Geen Vlaamse langspeelfilms in Cannes dit jaar: het is even wennen na vier boerenjaren. Troost brengen twee studentes die hun kortfilm geselecteerd weten en – als vanouds – de Waalse cineasten. Qui, quoi, comment?
ERNEST ET CÉLESTINE QUI?
De onafscheidelijke animatieregisseurs Stéphane Aubier en Vincent Patar kennen de weg naar Cannes. In 2009 speelden ze om middernacht een zaal oververmoeide festivalgangers plat met Panique au village, knettergekke knutselcinema met idiote, hyperkinetische helden die verdacht fel lijken op Cowboy en Indiaan-speelfiguurtjes.
QUOI?
De zotheid van Panique au village of van hun typetjes van Pic Pic André blijft in de kist. Aubier en Patar werden door Fransman Benjamin Renner gevraagd om mee te werken aan een animatiefilm naar de prentenboeken van de Belgische Gabrielle Vincent. De Quinzaine des Réalisateurs viel voor de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de marginale grote beer Ernest en het schattige kleine muisje Célestine.
COMMENT?
‘De Ernest et Célestine-boeken zijn niet van mijn generatie, maar ik zie waarom ze in de jaren tachtig snel aansloegen’, zegt Aubier. ‘Gabrielle Vincent had al verschillende voorstellen gekregen voor een animatiefilm – waaronder van Disney – maar had telkens geweigerd. De animatietechnieken en het design van toen konden haar spontane, idyllische, aquareltekeningen geen eer aandoen. Met de computer kan dat nu wel.’ Patar vervolgt: ‘De selectie kwam als een verrassing. Een kinderanimatiefilm is een première voor de Quinzaine. Ik maak me sterk dat de ouders zich niet gaan vervelen.’
HORS LES MURS QUI?
De Waalse David Lambert werkte in het theater als dramaturg en regisseur en schreef scenario’s voor films als La régate van Bernard Bellefroid. Zijn eerste langspeelfilm haalt meteen de selectie van de Semaine de la Critique.
QUOI?
In Brussel geeft de jonge pianist Paulo zijn geregelde leven en vriendin op om samen te hokken met Ilir, een Albanese immigrant. Ze proberen van de liefde te leven. ‘Het is een zeer klassiek liefdesverhaal in drie acts. Twee mannen ontmoeten elkaar en worden tot over hun oren verliefd, maar zoals steeds loopt het slecht af. Daarnaast heeft de film het ook over seks en afwezigheid’, zegt Lambert.
COMMENT?
‘Ik ben zelf al vaak verliefd geweest en geloof dat over de liefde nog niet alles is gezegd. Hoe een gelukkige relatie ervaren? Hoe leven in afwezigheid van de geliefde?’, legt Lambert uit. ‘Ik heb geen ambitie om filmregisseur te worden. Dat interesseert me niet. Ik kom niet van een filmschool. Ik wilde vooral dít verhaal vertellen, evengoed was het een theaterstuk geworden. Deze selectie is voor mij dan ook minder belangrijk dan voor de film. Cannes is een geweldige vitrine. Ik duizel als ik er te lang over nadenk.’
COCKAIGNE en MATTEUS QUI?
Twee studentes van het Brusselse Sint-Lukas hebben een nominatie op zak. Cockaigne van Emilie Verhamme is een van die tien kortfilms die een Gouden Palm kunnen winnen, Matteus van Leni Huyghe werd samen met veertien andere studentenfilms geselecteerd door de Cinéfondation uit meer dan duizend zevenhonderd inzendingen.
QUOI?
Cockaigne draait rond een Oekraïense vader en zijn twee zonen die ondervinden dat België het beloofde land niet is en dat er onder immigranten een schrijnend gebrek aan solidariteit heerst. In Matteus hebben de ouders van Mateo het na hun verhuis naar het platteland te druk om te beseffen dat zijn gedrag alarmerend is.
COMMENT?
VERHAMME: ‘ Cockaigne was al te zien op het Festival van Gent en het Internationaal Kortfilmfestival Leuven. Zoals de meeste studenten had ik hem naar heel veel festivals opgestuurd. Dat Cannes daartussen zat, was ik al vergeten. Zou het politieke thema meegespeeld hebben? Ik blijf met beide voeten op de grond. Ik heb nog twee jaar filmschool voor de boeg. Dat Jean-Pierre Dardenne de jury voorzit, kan een voor- of een nadeel zijn. Ik ben wel doodblij dat hij de film gaat zien.’
HUYGHE: ‘Belgische filmstudenten hebben het de voorbije jaren bont gemaakt in Cannes: selecties volgen elkaar op alsof het niks is. Pas als je zelf geselecteerd wordt, besef je hoeveel mensen hun film insturen. Matteus is niet de meest hapklare film. Er is een rare mengeling van archetypes, vreemd geplaatste humor, moeder-zoondrama, grootse muziek en soms té mooie beelden. Sommigen vonden het verschrikkelijk, anderen hadden schrik.’
A PERDRE LA RAISON QUI?
Brusselaar Joachim Lafosse wierp zich met spraakmakende films als Nue propriété (2006) en Élève Libre (2008) op als een van de toonaangevende filmregisseurs van België en omstreken. A perdre la raison krijgt in Cannes een plek in de sectie Un Certain Regard.
QUOI?
De zaak van Geneviève Lhermitte, de moeder die vijf jaar geleden haar vijf kinderen doodde, inspireerde Lafosse tot een fictiefilm. ‘ A perdre la raison is het verhaal van een vrouw die via een man in een schadelijk en destructief familiaal systeem belandt, maar ook het verhaal van een man die alles in de schoot geworpen krijgt en dus niet volwassen kan worden én het verhaal van een man die genereus wil zijn, maar in zijn relatie met zijn protegee de grens niet kent. Geen van de drie wil het drama, toch gebeurt het. Dat is eigen aan de tragedie.’
COMMENT?
‘Ik ben heel tevreden dat festivaldirecteur Thierry Frémaux zich achter de film schaart en er het kwaliteitslabel van Cannes aan toekent, zeker omdat ik het ook de beste van mijn vijf films vind’, aldus Lafosse. ‘Ik ben er trots op dat het deze keer geen auteursfilm of ideeënfilm is geworden, maar een prent die het grote publiek aanspreekt én aanbelangt. Met dank aan de meeslepende prestaties van de acteurs. Ik heb getwijfeld om Tahar Rahim en Niels Arestrup weer samen te brengen, om de vergelijking met Un prophète te vermijden. Maar ze spelen heel moedig en heel anders. Émilie Dequenne overtreft alle verwachtingen als moordende moeder. Ik heb al met veel actrices gewerkt, onder wie Huppert, maar dit had ik nog nooit gezien.’
A PERDRE LA RAISON
Vanaf 30 mei in de bioscoop.
DOOR NIELS RUËLL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
