Lincoln in de bardo **
Eerste zin Bij ons huwelijk was ik zesenveertig en zij achttien.
Niemand die het George Saunders niét gunde, de Man Booker Prize die hij vorige maand won voor Lincoln in de bardo. Zelfs wie zijn geld op Paul Auster had gezet, moet toegeven dat Saunders al jaren als een van de origineelste stemmen in de Amerikaanse literatuur geldt. Op het randje van de genialiteit kleurt hij in zijn bejubelde kortverhalen buiten de literaire lijntjes. Zijn fans keken dan ook reikhalzend uit naar deze debuutroman die – prijs of geen prijs – ontgoochelt. Nochtans heeft het boek een gouden uitgangspunt: Abraham Lincoln moet in politiek woelige tijden zijn zoontje begraven maar de kleine Willie is nog niet klaar om het ondermaanse te verlaten. Als gevangen in een vagevuur – ‘bardo’ is een Tibetaanse term voor ’tussenstaat’ – blijft Lincoln op Willies tombe zitten, omringd door andere spoken die voorlopig ook aan de aarde gekluisterd blijven. Saunders laat hen oeverloze gesprekken voeren, soms in virtuoze dialogen, maar even vaak werkt de meerstemmigheid, die opgetekend is in de vorm van een toneelscript, op de zenuwen.
Literatuur mag een inspanning vergen, maar hier krijg je de indruk dat Saunders zich verliest in het vormexperiment en te weinig aanvangt met zijn materiaal. Dat staat in schril contrast met de puntige absurditeit die hij in zijn korte verhalen etaleert. Wie deze Amerikaan wil leren kennen, doet dat beter via zijn bundels – Tien december is een beschikbare aanrader.
George Saunders, De Geus (oorspronkelijke titel: Lincoln in the Bardo), 350 blz., ? 22,50.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier