Heimat is een stuk vol levenswijsheden. Wegens zelf nog groen achter de oren gingen de makers die halen bij ouders en grootouders. Het resultaat was terecht dé hit op het voorbije Theater aan Zee.
Er is ‘normaal’ theater, en er is zeldzaam theater. Het eerste vertelt een verhaal, het tweede besluipt je. Het zadelt je met een ongemakkelijk gevoel op dat tijdens het stuk almaar intenser wordt om je op het einde naar de strot te vliegen, waarna je ontroerd de zaal verlaat.
Zo een voorstelling is Heimat: een en al gevoel, amper verhaal, decor en kostuums doen er niet toe – zolang de beamer maar werkt en de cello gestemd is. Suzanne Grotenhuis, Tom Struyf (die ook al gelauwerd werden door de Theaterfestivaljury), Rebekka de Wit, regisseur Freek Vielen en cellist Harald Austbø besloten – na een blik op de eerste kraaienpootjes in de spiegel – om te doen wat iedereen zou willen/moeten doen: ze vielen met camera en microfoon bij hun (groot)ouders binnen en vroegen hen de existentiële pieren uit de neus. Om eindelijk te weten wat gelukkig zijn is, hoe je de ware kunt vinden en wat liefde (geven en krijgen) is. Dat materiaal projecteren ze op een scherm. Samen met hen kijk en luister je naar de antwoorden die hun (groot)ouders geven. ‘Geluk is tevreden zijn met wat je hebt.’ ‘De ware vinden? Dat voel je en je moet het altijd zeggen. Beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.’ ‘Een geliefde die sterft? Trek een streep onder het verlies en stap erover.’ De levenswijsheden stapelen zich op, net als de verloren dromen. ‘Ooit wil ik Brahms spelen met een orkest’, vertelt Austbøs vader. Prompt neemt Austbø zijn cello, terwijl zijn vader thuis achter de piano plaatsneemt. Samen spelen ze een stukje uit Messiaens Quatuor pour la fin du temps.
Zo strompelt het stuk voort. Filmfragmenten wisselen stroef af met zang (The Fugees’ Ready or not), dans, melancholische muziek of een monoloog waarin een van de performers terugblikt op een mijlpaal in het leven. Het doet wat onbeholpen aan. Tot je begrijpt dat de verhaallijn die van het leven zelve is: eerst zoeken naar liefde, ze vervolgens vinden om haar dan weer te verliezen. De pakkende manier waarop Heimat (overigens ook gelauwerd door de Theaterfestivaljury) dat verlies toont, is het antwoord op de belangrijkste vraag: liefde is samen durven te breken en te huilen. Al dan niet in een theaterzaal.
HEIMAT ****
Het Huis van Afgevaardigden
20/10 in de Vooruit, Gent, 5-6/12 in deSingel, Antwerpen. In het voorjaar in Amsterdam, Groningen, Brugge (29/3 in De Werf) en Utrecht. Struyf en Grotenhuis zijn elk met een eigen voorstelling te zien tijdens het Theaterfestival.
weliswaar.be/het-leven-voor-gevorderden, theaterfestival.be
ELS VAN STEENBERGHE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
