun camera’s op hem. Het werd Lovelaces zwanenzang uit de filmwereld, een milieu dat haar toen al de keel uithing.

Boreman stapte uit de pornofilmwereld en werd een feministe die streed tegen vrouw- en hondonvriendelijke porno. In 1976 kreeg ze wel nog een aanbieding voor een hoofdrol in een grote seksfilm, maar ze weigerde omdat er een naakte Venus van Milo op de set stond. Hoe preutser Linda werd, hoe meer ze aan de drugs geraakte. Ze scheidde van haar vent Traynor – die aanpapte met concurrerende pornoster Marilyn Chambers – maar bleef de gevolgen van haar ex dragen. Door een foute bloedtransfusie kreeg ze hepatitis, na een auto-ongeluk met Traynor in 1970. En haar borstkanker had ze te danken aan de implantaten die Traynor haar ooit opdrong. In april 2002 belandde ze na een nieuw auto-ongeluk in coma en drie weken later in een doodskist. Vergeten is ze niet. Matthew Wilder werkt momenteel aan de biopic Inferno: A Linda Lovelace Story met model Malin Akerman. Een remake van Dog Fucker is (nog) niet gepland.

THIJS DEMEULEMEESTER