Les Promesses

Water sijpelt langs elektriciteitskabels een uitgewoonde flat binnen, wat op elk moment voor kortsluiting kan zorgen. Letterlijk, voor de banlieuebewoners die het beu zijn om door hun huisjesmelkers uitgebuit te worden. Figuurlijk, voor burgemeester Clémence, die door deze en andere onkoosjere affaires alsmaar dieper meegezogen wordt in een politiek, sociaal en financieel kluwen. Isabelle Huppert trekt het mantelpakje aan van een politica die tegen wil en dank haar idealen moet verpatsen, tot er zelfs ruis komt op de affectieve lijn met haar loyale kompaan die zelf uit de banlieues komt (Reda Kateb). Les Promesses is daarom niet zozeer een politieke whodunnit, laat staan een vlammend j’accuse tegen sociale wantoestanden, ook al spelen de intriges zich af binnen een naturalistisch kader. Het is vooral een portret van een vrouw op de rand van een politieke slangenkuil en een dissectie van de machinaties van de macht, als een Franse variant van Borgen op filmformaat. Geen klinisch precieze, sardonische messteek à la Michael Haneke of Claude Chabrol, wel een goed geschreven en juist gedoseerd dossierdrama met Huppert als vrouw geklemd tussen publiek en privé, integriteit en corruptie.