Het filmfestival van Berlijn dat opent met een concertfilm? Jazeker, maar dan wel een over The Stones, gedraaid door niemand minder dan Martin Scorsese. Met ‘Shine a Light’, dat in mei in de zalen komt, brengt de muzikaalste aller cineasten een ode aan de peetvaders van de rock.
artin Scorsese is een muziekfreak, dat is bekend. Muziek speelt een hoofdrol in al zijn films, en op New York, New York na – Marty’s ode aan de klassieke Hollywoodmusical en de grootste flop uit zijn carrière – zal je hem daarbij op weinig misstappen betrappen. Meer: de cineast uit Little Italy schreef filmgeschiedenis met zijn gebruik van populaire muziek om de plot voort te stuwen en het milieu van zijn personages te schetsen. Van een op Be My Baby van The Ronettes woelende Harvey Keitel in Mean Streets tot de ruige bostoniaanse folkpunk van The Dropkick Murphys in The Departed: niemand – zelfs dat andere soundtrackwonder Quentin Tarantino niet – weet beeld en muziek zo efficiënt te combineren als Marty. Scorsese is met Shine a Light ook lang niet aan zijn eerste muziekfilm toe. Zijn mainstreamdebuut maakte hij als monteur van Woodstock, de bejubelde documentaire over de legendarische hippiedriedaagse. The Last Waltz, zijn registratie van het laatste optreden van The Band, staat geboekstaafd als een van de beste concertfilms aller tijden. En recentelijk wist hij zelfs de grootste Dylanhaters te overtuigen – Wat zeggen we? Te overwéldigen – met No Direc-tion Home, zijn drie uur durende kijk op ‘Bawbs’ carrière.
Marty’s little helpers
Dat Scorsese nog niet eerder samenwerkte met The Stones mag een wonder heten. Marty was een fan van het eerste uur, getuige het opduiken van hun songs op verschillende van zijn soundtracks. Misschien dat beide partijen daarom alle registers opentrokken voor de totstandkoming van Shine a Light. De peetvaders van de rock onderbraken hun A Bigger Bangtournee in 2006, huurden het naar hun normen intimistische Beacon Theatre in New York City af voor twee ‘invitation only’-concerten en vroegen collega’s als Christina Aguilera, Buddy Guy en Jack White van The White Stripes om hen op het podium te vergezellen.
De regisseur van Taxi Driver van zijn kant nam een duik in het uitgebreide archief van de Stones, maakte een montage van de meest memorabele momenten uit hun loopbaan en verzamelde een schare directors of photography met klinkende namen rond zich. Maakten o.a. deel uit van het 16-koppige camerateam: Robert Richardson ( The Aviator, JFK), Andrew Lesnie ( The Lord of the Rings-trilogie), Robert Elswit ( Magnolia), Emmanuel Lubezki ( The New World, Children of Men) en Ellen Kuras ( Eternal Sunshine of the Spotless Mind). Conclusie: zelfs als blijkt dat Mick Jagger die avonden zo vals als een kraai zong – wat we sterk betwijfelen – zal het geheel er op zijn minst adembenemend uitzien!
Door Steven Tuffin
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier